စားစော်

part 31(uni)

စားစော် (အပိုင်း ၃၁)

ဖျော့တော့တော့ဖြစ်နေသည့် မျက်ဝန်းတွေနှင့် ဝမ်းနည်းလှိုက်ဖိုနေသည့် အသံတို့ကြောင့် ဆာဟိဘန်မှာ မအေး၏မျက်ဝန်းတွေကိုသာ ငေးကြည့်နေမိသည်မှာ သတိလွတ်နေသည့် လူတစ်ယောက်လိုပင်။

မအေး၏ လက်သွယ်သွယ်ကလေးများက သူ့လက်မောင်းနှစ်ထက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ လှုပ်ရမ်း၍ မေးခွန်းတွေတစီတတန်း မေးမြန်းနေသည်မှာ သတိလွတ်နေသည့်လူတစ်ယောက်လိုပင်။

"ပြောစမ်းပါ...ပြောစမ်းပါ၊ ကျွန်မကို ဘာလို့ဒီလောက်ထိ မျက်မုန်းကျိုးနေရတာလဲ။ ဒေါ်မဲကြောင့်လား....ကျွန်မရဲ့အလုပ်ကြောင့်လား....ဒါမှမဟုတ်။ ရှင်သဘောမကျတာတွေ ဘာရှိသေးသလဲ...."

"ကျွန်တော့်ကို လွတ်ပါ"

မအေး၏လက်တွေကို သူဖယ်ချကာ ထွက်သွားဖို့ပြင်လျှင် မအေးက ထူးဆန်းစွာ မျက်ရည်ကျလေသည်။ သူဖယ်ချသည့်လက်ကလေးတွေကိုလည်း တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကလေး လက်သီးဆုပ်ကလေးဆုပ်ထားလေသည်။ မအေး၏အခုလိုပုံစံကို မြင်ရသည်မှာ သူ့ရင်ဘက်တစ်ခုလုံး မွန်းကြပ်လာလေသည်။

"ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့အခုလိုတွေလုပ်နေတာလဲဗျာ။ ကျွန်တော့်ကို ဘာဖြစ်စေချင်နေတာလဲ။ မအေးနဲ့မပတ်သတ်ချင်ဘူးလို့ ကျွန်တော်ပြောပြီးသားမဟုတ်ဘူးလား"

အရင်လိုခင်ဗျားတွေ ကျုပ်တွေအစား မပျော့မမာနာမ်စားတစ်ခုကို ဆာဟိဘန်၏နူတ်မှထွက်လာသည့်အခါ မအေးမှာ ရွှန်းလဲ့သည့်မျက်ဝန်းတစ်စုံဖြင့် လျှစ်ခနဲမော့ကြည့်လာလေသည်။ စိုထိုင်းထိုင်းဖြစ်နေသည့်ပါးပြင်လေးကို လက်ခုံနှင့်တစ်ချက်သုတ်လိုက်ကာ ခေါင်းလေးညိတ်လိုက်၏။

"ကျွန်မနားလည်ပါတယ်။ ဟုတ်သားပဲ...ကျွန်မလိုမိန်းမမျိုးနဲ့ရှင်ဘယ်ပတ်သတ်ချင်ပါ့မလဲ။ ရှင်အကြွေးတွေကျေတဲ့နေ့ကြရင် ကျွန်မဒီကနေ အပြီးပြောင်းပေးမယ်။ အခုလည်း ရှင်ဒိအိမ်ကို မလာချင်ဘဲ လာနေရတာဆိုရင် မလာလဲရပါတယ်။ ဒီနေ့ ကျွန်မကြောင့် စိတ်ရှုပ်သွားရင်ဆောရီးနော်...."

အမြဲလိုလိုမာကြောပြီး သေးသေးတင်မခံသည့် မအေးကပြန်တောင်းပန်နေ၍ ဆာဟိဘန်မှာပိုလို့နေရခက်လေသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်သည်ထိ သူ့မှာမအေးအကြောင်းတွေသာ တွေးနေမိတော့သည်။