ÖNİZ

10. BÖLÜM

İnsan kendini bu dünyaya fazlalık görür. Kocaman dünyada onca insanın arasında kendini ufacık bir yere sığdırmaz. Dünyanın herkesi kucakladığını ama sıra sana gelince gövdesiyle ittiğini görürsün. Kendine yer bulan çoğu kişi şanslıdır. Bide aynı küçük kız gibi kocaman dünyada yer bulamayanlar vardır. İşte onlar bu dünyanın en şansız kişileridir. Çünkü hayatın en parlak yerini değil en karanlık yerini görecek kişilerdir.
Küçük kız sessizce mırıldandı. "Karanlıkta yüzen ben gibi."

Buruk tebessüm etmemle gözleri gözlerimi buldu. "Hayalimdeki kişiyi karşılama zamanı."

İçtiği ilaç etki yapmış olmalıydı. Gözlerini kapayıp kısa süre içinde tekrardan açtı. Bu sefer gördüğü kişi ben değildim. Kim olduğunu anlamamı sağlayan cümle dudaklarında peyda oldu. "Baba."

Hayaline yine babasını davet etmişti. "Kızım."

Sesi çok merhamet bulundurmuyordu. Hiçbir zaman babasının sesi merhamet bulundurmazdı. "Biliyormusun baba ben büyünce astronot kadın olacağım."

Babasının bakışlarına sorgu ifadesi çöktü. "Benim gibi olmak isterdin ne değişti?"

Küçük kız dudaklarına buruk bir tebessüm kondurdu. "Sen değiştin baba."

Hayran olduğu babası gitmişti onunla beraber duygularıda gitmişti. Hayalindeki babasının vereceği cevabı kestiremedi.

"Peki neden astronot?"

Güldü her köşeye sıkıştıdığında babası her zaman konuyu değiştirirdi buda o anlardan biriydi.

"Yıldızlara çok uzağım yakın olmak istiyorum."

Babasının gözlerinde çok nadir bir duygu gördü. "Bırak gökyüzündeki yıldızları gönlündeki yıldızlara sahip çık."

Küçük kızın gözlerinde şaşkınlık ifadesi oluştu. "Kalbinde yıldızmı var."

"Evet hissetmiyormusun?"

Küçük kız kendini hüzün denizinde boğuluyormuş gibi hissetti."Hissetmiyorum sönmüşler galiba."

"Yıldızlar hiçbir zaman sönmez."

Küçük kız gülümsedi babası yine bir konuda yanılıyordu. "Söner karanlık bazen daha baskın çıkabilir."

Babası küçük kızının yaşına göre olgun cevaplar vermesine şaşırıyordu. Ama bilmeliydiki küçük kızın bedeni küçük olabilirdi fakat ruhu herkesten büyüktü.

"Yüreğindeki yıldızları karanlıktan koru o zaman."

"Çok geç." Dedi usulce ve devam etti. "Yıldızlar karanlığa hapsoldu çıkaramam."

Küçük kıza nasılda acı bulaşmıştı.
"Bu karanlığa neden hapsoldun?"

Eline korkutucu bebeği aldı. "Siz istediniz hapsolmamı."

Kendini bir gram suçlu hissetmeyen babası başını olumsuz anlamda salladı. "Bizim böyle birşey istediğiniz yok ne yaptıysan sen kendine yaptın."

Küçük kız babasının suçunu zaten kabul etmeyeceğini biliyordu. Ama hissediyordu bir gün gelecek gerçeklerle yüzleştirecekti herkesi.
"Doğru bana görünmez ol dediniz ve bende karanlıkta görünmez olduğunu öğrendim."