İNSİYAK

29.

🥂 Bölüm Şarkıları 🥂

♪ Şanışer & Sertab Erener - Peşimde Kara Geceler
♪ Billur Yapıcı - Papatyanın Yeri

Keyifli okumalar!

🥂

Alkan'dan Geçmiş Zaman...

Klişe ama her suçlu muhakkak dönüp dolaşır ve suç mahaline geri döner. Gelen gidene bakar, kontrol eder. Bilinçsizce yaptığı bu eylem aslında onun sonunu imzalar. Hükmünü verir.

Hükmüm buraya adım attığım an verildi.

Alkan Devrim. Çoktan darağacına çıkmıştı. Altındaki sehpa kaydığı an asılacaktı. Asıldı da. Babam hiç düşünmeden benim celladım oldu. Bize biçtiği hayat, buydu. Her an ölümle burun buruna yaşamaya mecbur kıldı.

Evimizin en üst katında terastaydım. Buradan deniz manzarası gözüküyordu. Etkileyici duruyordu. Bu şehir baştan sona büyüleyiciydi. Ama içini biliyordum. İçi zehirliydi. Sokakları ölüm kokuyordu. Kötülüğünü, gösterişiyle örtüyordu. İnsiyak istediğini yapmıştı. İnsiyak buraya kötüleri tıkmış, paralarını akıtmıştı. Tüm şehirler için bir şehri alevlere atıp kurban etti. Belki İnsiyak'da yaşamasak da ben yine başa geçecektim. Fakat bu kadar tehlikeli bir şehir olmayacağı kesindi.

Ara sokakları meşhurdu mesela. İnsiyak'ın duymadığı zamanlarda, gösteriler yapılırdı. Orada kaç insan katledildi, kaç insan buna mecbur kılındı, yakıldı, yıkıldı.

İnsiyak bir gölgeden ibaretti. Kimse tanımazdı. Bilmezdi. Babamlar onun hakkında konuşmazdı. Biri var, yüzü net değil derdi. Nasıl göründüğünü bile söylemezlerdi. Babam buranın İnsiyak'tan sonraki en güçlü şirketin başındaydı.

Gücü vardı evet ama babasından gördüğü babalığı uyguluyordu. Kendisinin yakındığı babalığı, bize de layık görmüştü.

"Alkan..." adım sesleri gitgide yaklaştı. "Ne yapıyorsun burada?" dedi tedirgin bir endişeyle.

"Düşünüyorum." dedim fısıldayarak, kafamı çevirmeden. Karşımdaki manzarayı seyrederken kafayı yemenin sınırında geziyordum.

"Neyi?" diye sorduğunda duraksadım. Gerçekten neyi düşünüyordum? Yaşadıklarımı ve yaşayacaklarımı mı?

"Yorulduğumu ve bu hayattan kaçmam gerektiğini." dedim sessizlik sonrası.

"Abinden sonra-" dediğinde hızla ayağa kalktım. Ne diyeceğini çok iyi biliyordum. Hâlâ ondan kaçtığımı bile bile bu konuşmayı yapıyordu.

"Konuşmamak en iyisi baba." Elimle onu durdurmaya çalışsamda durmadı. "Alkan," dediğinde arkamı dönüp karşısına dikildim. İçimdeki volkana şahit olmak istiyorsa olacaktı.

"Abimi gömdük baba biz! Abimi kaybettim ben! Canlarından biri gitti! Sen hâlâ, kimin başa geçeceğini tartışıyorsun." Kafamı onaylamaz anlamda salladım. Sakinleşmek için derin nefesler alırken ses tonumu normale indirdim. "İnsiyak için abimden oldum ben. Sevdiğim kadına da sırtımı dönmemi isteme benden."

"Baba... ben senin günahlarını takip etmek istemediğim için hukuk okudum." Ellerim titrerken onları saklamak adına yumruk yaptım.

"Beni bu şehre kurban etme. Bir evladını daha bu yolda kaybedeceksin." Göğsüm şiddetle inip kalkarken, "Yapma." diye yalvardım fısıltıyla.