Bankzitters Imagine.

22.Robbie

Bezweet schrik je wakker uit een hele rare droom, wat verward ga je recht opzitten en bekijkt de ruimte waar je in bevind, dit is niet jou kamer, sterker nog wat doe je in godsnaam op de kamer van Robbie? Je stapt uit zijn bed en voorzichtig loop je door zijn kamer, je probeert alles zo min mogelijk te verplaatsen voor dat hij merkt dat er iets veranderd is in zijn kamer. Waar is Robbie eigenlijk vraag je je dan af maar wuif deze gedachten snel weer weg, wat kan jou het ook schele waar hij is, je mag hem toch niet het is dat hij zo goed bevriend is met Milo en Charlotte en die graag met hun afspreken. Het is dan ook door hun dat je Robbie en de andere kent. Milo noemt Robbie altijd kleine dikzak, of smurf, daar moet je altijd wel hard om lachen. Je schuift door zijn kamer verder naar de deur en doet deze open, de lichtstralen van de lamp op de overloop verlichten je gezicht, even knipper je met je ogen om aan dit licht gewend te raken, van beneden hoor je stemmen komen en gaat die kant op, je vraagt je nog steeds af wat de rede is dat je op de kamer van Robbie wakker werd, misschien kunnen de andere daar antwoord opgeven. Zodra je de deur van de woonkamer open duwt draaien alle hoofden jou kant op. "Gaat het weer een beetje met je Y/N?" Niet begrijpend kijk je Charlotte aan. "Daar was ik dus al bang voor." Antwoord Raoul op mijn vragende blik. "Rob serieus man waarom moet je altijd zo hard handig met dat meisje zijn! Het kan ook nooit is normaal gaan bij jullie 2, jullie lijken soms net kleine kinderen." Raoul staat op zonder een antwoord van Robbie af te wachten en neemt je even apart om je te vertellen wat er gebeurt is. "Dus  toen heeft hij je onderuit gehaald met het voetballen en ben je met je hoofd tegen de paal van het goal gekomen." "Ik heb anders geen last van mijn hoofd." "Dat is alleen maar mooi dat je daar geen last van heb, wel vervelend dat je je niet meer kan herinneren wat er allemaal gebeurt is. Gelukkig dat je daarna wel even bent gaan liggen." Raoul wil nog even voor de zekerheid kijken of je niet meer aan het ongeluk heb over gehouden. "Maar Roel van alle kamers in het huis waarom op de kamer van Robbie?" "Omdat wij vonden dat hij verantwoordelijkheid moest nemen voor zijn daden, dus daarom zijn bed moest opgeven voor hoelang het duurde." "Had toch liever ergens anders wakker geworden." Antwoord je wat onverschillig. Raoul zucht. "Wat is er tussen jullie dat jullie zo botsen?" "Vraag dat beter aan Robbie ik ben me van geen kwaad bewust, hij doet al sinds dag 1 zo typische tegen mij." 

Je probeert Raoul uit te leggen dat jij er zelf net zo veel van begrijpt als hij. "Sinds het uit is met Jamie, lijkt hij ook zo kwaad te zijn, niks boeit hem meer en de opmerkingen waar we vroeger om konden lachen zijn nu niet leuk meer of hij trekt zich terug van alle sociale evenementen, tenzij hij weet dat jij komt dan is hij er als de kippen bij." "Nou dat is dat precies wat ik bedoel." Voor dat jullie je gesprek kunnen afmaken worden jullie opgeschrikt door de luide stem van Robbie. "Nee nu is het natuurlijk allemaal weer mijn schuld, echt top lekker met ze alle tegen 1 want dat kunnen jullie altijd zo goed." Boos stormt Robbie de woonkamer uit langs de keukendeur naar buiten, Raoul en jij kijken hem na, even draait hij zich om en je vangt zijn blik op, je ziet boosheid in zijn ogen met diep weggestopt ook iets van verdriet. Robbie loopt naar de deuropening zonder oogcontact met je te breken, ondanks zijn wat kleine postuur komt hij heel dreigend nog een paar stappen jullie kant op, wisselt dan snel een blik met Raoul en kijkt dan weer naar jou. "Tis ook allemaal jou schuld, was je hier maar nooit gekomen!" Roept hij naar je en loopt daarna weer naar buiten. "Rob!! Wacht nou even!!" Raoul gaat achter hem aan, je gaat verbaast zitten in de woonkamer naast Matthy en Koen op de bank. "Wat een gek, ik stelde toch een normale vraag?" Zegt Milo. "Het onderwerp Jamie ligt bij hem nogal gevoelig de laatste tijd." Antwoord Koen. "Alles ligt die jongen gevoelig de afgelopen weken Koen, elk grapje is het teveel." Milo verheft zijn stem, het is duidelijk te horen dat er bij Milo ook wat opgekropte woede zit. "Sinds dat ik hier binnen ben gekomen met Y/N doet hij typische, net een klein kind. Ik dacht dat is ook wel zo gezellig voor Charlotte dat ze een vriendin heeft om mee te praten als wij weer een video gaan opnemen maar het zal dan wel aan mij liggen, ik kan er namelijk ook niks aan doen dat die smurf zijn wijf aan de kant heeft gezet omdat hij last heeft van zijn hormonen of wat zijn probleem ook mag zijn." Je luistert naar Milo die even uitraast over wat hem zo dwars zit. De sfeer van de avond lijkt aardig verpest te zijn, als Robbie weer binnenkomt met Raoul staat Milo meteen op om weer de discussie met hem aan te gaan. Je observeert de houding van Robbie terwijl Milo tegen hem aan staat te schreeuwen, Robbie laat alles over hem heen komen en je ziet dat zijn gezicht van woede langzaam veranderd naar verdriet, even kijkt hij langs Milo heen en maakt weer oogcontact met je, je wil weg kijken maar dat lukt niet echt, je forceert jezelf om hem een boze blik toe te werpen en als hij dit ziet richt hij zijn blik weer op Milo. "Zo is het wel weer genoeg geweest Milo." Bemoeit Raoul zich er nu mee. "Je hebt gelijk ook Roel dit heeft toch niet heel veel zin, deze jongen leeft in zijn eigen wereld, ik ben er klaar mee. Kom dames we gaan naar huis." Milo draait zich weg van van Robbie, als hij wil weg lopen legt Robbie zijn hand op zijn schouder, dit had hij beter niet kunnen doen. "Beter blijf je van me af, kleine dikzak." Milo geeft een ruwe duw en Robbie verliest zijn evenwicht en valt op de grond zonder om te kijken verlaat Milo de kamer en Charlotte volgt hem op de voet. Wat verslagen blijf je op de bank zitten als iedereen op Robbie af rent om te kijken of het wel goed met hem gaat. Raoul komt naar je toe en fluistert tegen je dat het misschien wel beter is dat je met Milo mee gaat naar huis.