Τρείς γενιές γυναίκα.

Κεφάλαιο 1

{Πρώτη γενιά}: Δέσποινα, 1944.

1.

Κάτω από το κρύο νερό έπλενε τα πιάτα το νεαρό κορίτσι. Τα πόδια της, ειδικά στα γόνατα πονούσαν αρκετά από την ορθοστασία και από τις δουλειές, όμως η Δέσποινα ήταν κοπέλα που δεν θα την άκουγες ποτέ να παραπονιέται. Ήταν αναγκασμένη να δουλεύει από μικρή, μια και είχε ορφανέψει πολύ γρήγορα από γονείς. Είχε μόνο την μεγάλη της αδελφή, την Φίλιο. Η Φίλιο τώρα πια ήταν παντρεμένη και δεν έμεναν μαζί οι δύο αδελφές, όμως έμεναν κοντά. Κατοικούσαν στο ίδιο χωρίο και έτσι βλεπόντουσαν. Η Δέσποινα δούλευε σε ένα σπίτι πλουσίων σαν υπηρέτρια.

Τον άντρα της Φίλιος τον έλεγαν Μίλτο και ήταν άνθρωπος ήσυχος και μετρημένος. Το παράπονο όμως της Φίλιος ήταν ότι δεν είχε αποκτήσει ως τώρα παιδί. Ήθελε να γίνει μάνα όμως από το μυαλό της περνούσε η ιδέα ότι παιδί δικό της δεν θα κρατήσει ποτέ στην αγκαλιά της.

Η Δέσποινα έμενε στο πατρικό της. Σε μια ταλαιπωρημένη μονοκατοικία που η τουαλέτα βρισκόταν έξω από το σπίτι. Αυτό το σπίτι ήταν ότι είχε κληρονομήσει από τους δικούς της. Τίποτε άλλο δεν είχε. Η μόρφωση της δεν ήταν μεγάλη μια και με το ζόρι ήξερε μερικά γράμματα. Το δέρμα της ήταν λευκό και πανέμορφο και τα μαλλιά της κοστανοκόκκινα και σγουρά. Έτσι τα χρόνια περνούσαν και η Δέσποινα μεγάλωνε μέσα στην δουλειά. Η ομορφιά της όμως άνθιζε σαν απάντηση στην δύσκολη ζωή που έκανε. Τα μακριά, καστανοκόκκινα της μαλλιά και το καλοσχηματισμένο της σώμα φανέρωναν ότι ήταν μια νεαρή γυναίκα που άξιζε κι' άλλα πράγματα εκτός από την σκληρή δουλειά. Άξιζε και έναν μεγάλο έρωτα με έναν όμορφο νεαρό που θα έκανε μια όμορφη οικογένεια μαζί του. Μα, το μυαλό της Δέσποινας δεν ήταν εκεί. Η δουλεία είχε προτεραιότητα. Δεν ήθελε με τίποτα να δώσει αφορμές για να αρχίσουν να την κουτσομπολεύουν στο χωριό, μια και εκεί που έμενε το κουτσομπολιό ήταν πρώτο στην λίστα με τις διασκεδάσεις. Έτσι κι' αλλιώς η καρδιά της ακόμα δεν είχε χτυπήσει δυνατά για κανέναν. Ο έρωτας δεν είχε ''ξεγυμνωθεί'' ακόμα μπροστά της και δεν την είχε πετύχει με το βέλος του. Αυτό δεν ήταν κάτι που την απασχολούσε αλλά κάποιες φορές, που σήκωνε τα μάτια της και κοιτούσε τον ξάστερο ουρανό μέσα στην νύχτα, εκεί έπιανε τον εαυτό της να σκέφτεται την ζωή της δίπλα σε έναν άντρα που να την νοιάζεται. Δίπλα σε έναν άντρα που την αγαπάει. Μα γρήγορα η μέρα ξημέρωνε και έπιανε δουλειά, θάβοντας τις σκέψεις της περί αγάπης και έρωτα. Ίσως ο έρωτας να μην ήταν για εκείνη. Μπορεί αυτά τα συναισθήματα να είναι για λίγους ανθρώπους και η Δέσποινα να μην ανήκει μέσα σε αυτά τα άτομα.