Hastanenin kafeteryasında gözlerimin altı kızarmış şekilde Emre ve Zeynep'i bekledim.Bir arabanın iki tane göz kamaştırıcı farını görünce geldiklerini düşünerek arabanın yanına gittim.
Emre başını açık olan camdan dışarı çıkarttı.
"Buraya park ediyorum."
Derken Zeynep çoktan çıkmıştı.Koşarak bana sarıldı.
"İyi misin?"
"Nasıl görünüyorsam çarpı sonsuzu gibi hissediyorum."
"Boktan yani?"
Dedi Emre camdan bana bakarak.
Güldüm.İnsanın bu durumlarda yüzünü güldüren arkadaşlarının olması güzeldi.
"Evet tam beni anlattın."
Hepimiz gülüşüyorduk.
"Mert'in telefonu açık mı?"
Zeynep,Mert'in konusunu açmak için iyi bir zaman olmadığını biliyordu ama o da meraklıydı.
"Hayır,her şeyi denedim.Ona ulaşamıyorum."
Dedim sakince.
"Anladım."
Onun da yüzü düşmüştü.
"Kahve içelim mi?"
"Mert eminim iyidir ve bizi şaşırtacaktır."
Bir umutla gülümseyip başımı olumlu anlamda salladım.
Aradan 3 saat geçti ve hâlâ Mert'ten haber yoktu.Zamanın nasıl geçtiğini farketmediğim için saati görünce şaşırdım.Zeynep ve Emre'den izin isteyip annemin odasına gittim.Kapıdan içeri girmeden önce Mert'in abisinin odasına kısa bir bakış attım.İkisinin de aynı anda kaybolması çok şüpheliydi.Biliyorum Mert asla böyle bir şey yapmaz ama neden odaları boşaltıldı?
Mert neden ortada yok?
İnanın bana insan böyle bir karmaşanın içinde her şeyi ve özellikle de sevdiklerini düşünüyor.
"Hoşgeldin kızım."
Aynı tekli koltukta oturan babamın yüzü asıktı.
"Merhaba baba."
Annem yatağında yoktu.
"Annem nerede?"
"Banyoya girdi."
"Senin niye suratın asık?"
"Bana her şeyi anlatmamı söylemiştin ya hani."
Tek kaşımı kaldırdım.
"Evet?"
"Senle özel olarak konuşmam lazım."
"Çıkalım dışarı anlat."
"Şuan olmaz.Annen sana üzülüyor onu yalnız bırakamam."
"Tamamdır."
"İstersen ben annemle ilgileneyim sen eve git dinlen,sabahta nöbet değiştiririz."
Babam başını sallayarak oturduğu yerden kalktı.
"Annene söylersin."
Dedi ve alnımdan öpüp odadan çıktı.Kapı kapanma sesine telaşlanan annemin banyodan sesi yükseldi.
"Hayatım?"
"Anne ben geldim."
"Tamam canım."
Babamın kalktığı koltuğa ben geçtim.Telefonumu elime alıp Mert'e yazmaya devam ettim.Beni bıraksalar sabaha kadar mesaj atardım ama Emre bunun beni iyi etkilemediğini daha da kötü yaptığını ayrıca kafayı sıyırma noktasına geleceğimi söylediği için ona hak verip kendimi korkutuyordum.
Biraz da kendimi suçluyordum.Onunla 2 ay boyunca doğru dürüst bağlantı kurmadım.Belki de böyle bir şeye meyilli olduğunu anlayacaktım?
Yaptıysa tabii.
Yataktan hışırtı sesi gelince gözlerimi kitlediğim yerden kaldırıp sesin yönüne baktım.Annem bana bakarak yatağa oturuyordu.
"İyi misin canım yorgun gözüküyorsun."
"İyiyim anne.Ona bir ulaşsan her şey daha güzel olacak."
"Üzgünüm tatlım."
Dedi eliyle elimi okşarken.
"Sadece yorgun olan sen değilsin.Ben de yorgunum ve yatacağım."
"Bir şey olursa hemen beni uyandır tamam mı?"
"Tamam anne iyi geceler."
Annem uyuyunca son 2 ayı daha detaylı düşündüm.Sadece ders.Aptal kafam derslere o kadar takılmıştım ki burada ki her şeyi unutmuştum.İki kuruşluk hayatım,okul,ev ve hastane arasında geçiyordu zaten.
Sürekli telefonumu kontrol edip Mert'ten mesaj bekliyordum.Atmayacak işte,neyi bekliyorum ki?
Derken telefonuma bir bildirim geldi.Hemen kimden geldiğine baktım.
Mert<3
Mert?
Kafayı mı sıyırdım cidden?
Mert'ten mesaj geldi.
MERT'TEN MESAJ GELDİ.
Hemen bildirime tıkladım ve ne yazdığına baktım.
'Yardım et.'
Bu ne demek?
Acil olarak Mert'e geri yazdım.
'MERT NEREDESİN?'
Mert bir anda çevrimdışı oldu.
'Mert?'
'Aloo?'
'Orada mısın?'
'Mert cevap versene.'
Panikle oturduğum koltuktan kalkıp hâlâ kafeterya da oturabileceklerini düşündüğüm Zeynep'le Emre'yi aradım.Bingo.
"MERT YAZDI BANA."
Uzaktan onlara yaklaşırken bağırıyordum.İkisi de bir tepki vermediğinde biraz garipsedim.
"BİR ŞEY DESENİZE!"
Onlara daha çok yaklaştığımda Emre'nin ağladığını gördüm.
"Emre?"
Zeynep'e döndüm.
"Zeynep?"
"Y/N,Mert bize de mesaj attı.Ve şey."
Kötü bir şey olduğunu hissediyorum.
"Ve ne Zeynep?"
