Hopeless (Ashtonevillamore Series #1)

Chapter 7

—

I glanced at the pitcher in front of me na inihahanda ni Zai upang salit salitan kaming tumagay. Matagal ko itong tinitigan, contemplating whether I should let go of my intrusive thoughts and detain myself, or leave it as it is. Linalamon ako ng sarili kong kaisipan, sa paraang parang nilalamon na rin ako ng nararamdaman ko. Pilit kong pinipigilan ang sarili ko, ngunit hindi iyon nagtagal. 

I cupped the pitcher, and drunk every bit of it. Isang lagok lamang ang plinano ko, but every time that frame kept passing by, makes me feel like shit... and let it all go. What's the point of proceeding my feelings for her when she's not even mine to begin with? Ibinuhos ko na sa alak lahat ng hinanakit ko noong araw na 'yon. Sa bawat pag-agos ng alak sa bibig ko, patuloy ring umaagos ang puso kong nananabik sa kaniya. 

"Ay, putangina." Zai stated while her eyes wide, looking at me with horror. 

When I was finally done, I slumped the pitcher to our table. Pinunasan ko ang natitirang alak na nasa gilid ng aking mga labi. Sinalubong ako ng mga matang naka buka, with their mouth slightly agape. "What?" masungit kong tanong. Badtrip ako ngayon, wag niyo akong gaguhin. Wala pang limang segundo, nararamdaman ko na agad ang antok. Hindi ko iyon pinahalata, pero napansin ata iyon ni Amelia, dahilan ng pagkuha niya ng pitsel na ibinagsak ko. 

I opened my instagram and spammed her,

: You're so pretty

I bet every guy must've had you in their dreams once

If ever, someone confesses to you

Would you reject them agad? :((

Yeah. This is my way. Make it hurt, until it can't hurt anymore.

Itinapon ko ang phone ko sa gilid. I already felt lightweight, which made me want to lie down the couch. Pero may mga katabi ako, dahilan kung bakit gusto kong umiyak sa minor inconvenience. Honestly? Mukha akong tanga. Pero kanina pa ako nagtitiis sa lump sa throat ko mula pa kahapon.Hindi ko mailabas. I can't bring myself to let it all out. 

Baka kapag inilabas ko lahat, hindi ko na kayang tumigil.

This is so frustrating.

I glanced at Amelia, "I want to higa," I demanded with a soft voice while pouting. She nodded, and didn't hesitate to forcefully hila the others beside me out of the couch to make me rest. "Dun na kayo sa kabilang mesa," she said with a hard voice, obviously dominating them, to get out of the couch to make me feel comfortable.

"Kaya naman naming tumayo mag-isa!" pagrereklamo ng isa niyang kasama noong hinihila siya ni Amelia patayo. Maaga pa naman pero inaantok na talaga ako.

Noong naka alis na sila. Dahan dahan akong humiga, at sinubukang matulog. Masyadong maingay rito pero wala akong pakialam. Sana maayos pa bituka ko sa dami kong nainom kanina. Sinubukan ko na lahat ng posisyon upang makatulog pero hindi ko talaga magawa. Hindi gaano katagal, bumangon na agad ako. Nagkwekwentuhan sila Amelia sa harap ko. They sat beside each other, obviously lending me the couch by myself.

I tried to open my instagram again.

naomivsco: thanks :>>

naomivsco: Marami ngang umaamin sakin kada araw eh. Kahit naman hindi aminin, halata naman.

naomivsco: Syempre. Mayron akong taong gusto. Alam mo namang irereject ko ang lahat para lang sa kaniya. HAHAHAHA.

Gusto ko nalang mangiyak ngiyak. Mula kahapon pa mabigat ang pakiramdam ko, mas lalo pa atang bumigat ngayon. Noong nabasa ko iyon, padabog kong ibinagsak. I crossed my hands together and sulked. Hardly. I sniffled which caught Zai and Amelia's attention. Hindi ko na kayang pigilan pa ang hinanakit na dinadala ko mula pa kahapon. A tear escaped from my eye which made Zai and Amelia more alarmed.