Umudun Sesi #Wattys2016

14)Uyan Tilki!

ZEYNEP

5 saat! Tam 5 saat! 5 saattir ameliyattaydı! Ayşegüle sımsıkı sarılmıştım saçlarımı okşarken beni teselli etmeye çalışıyodu gözlerim ağlamaktan acıyodu herkes bi dala savrulmuştu! Korhan abi sırtını duvara yaslamış yere oturmuş dolu gözleriyle karşısına bakıyodu Emre eliyle yüzünü kapatmış Ayaz da Korhan abiyi teselli etmeye çalışmış ancak başarılı olamamış ve Emrenin yanına oturmuştu Pelin Emreye sokuldu Emre onu kendine çekti Pelin başını Emrenin göğsüne yasladı Özgede az önce su almaya gitmişti Levent bey ordan oraya volta atıyodu! Sonra durdu Korhan abiye baktı gözleri doldu Korhan abiye ve Koraya ne kadar benzediğini o zaman farkettim! Levent bey yavaşca Korhan abinin yanına geldi eğildi Korhan abi onu görmüyo gibiydi masmavi buğulu gözleriyle karşısına bakıyodu! Levent bey elini tedirgince Korhan abinin saçlarına attı ve okşadı sonra sıkıca sarıldı Korhan abi yeni farketmiş gibi titredi ve kaşlarını çattı babasını hızla kendinden itti burnunu çekti gözlerini sımsıkı kapattı gözlerinden yaşlar akıyodu onu görünce bende ağlamaya başladım Korhan abi saçlarını sinirle çekiştirdi yüzü kıpkırmızı olmuştu ayağa kalktı önce yumruklarını duvara geçirdi ama öyle bi geçiriyodu ki elinin boğumları kıpkırmızı olmuştu

"5 saat oldu lan 5 saat!"

diye kükredi ve kafasını duvara vurmaya başladı Emre hemen kalktı Ayazda peşine kalktı ve ikisi Korhan abiyi zar zor tutup otutturdular cinnet geçiriyodu

"Sikerim hastanesini Emre! Niye kimse bişey söylemiyo!"

dedi Korhan abi bağırmaktan sesi kısılmıştı ama yinede bağırıyodu Ertan abi elini saçlarından geçirdi

"Korhan sakin ol"

dedi Ertan abi

"Nasıl sakin olcam lan ben?! Sikerim böyle işi!"

diye inildedi Korhan abi elleri titriyodu ayağa kalktı yine duvaralara vurmaya başlayacaktı hemşireler koşarak geldi

"Hemen sakinleştirici getir!"

dedi biri diğerine o da koşarak gitti Korhan abiyi tutmaya çalışıyolardı sonunda iğneyi yapınca Korhan abinin sesi giderek kısıldı ve gözleri kapandı odaya yatırdılar uyuyodu...1 saat sonra Korhan abi uyanmıştı çok yorgun görünüyodu ama sakinleşmişti gözleri kanlanmıştı Özgenin yanına oturdu ve kafasını Özgenin omzuna koydu Özge kapıya kadar gelen gözyaşlarını geri çevirdi Korhan abiyi göğsüne bastırdı ve saçlarını okşadı Korhan abi de karşısına donuk gözlerle bakıyodu 10 dakika falan sonra ameliyathanenin kapısı açıldı hepimiz ayağa kalktık ve doktorun başına toplandık

"Kardeşim nasıl?!"

"Oğlum nasıl?!"

"Koray nasıl?!"

Korhan abi Levent bey Emre ve Ayaz aynı anda konuşmuştu doktor hepimizde göz gezdirdi

"Başınız sağolsun"

"Hayır! Koray!"

Yerimde sıçrayarak uyandım kalbim gümbür atıyodu etrafıma baktım! Hastanedeydik!

"Zeynep sakin ol rüyaydı sakin ol bitanem"

dedi Ayşegül ve sıkıca sarıldı ben hala rüyanın etkisindeydim hıçkırarak ağlamaya başladım Korhan abi hâlâ uyuyodu yani...Koray...ölmemişti Allahım.kabusmuş şükürler olsun! Pelin yanıma geldi ve su verdi içip ona tekrar verdim başınız sağolsun ağlamam şiddetlendi rüyası bile çok kötüydü Ertan abi yanıma geldi babacan bi tavırla saçlarımı okşadı

"Kabus görmüşsün güzel kızım ağlama hadi Koraya bisey olmıycak"

dedi kafa salladım ve yutkundum Ayşegüle tekrar sımsıkı sarıldım ve yüzümü sakladım kalbim deli gibi atıyodu