The Story Of Us || Young Love Book 1

Prologue: The wedding day.

HER POV:

"This is the day I've been waiting for. The every girls dream... My wedding day."Crrrriiiing!! Crrrriiiinngghhh!

Kinapa ko yung alarm clock ko, Its 8 in the morning. I still want to sleep, ngayon lang ako magpapahinga after all but..

Some knocks are appearing in my hotel room. And I know who owns that little hand, my sister. I rolled my eyes and say. " Come in." She enters the door like she's some kind of a tornado. "Oh! My gulay ate! Bakit nakihiga ka pa ate. Its your Wedding day! Oh! My don't tell me your backing off!" and blah blah. Aish she's really are annoying. How can she say that I am backing off on my own wedding? This kid. Wait what did she say its my? What? Oh no I almost forgot..

"My goodness its my special and most awaited day." I push her out off the bed. "Aray ha! Nakakasakit ka na!" My sister said na hawak ang balakang nya dahil sa pagkakalag-lag nya sa sahig. " Why didn't you say that its today?" Tanong ko sa kanya sa sobrang gulat ko."Hala sya kanina ko pa sinasabi naisip ko na nga future mo pag nag back off ka." Litanya ng kapatid ko sakin.

"Ayan sa sobrang daldal mo nakalimutan ko na sinabi mo pala yun" Kakamot- kamot ulo ko na sagot sa kanya. Hihilo hilo pa akong tumayo at nagkusot ng mata. Sa totoo lang ay antok na antok pa ako. "Hahahaha Just take your shower and hurry up your late!" May halong pang-aasar na warning nya sakin na dahilan ng pagpapanic ko.

"Whhaatt?? No I don't wanna be late! I'm never late!" Sigaw ko at nag madaling pumunta sa shower. Narinig ko pa sya bago ko buksan ang gripo ng tub at punuin yun. " Sabi ko nga eh never ka nalate! Sige na bilisan mo na jan missy, Nasa labas lang ako nagpeprepare." Sigaw nya at naramdaman ko ang paglabas nya.

I didn't bother to answer anymore, after showering I step out of the room to change into my wedding dress. And the blah blah things go on. Make up dito chenes doon. Hairstyle dito charoting doon. And viola I'm all set. I looked at myself at the mirror and I can't believe how I look so beautiful in this white gown. Tears almost fell on my eyes as I realize that finally I am going to have my dream wedding.

Eto na ang maingay kong kapatid para iassist ako sa Limo. 10 am at nasa gitna parin kami ng traffic sabog na eardrum ko sa reklamo ng kapatid ko wala paring pagbabago. Oh my god makakarating pa ba kami? Matutuloy pa ba to? Bat ba traffic? Sinasakop na ba ng aliens ang mundo? Umakyat na ba sa lupa ang mga serena? Kinain na ba ng mga buwaya ang mga corrupt? Sa sobrang dami ng pumasok na thoughts sa utak ko di ko namalayan nandito na kami at dis is it pancit my wedding dream.

Bigla akong nakaramdam ng kaba, parang iluluwa ko yung isophagus ko at lalabas sa rib cage ko yung puso ko and then...

Someone ruin my thought " Ate baba na ano ba? Kinakain na ng mga buwaya ang corrupt di ka pa lumalabas tuod na ang magiging asawa mo nanjan ka pa." Almost hesterical na sabi ng kapatid ko sakin. "Eto nga eh ha! Nahiya naman ako sayo eh noh, di ka mapakali kanina pa parang ikaw ang ikakasal." Angal ko sa kapatid ko na pagka ingay ingay. And dis is it pancit bihon na may maraming kikiam nasa tapat na ko ng pinto ng simbahan. Yung kabado kong puso ay biglang nagiba ang tunog parang Naging musika ito bigla...

"Ay palakang bundat! Muntik na kong madapa." Bulong ko sa sarili ko nang matapilok ako. Tinuloy ko ang pag lakad at bumukas na ang pinto ng simbahan. Eto na talaga to! Nakatayo sya sa may altar kasama ng bestman and he's handsome as ever. My forever, My prince charming, My real fairytale. Habang naglalakad ako, I suddenly feel my eyes watering, and my heart stomping, And the memories started to play like a movie. The memories we share together through thickness and thin. To the bad times and good times. He was there to be my strength in any battle, my number one supporter and the one who always lift me up. I suddenly came to a thinking...

Pano nga ba ko napunta sa stage ng buhay kong to? Ano nga ba ang pinagdaanan ko bago ang last chapter? Sino nga ba ang mga bida at kontra bida? Matagal tagal na rin pala simula ng hindi ko nabubuklat ang pahina ng buhay ko. Every step I made is a flashback of yesterday. All of our memories came flashing as soon as our eyes met.