ငါကဗီလိန်အဲ့တော့ဘာဖြစ်လည်း

အပိုင်း(၇)အသားစားလိုက်တဲ့ရှင်း

  ဆေးမိထားတဲ့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်ကတော့ သတိလက်လွတ်နဲ့ပဲ ပြင်းထန်တဲ့(ပြင်သစ်အနမ်း)အနမ်းတစ်ခုဖန်တီး နေချိန်မှာ လီဖေးဟန်က ပူလောင်လာတဲ့ခန္တာကိုယ်ကေ့ာင့် သတိလက်လွတ်နဲ့ပဲ အပေါ်ဝတ်ရုံနဲ့အတွင်းဝတ်ရုံတွေကို ဆွဲချွတ်ပစ်နေတော့တယ်။

ရှင်းပေါ်ဟတန်တစ်ယောက်ကတော့ သူ့ဆရာရဲ့ ဝတ်ရုံတွေ၊ခါးစည်းတွေ ပြေကျသွားပြီး ပေါ်လာတဲ့ ဖြူဖွေးပြီးသေးသွယ်တဲ့ခါးကို ကြည့်ပြီး သူ့ရဲ့မျက်လုံးက အနီရောက်ကိုပေ့ာင်းသွားတော့တယ်။

(ရှင်းပေါ်ဟန်)

ငါ့ဟာ၊အဲ့တာငါ့ဟာ ငါပိုင်တဲ့အရာ ငါပိုင်တဲ့အရာ ၊စိတ်ထဲကနေပေါက်ကွဲမတက်အော်ဟစ်နေတော့တယ်၊လီ‌ဖေးဟန်ကတော့ ...

"ပူတယ် ၊ရှင်းလေး ဆရာအရမ်းတွေ ပူလောင်နေတယ် "ဆေးမိနေတာကြောင့်ရော ပြင်းထန်တဲ့အနမ်းကြောင့်ပါ လီဖေးဟန်ရဲ့ အသံတွေက အက်ကွဲနေပြီ ညိုံအားပြင်းတဲ့ ညည်းညူသံတွေ လိုပဲထွက်ပေါ်လာတော့တယ်၊ရှင်းပေါ်ဟန်တစ်ယောက် လီဖေးဟန်ရဲ့ ဆံပင်ကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့နဖူးနဲ့နဖူးချင်းကပ်ကာ "ဆရာ ...ဆရာကျွန်တော်မထိန်းနိုင်ဘူး‌ ...ဆရာ ကျွန်တော်မရတော့ဘူး "တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လီဖေးဟန်ရဲ့လည်ပင်းထပ်ကို ရှင်းပေါ်ဟန်ရဲ့ခေါင်းကနိမ့်ဆင်းသွားပြီး သူ့ရဲ့ဆရာကို ပထမဆုံးညအဖြစ်နဲ့ပြင်းထန်ပြီးနာကျင်ရတဲ့ ညတစ်ညကို ပေးခဲ့တယ်။

(ကားကြီးမောင်းထွက်ပြီး အသားလည်းအစားခံလိုက်ရပါပြီ)

နောက်တစ်ရက်နေ့လည်ခင်းမှာ မှလီဖေးဟန်ဟာအရင်ဆုံးနိုးလာခဲ့တယ်၊နိုးလာလာချင်းသူသိလိုက်တာက သူ့ရဲ့လည်ပင်းကစလို့အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး အရမ်းကိုနာကျင်နေတယ်ဆိုတာပါပဲ၊မူးနောက်နေတဲ့ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ထလိုက်ချိန်မှာတော့ သူ့ရဲ့အောက်ပိုင်းကနင့်ခနဲ့နာကျင်လာတော့တယ်။

(လီဖေးဟန်)

"အာ့ ဘာတွေ ...ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလည်း ရှင်း...ရှင်းလေးကထိကိုဘယ်လိုလုပ်ရောက်လာတာလည်း မနေ့ညက ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလည်း "

အထိတ်တလန့်ဖြစ်နေတဲ့ လီဖေးဟန်ဟာ သေချာစဉ်းစားရင်း မနေ့ညကဖြစ်ရပ်ကို မှတ်မိသွားချိန်မှာ သူ့ရဲ့မျက်နာကဒေါသတွေကြောင့်ရော ရှက်စိတ်ကြောင့်ရော နီရဲတွတ်လာပြီး...ထိုအချိန်