Aradan 2 ay geçmişti.Ben evime ve okuluma geri dönmüştüm.Mert için notlar alıyordum,kendimi derslerde ki konulara yetiştirdim.Anlıyacağınız her şey yolundaydı.Bir de Zeynep'le çok yakın arkadaş olmuştuk.Onu 2 aydır tanımama rağmen sanki yıllardır tanıyor gibiydim.
Mert ile ise birazcık aramız açıldı.O hastanede abisiyle ilgileniyordu ben de derslere kendimi vermiştim.Arada hastaneye annemin yanına gittiğimde selamlaşıyorduk sadece.
Yine ders çalıştığım anlardan biriydi.Telefonumun çalmasıyla çalışma masamdan kalkıp salonda koltuğa öylece fırlattığım telefonumu alıp arayan kişiye baktım.
Annem.
Bir şey olmuştur diye çok bekletmeden açtım.Dilime sıçayım.
"Anne?"
"Y/N kızım.."
Annemin sesi titriyordu,içimi bir korku kapladı.
"Anne,kötü bir şey mi oldu?"
"Korkutma beni."
"Y/N hastanede biri kendini astı."
"Birkaç odayı boşaltıyorlar,özellikle bu katta ki odaları."
Bir şey diyemedim.
Aklıma hemen Mert geldi.Yerimden kıpırdamak istedim ama yapamadım.Olduğum yerde sanki kalbim ve beynim çatışıyor gibiydi.
Beynim Mert'i aramak istiyor,kalbim ise onun da bu işin içinde olacağından korkuyordu.
"Arkadaşın iyi mi bilmiyorum."
"Sen kontrol etsen iyi olur."
Annemin de bunları bana zorlanarak söylediğini biliyordum.Mert intihara meyilli biri değildi ama kimseyi çok iyi tanıyamazsınız değil mi?
Ayrıca okulda onunla ilgili birkaç söylenti duymuştum.Bunlar beni daha fazla korkutuyordu.
İşleri kendim için zorlaştırmaktan nefret ediyorum.Gitmem lazım.
Gitmem lazım.
Hadi,bir şey söyle.
Y/N bir şey yap.
Kendi iç sesimle konuşuyordum.
"Geliyorum anne."
Telefonu hemen kapattım.Ne yaptığımı ben bile bilmiyordum.Sadece telefonumu alıp evden çıktım.Taksi için yeterli param olmadığından ve aklım da şu durumda çokta yerinde değilken koşmaya başladım.
Evet koşuyordum.
Tamı tamına 5 kilometre.
5.
Buraya kadar nasıl koştuğumu,ne düşündüğümü,ne yaptığımı kimin kendini astığını hiçbir şeyi bilmiyordum.
Hiçbir şeyi.
Ama sonuncusunu öğrenmek üzereydim.
Küçük küçük nefesler alırken kafamı kaldırıp hastaneye baktım.Bacaklarım daha fazla dayanamıyordu ama benim de kimin kendine ne yaptığını öğrenmem lazımdı.Koşarak hastanenin içine girdim.Merdivenlerden koşarken birine çarptığımda durmak zorunda kaldım.
"Baba?"
"Kızım."
Babam bana sarıldı.
"Arkadaşın."
Hayır.
Böyle bir şey olmadı.
