Bankzitters Imagine.

44. Milo

POV Milo:

"Milo dat kan je toch niet maken, ga je echt doen alsof je haar verjaardag bent vergeten?" Vraagt Robbie aan me. "Ja, waarom zou het niet werken?"  Zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. "Omdat het een dick move is." "Ja nou ik maak het daarna toch ook weer goed met haar, ik kon alleen niet voor dit weekend boeken. Ze zal het me echt wel vergeven, het is niet alsof ik er niet aan heb gedacht, het komt gewoon even niet lekker uit." Robbie rolt met zijn ogen, ik negeer hem en breng mijn focus terug naar mijn beeldscherm waar ik snel mijn bankgegevens invoer om voor een weekendje Disney te betalen. 

Ik probeer de hele week te doen alsof ik van niks weet over y/n haar verjaardag en als ik op de dag zelf een bericht op Instagram zie staan stuur ik haar een berichtje; 

Milo: Ik dacht toch echt dat je volgende week jarig was.

Y/n: Deze week, dat heb ik toch gezegd, je gaat me niet vertellen dat je het dit jaar weer bent vergeten?

Milo: Nee dat zal ik niet zeggen dan dit keer.

Y/n: Maar?

Milo: Ja dat mag ik niet zeggen.

Y/n: Je bent het weer vergeten hé? 

Milo: Sorry...

Ik wacht haar antwoord niet af en leg mijn mobiel aan de kant, ik weet al dat dit uitgaat lopen op een ruzie en dat is het aan mij om dit tot volgende week vol te houden met haar, leuk is ze niet als ze boos is maar ik weet zeker dat het met vergeven wordt als ik haar vertel waar we heen gaan zodat ik het goed kan maken met haar. 

De week die volgt is zwaar en voor een groot gedeelte wordt ik door y/n genegeerd, op donderdag na de opnames besluit ik naar haar huis te gaan, ik heb een bos roze opgestuurd in het begin van de week met een kaartje met sorry er op, vandaag heb ik nog een doos met haar favoriete chocolade mee en ook heb ik een envelop in die doos gedaan waar de kaartjes voor Disney in zitten. Ik stap in de auto en ben er met een kwartiertje. 

POV  y/n: 

Ik zit op de fiets onderweg naar Maxime, ik ben kwaad dat Milo opnieuw mijn verjaardag is vergeten, ik had mijn avond vrij gehouden om samen wat met hem te gaan doen maar blijkbaar ben ik niet belangrijk genoeg voor hem en gaat hij liever met zijn vrienden ergens heen, ook geen appje met gefeliciteerd daarna dat vind ik dat nog wel het ergste. 

Gelukkig word ik goed ontvangen door Maxime en haar ouders en hebben we een gezellige avond met veel snacks en kijken we mijn favoriete serie, ik zie zo nu en dan een berichtje van Milo binnen komen en schakel zijn meldingen uit. "Hij heeft wel fel om nog iets van zich te laten horen." Zeg ik boos tegen Maxime. "Ik vind dat je het nog lang volhoudt met hem, hij vergeet altijd wel iets van jullie belangrijke datums. Sorry als ik dan misschien iets te eerlijk ben." Ik haal mijn schouder op en zucht, ik weet dat ze gelijk heeft maar ik zou niet zo goed weten of ik door wil gaan met deze relatie want verder is Milo een prima jongen en hebben we het erg gezellig. "Ik heb het!" Ze ik dan ineens, Maxime kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Ik koop een agenda voor hem!" Ze lacht. "Als hij die dan ook niet vergeet mee te nemen of open te doen." Ik trek een sip gezicht. "Ja daar heb jij dan weer gelijk in." "Zet je verjaardag in zijn mobiel en dan vanaf een week van te voren dat hij elke dag van de week voor je verjaardag een melding krijgt!" "Je bedoelt als een soort aftellen?" "Ja precies!" We lachen om het idee maar het is wel een goed idee en dat zal ik zeker gaan doen, maar voor nu ga ik hem even negeren dan voelt hij ook is hoe het is om gekwetst te worden. 

Als ik de volgende ochtend wakker word zie ik dat Milo mij een paar voicemails heeft achter gelaten, eerlijk gezegd wil ik ze wel luisteren maar dan ben ik bang dat ik me schuldig ga voelen over dat ik hem een beetje ontwijk. Ik kleed me aan om een stukje te gaan hardlopen en onderweg word ik door hem gebeld. "Ik kan niet praten nu ik ben hardlopen." Is het eerste dat ik zeg als ik opneem en hang hem daarna ook meteen weer op. 

In de middag als ik druk bezig ben met mijn scriptie voor school word ik door Raoul gebeld. Ik vertel Raoul dat er niks aan de hand is tussen ons maar Milo dit allemaal een beetje aan zichzelf te danken heeft, zolang hij het niet goed komt maken weet ik niet of ik nog wel zoveel zin heb om met hem te praten. 

Tijdens het avond eten staat er ineens een bezorger voor mijn deur met een bos rozen, ik pak deze met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Van wie is dit?" De bezorger haalt zijn schouders op. "Sorry dat zou ik niet weten, er zal vast wel een kaartje bij zitten, ik kom alleen maar afleveren, fijne avond nog verder."  Zonder dat ik nog wat kan zeggen loopt de bezorger weer naar zijn busje en loop ik met de bos rozen de keuken in, ik vind een kaartje daar op staat: Het spijt me, geloof me dat ik het deze week goed kom maken. XOXO Milo. Ik leg de rozen op het aanrecht en pak mijn mobiel om hem te appen om hem te bedanken, maar meer als dat laat ik hem niet weten. 

Het is donderdag avond als ik met mijn laptop op schoot weer aan mijn scriptie aan het werken ben, dit is mijn laatste school opdracht voor mijn examen en ik heb er al een tijdje niet meer naar omgekeken omdat ik veel met Milo ben geweest maar nu ik deze week bijna niet met hem ben geweest ben ik erg opgeschoten en lig ik bijna weer op schema. Driftig ben ik aan het tikken op mijn toetsenboard als ik op schrik van de bel, ik verwacht niemand vandaag en zeker niet Milo. 

Ik sta op en loop naar de voordeur, verbaast doe ik open als ik toch ineens Milo voor de deur zie staan. "Wat doe jij hier?" Vraag ik met een kleine ondertoon van boosheid nog in mijn stem. "Kom op y/n laat me even binnen ik ben hier om je wat te geven zodat we dit gedoe kunnen vergeten." Ik laat Milo binnen en ik krijg een doos met mijn favoriete chocolade in mijn handen geduwd. "Zo makkelijk kom je er niet van ter Reegen." "Kijk nou eerst maar voor dat je weer een grote mond gaat geven." Ik haal de deksel van het doosje en vind daar in een  envelop deze pak ik er uit en zet de doos op de tafel, ik draai de envelop even om maar er is niks raars aan te zien. "Maak het nou open, ik beloof je dat het niks raars is, dit is iets wat je leuk gaat vinden." Ik kijk hem even een paar seconde vragend aan en maak dan de envelop open. Ik ben even stil als ik zie wat er uit komt. "Ben je serieus? Een heel weekend?" "Ik had ze je een week eerder op je verjaardag willen geven die ik niet was vergeten, maar ik voor die datum geen kaartjes kon krijgen." Nu voel ik me lullig dat ik hem een hele week niks van me heb laten horen. "Waarom heb je niks gezegd? Nu voel ik me lullig dat ik zo tegen je heb gedaan." "Ja ach, eerlijk ik verdiende het ook wel, ik had je ook kunnen feliciteren en je mee uit eten kunnen nemen en je daar je cadeau kunnen geven maar dat heb ik ook niet gedaan." "Dus we zijn oke?" Vraag ik voor de zekerheid. "Tuurlijk gek, wat denk jij dan, kom hier!" Milo trekt me naar hem toe en geeft me een knuffel en een kus op mijn voorhoofd. "Ik hou van je als je dat maar niet vergeet." Fluistert hij. "Ik ook van jou Miel."