Chapter 03 • Into the Ocean

35 5 0
                                    

˖°

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

˖°.𓆩𓆪 .°˖

He's feeling tremendously sick once again. Sinubukan niyang maging isang normal na tao gaya ng iba. But avoiding the ocean for a week just made everything painfully worse.

It's 3 in the morning at kasalukuyan siyang nasa gitna ng dagat. Everything appeared to be dark and cold. It felt lonesome to be in this unfriendly place. Kakaunting ilaw na lang ang nakikita niya sa dalampasigan. The City of Guinevere was asleep, at tila ba siya na lang ang gising at nagdurusa sa mga oras na 'to.

"Agh!" he screamed in pain at napaluhod sa deck ng kaniyang boat. He was also roughly scratching his chest in agony.

He hadn't dived in the sea yet, and he knew that the only remedy for this was to completey immerse himself through the bowels of the sea. Kinuha niya ang mabigat na anchor at itinapon 'yon sa dagat upang hindi gumalaw ang kaniyang boat.

"Help me," he pleaded and jumped out of his boat. He didn't have any choice but to do so. His human nature couldn't handle the excruciating pain anymore.

Deep in the shadows of the sea, he was enveloped by a faint and gloomy light as his body was molding and transmogrifying itself into a merman. Scales emerged on his skin. His legs gradually disappeared in exchange for a long castleton green tail.

Mula sa ikalaliman ng dagat, ang tanging nakikita lamang niya ay ang kaunting ilaw na nagmumula sa buwan, ang rope ng anchor, at ang ibabang parte ng kaniyang bangka.

He was in the same situation once again, stuck with no hope. Walang kaibigan. Walang kasama. He was alone in the greatness of the sea.

It was depressing to be here, pero wala siyang ibang magawa kun'di ang magpatuloy lamang sa paglangoy. Katulad lamang siya ng iba pang mga isda sa dagat. He couldn't normally live on land. His breathing would become unstable the more he'd wander away from the sea. Kahit ano'ng pagtakbo ang gawin niya, patuloy pa rin siyang hinahatak pabalik sa ikalaliman nito.

There wasn't any cure for this dreary curse. Hindi rin niya magawang maalala ang pinagmulan ng lahat. He just woke up one day, with no memories at all, except for the memory of his lost pearl.

"Did I ever have a family? Are there any sirens out there?" he pondered.

It would bring him great comfort kung may makita man siya, kahit isa lang na katulad niya. But for 8 long years, he lived his life all alone.

And during those brutal times, he fought hard for his life. Pero nitong mga nakaraang araw lang, he decided to finally end it. Ilang araw niyang iniwasan ang dagat upang mamuhay nang normal gaya ng ibang tao. But when the symptoms started showing up, he lost the will to fight and live any longer. Para saan pa ba ang paglaban niya? Nakulong siya sa isang napakasamang panaginip at hindi niya magawang magising-gising. He had no purpose. There was no escape. There was no cure.

A Seafarer's Voyage to LightTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon