Hayat dedikleri şey anlamlandıramadığım bir şeydi. Şu an bu dünyada nefes alan her bir canlı bir hayata sahipti; doğum, büyüme ve ölüm. Sayısız insanın oluşturduğu bir döngüydü sanki bu.
Biyolojik olarak doğruydu.
Ama bir hayata sahip olmak için b...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Derin derin nefesler alıyor, öfke ve hüznün verdiği hisle gelen ağlamamı durdurmaya çalışıyordum.
Jisung önüme geçip kırdığım ok ve yayımı yerden toparlamıştı hemen. Seungmin omuzlarımdan tutup beni sakinleştirmek için bazı sözler sarf ediyordu.
"Ahn Miyeon! Derhal odama!"
Antrenörümün sesini duymamla ağlamalarımın arasında gülmüştüm. Seungmin'den uzaklaşıp Jisung'un elindeki kırık yayımı almış antrenörümü takip etmeye başlamıştım.
Tamir edilebilir miydi bilmiyordum. Öfkenin bana yaptırdığı en büyük yanlışlardan biriydi bu. Öfkemin sönmesi ne yaptığımı daha iyi anlamamı sağlıyordu.
Odasına giren antrenörümle başımı kaldırmış yüzümü silip içeri girmiştim ardından.
"Kapıyı kapat."
Kapıyı ittirip kapatmış tekrar karşısına geçmiştim.
"Miyeon kendine ne zaman gelmeyi düşünüyorsun? Anlıyorum yaşadığın şeyler hiç ama hiç kolay değil ama bugün yaptıkların..."
Eliyle yayımı göstermişti.
"O senin için her şey sanıyordum."
Yeni yeni durmuş göz yaşlarım tekrar yol almıştı yanaklarımda.
"Aira diye isim bile koydun ona. Başlangıç olacaktı senin için. Bana böyle demiştin Yeon."
Başımı aşağı yukarı sallamıştım, konuşamıyordum. Ne diyebilirdim ki?
"Otur şuraya."
Omuzlarından tutup koltuğa oturmuş önümde eğilip ellerimi tutmuştu.
"Aira senin başlangıcın, hayatının nefesi olacaktı öyle değil mi?"
Başımı aşağı yukarı sallamıştım ağlayarak.
"Bana bu okula katılmak istediğinde böyle söylemiştin. Aira buraya katılmadan bile önce seninleydin Yeon ve sen bugün öfkenin kurbanı olup onu kırdın. Kırdığın yayın değil içinde büyüttüğün Aira'ydı Miyeon."
Çenemden tutup kaldırmıştı yüzümü.
"Kendini paramparça etmeye çalışıyorsun, tıpkı onun gibi. Abin gibi davranıyorsun Yeon ve ben bu sefer izin vermeyeceğim buna. Asla bu okulda bir öğrencimin daha elimden kaymasına izin vermeyeceğim."
Hıçkırmıştım, ağlamam artmıştı. Biliyordum, onun gibi hissettiğimi biliyordum.
"Aira'yı da al kırıklarını tamir etmek için onu bulduğun yere git. Gelme bugün antrenmana. Yurda git oradan direk. Yarın seni tekrar göreceğim."
