Günümüz
Haftasonlarından da en az haftanın diğer günlerinden nefret ettiği kadar nefret ediyordu fakat bu kez ailesi evde olmadığı için biraz daha huzurluydu alarmın sesine uyandıktan sonra bir kaç kez homudanarak yatağından çıktı. Duş aldıktan sonra mutfağa yöneldi, belki bugünü tek başına biraz olsun güzel geçebilirdi ne de olsa yalnızdı onu yargılayacak bakışlardan uzak ve rahatlatıcı bir sessizlik vardı evinde. Birden kapının çalmasıyla irkildi. Şaşırmamıştı, onun mutluluğu ancak 5 dakika falan sürerdi zaten. İstemeyerek kapıya yöneldi ve keyifsiz bir şekilde açtı, karşısında gördüğü kişi şaşırmasına sebep oldu. Bir süre bakıştıktan sonra merakla sordu.
"Kimsiniz?"
Karşısındaki çocuk gülümsedi.
"Beomgyu ben, hani geçen gün peçete vermiştim sana"
Yeonjun alayla gülümsedi.
"Geri istemeye mi geldin?"
Çocuk şaşırmıştı şaka mı yapıyor yoksa ciddi mi anlamak pek kolay değildi.
"Hayır ben- sadece seni merak ettiğim için geldim"
Yeonjun'un şaşkınlığı giderek artıyordu.
"Sen beni merak mı ettin ? İyi de ben seni tanımıyorum ki?"
"Ama ben seni tanıyorum" dedi Beomgyu ciddi bir şekilde ve devam etti "İçeri girebilir miyim?"
Yeonjun bir an düşündü. Sanırım kaybedecek bir şeyi yoktu hem karşındaki çocuk çok masum ve zararsız duruyordu, en fazla ne olabilirdi ki.
İçeri girsin diye biraz geri çekildi.
Tuhaf bir sessizlik vardı ikisi de birbirine bakıyor ama konuşmuyorlardı. En sonunda Yeonjun dayanamayıp sessizliği bozdu.
"Sabahın 10'nunda evime susmak için geldin sanırım"
Beomgyu tepkisizce cevap verdi.
"Hayır tabiki sadece anlatmaya nerden başlayacağımı bilmiyorum"
Derken parmaklarıyla oynuyordu belli ki gergindi. Yeonjun'dan korkuyor muydu yoksa? Madem korkuyordu evine neden gelmişti ki?
"Bir yerden başla işte sessizlik beni huzursuz ediyor"
Beomgyu boğazını temizledi ve gözlerini Yeonjun'un gözlerine sabitledi.
"Şey- sen beni tanımıyorsun dediğim gibi ama ben seni tanıyorum hatta bir süredir seni izliyorum ama sapık gibi değil yani yanlış anlama be-"
Yeonjun gencin giderek artan gerginliğini farkedince sözünü kesti.
"Beomgyu sakin olur musun? Seni yanlış anlamış olsam evime almam herhalde sakince anlat lütfen beni neden izliyorsun? Sadece bilmek istiyorum"
Beomgyu derin bir nefes verdi ve konuşmaya başladı.
"O olay yaşadığından ve okula döndüğünden beri seni izliyorum, daha önce yanına gelme cesaretinde bulunamadım hiç. Ama bir şekilde cesaretimi topladım"
Yeonjun'un hemen yüzü düştü o olayla ilgili bir şeyler duymak istemiyordu, hele ki unutmaya çalışırken. Beomgyu biraz durduktan sonra devam etti.
"Yeonjun ben... ben sana inanıyorum, diğer kimsenin ne düşündüğü de umrumda değil. O olayda kesinlikle masumdun ve başına gelen hiçbir şeyi haketmiyorsun"
Yeonjun duyduklarına nasıl tepki vereceğini bilemedi aylar sonra birinden bu lafları duymak tüylerinin diken diken olmasına yol açtı.
"Benden laf almak için kandırmadığını nerden bileceğim?"
Yeonjun haklıydı, aylardır madem onu izliyordu ve masum olduğuna bu kadar emindi, neden yanına bir şekilde gelmemişti ki? Kendi yalnızlığında boğulmasını mı izlemişti aylarca?
Beomgyu ayağa kalktı ve Yeonjun'un tam yanına oturdu. Aralarındaki mesafeden tamamen kurtulmak ister gibiydi. Genç adam daha ne olduğunu anlayamadan Beomgyu eliyle yüzünü okşamaya başladı.
"Sana inandığıma ve gerçekten yanında olmak istediğimi kanıtlamama izin ver Yeonjun"
Beomgyu'nun ses tonu ve söyledikleri Yeonjun'u büyülüyor gibiydi. Özellikle de suratındaki eli çok sıcak ve iyi hissettiriyordu tek kelime etmeden gözlerinin içine bakıyor, söyleyeceği şeyleri dinlemek için sabırsızlanıyordu sanki.
"Ama senin de bana güvenmen lazım, anlaştık mı?"
Yeonjun kafasını sallamıştı. O an Beomgyu'nun etkisine tamamen girmiş, dediği her şeyi yapmaya hazırdı sanki. Yaşadığı acılar, suçsuz olduğu halde çektiği cezalar onu çok yormuştu. Ve sonunda yanında biri vardı... Hem de gerçek olamayacak kadar güzel biri...
------------------------------------------------------
Biraz geç kaldım kusura bakmayın :')
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın
Umarım beğenirsiniz
İyi okumalar 🤍
