GentleTouch Series 1: Ryu Clyden Roan Damasco

CHAPTER 13:

GOODEVENING! HHAHHA NAGBBALIK HEHE. SO ahm share kolang yung nangyari kanina.  SO habang nagsusulat ako ng new chapter don sa kabilang story ko, may dumaan na pogi sa bintana mga behh fsfwsssk HHAHAHHAH ala lang another blessing for today's bidyeow. Anyways dont forget to vote and comment hhe muah.!

"Magandang umaga ho Doctora," Ani saakin ng Babaeng ang tantiya ko ay nasa 30's na ang edad. may kasama itong batang babae. And based on my calculations, the child was breathing heavily. Her hands were shaking and that's what caught my attention more.

kinuha ko ang mini notes at doon ko isinulat ang mga kalkulasyon ko sa pasyenteng nasa harap ko.

"Ah Ms, magtatanong lang ako ng mga maddaling kwestiyon at sasagutin nyo lang iyon. maari po ba?" paghingi ko ng pahintulot sa babae. tumango ito at ginantihan ko ito ng ngiti.  sumimsim ako ng tubig at nagsimulang magtanong dito.

"Kailan po ba siya nagsimulang maging ganyan?" usisa ko dito, The woman was acting normal and i cant even see a single worry in her eyes. kinamot nito ang batok at luminga linga sa paligid."MAgmula po ng lumipat kami ng bahay doctora." maikling sabi nito. tumango ako at isinulat ang unang kalkulasyon.

"kayong dalawa lang ba ang nasa loob ng bahay na linipatan nyo?" padagdag na usisa ko pa.

Agad itong nag angat ng tingin."Hindi po Doctora, nag live in ho kasi kami ng bago kong kinakasama at nag renta kami ng matitirahan." saad nito. Agad akong nakaramdam ng kakaiba ngunit ipinagsawalang bahala ko iyon.

"Madalas po bang maging ganyan ang bata o kadalasan ay sinuumpong lang?" padagdag ko pa.

"Hindi po doctora eh, lagi po siyang ganyan maghapon. Ayaw nga hong lumabas ng kwarto at busog daw siya." i combed my hair backwards as i took a glance of the girl. She was indeed malnurished and underweight.

This is weird.

Agad akong nakaramdam ng awa dito.  when i was just like her, my body was just exacty like hers, wala kaming gaanong malaking pera upang ipangtustos sa makakain namin sa araw araw. Iginiya ko ulit ang tingin ko sa kasama nitong baabe at nginitian ko ito.

"maari mo po ba muna kaming iwan ng bata? gagawa lang ho ako ng obserbasyon sa kanya." nakangiting sabi ko dito. agad na nagdilim ang tingin nito saakin ngunit napansin kong pinipilit nitong maging kalmado.

"Ah doktora, gusto ko ho sanang bantayan ang anak ko-"

"Ale, trabaho ko po ang manggamot ng mga taong sensitibo ang pag iisip, at sa gagawin ko hong obserbasyon ay kinakailangan niya ng peace environment, na ttrigger ang traumatic disorder niya dahil sa lugar na kinabibilangan ng bata, Magiging maayos ho ang lagay niya, at yun po ang isang bagay na maiipapangako ko. tatawagin ko nalang ho kayo pag tapos na kami." saad ko. I can feel the mother's fear that her child would be in some sort of danger.

"Sige po doctora, alagaan mo po ang anak ko," maikling saad nito at nginitian ako. ngiti lang pabalik ang naging tugon ko at nagtungo na ito sa labas ng clinic. Linapitan ko ang bata at nakatuon ang atensyon nito sa laruan nitong barbie.

"Hello, Anong pangalan mo?" tanong ko at umupo sa sahig. i caressed her hair. Tumingin ito saakin at blanko ang ekspresyon sa mukha. Those eyes that shouts pure silence. Agad kong inulit ang tanong ko rito.

"Anong pangalan mo?" nakangiting saad ko parin. As a psychiatrist, i know that facial expressions are most important while talking to patients. It will trigger their emotional side that can help through a better communication lalo na sa mga kagaya niyang hindi pala salita.

"Isabella."

Yes! sumagot din siya!

napangiti ako ng sumagot ito. Even though it's only a short reply, i'm happy that she allowed someone like me to communicate with her. I caressed her hair and she suddenly distanced herself at me. ikinatigil ko iyon ngunit kalaunan ay nginitian ko ulit ito.