Aradan geçen sürenin ardındam o gün gelmişti. Üç gün içerisinde nikah için gerekli belgeleri toplamıştık. Kimlik fotokopisi, vesikalıklar, sağlık raporu vesayre vesayre.
Ozan ve Esra ile aynı anda kıyacaktık nikahı. Ailelerimiz ve biz olacaktık. Başka kimseyi çağırmamıştık. Bir de Burak Bey -Eski çalıştığım yerin patronu- gelecekti.
Üstüme beyaz bir elbise giymiştim. Esra'da öyle yapmıştı. Düğünde de elbise giymeyi planlıyordum. Gelinlikler hep saçma gelmişti. Bilmiyorum o an karar verecektim.
Esra ile hazır olduğumuza kanaat getirmiş ve ağzımızdan nefes verip çıkmıştık.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Alttakini ben Asil'e düşündüm ama istediğinizi düşünebilirsiniz)
Başımızda Ozan'ın nerden bulduğunu bilmediğimi taca takılmış tüllü saçma bir şey vardı. Onu kırmamak için takmıştık.
Boran ve Ozan'a bizi nikahı kıyacağımız yerde beklemelerini söylemiştik. Esra ile kol kola oraya doğru ilerliyorduk ama heyecandan bacaklarımız titrediği için ne kadar düzgün yürüdüğümüz tartışılırdı.
Yavaşça içeri girdiğimizde Ozan ve Boran başta olmak üzere herkesin bakışları bize döndü. Her ne kadar ailemiz olsalarda heyecanlanıyordum.
Esra'nın kolundan çıkıp hızlı adımlar ile Boran'ın yanına gittim. Alık alık bana bakıyordu.
"Çok güzel olmuşsun" dedi. Gülümseyip koluna girdim. Nikah memuru beş dakikaya gelirdi.
"İlk biz evleniyoruz" dedi Ozan. Salaktı bu çocuk "Sizi aşağılamayacağım sonra evlendiğiniz için."
"Olmaz öyle. Lütfen aşağıla" dedi Boran. "Salak mısın oğlum sen? Asil zaten benim karım. Hatırlamıyor olabilirsin ki eğer benim bebeğimi unutmak gibi bir hata yaptıysan evlendiğin gün ölüm günün olur" dedi.
