Η Έβδομη Σύζυγος

Σιλένα {4}

ΤΩΡΑ

Οι περισσότεροι γκάτζε φτάνουν ως το κατώφλι μας παρακινούμενοι από την προσωπική τους ματαιοδοξία, την οποία ο έξω κόσμος δεν φτάνει για να ικανοποιήσει. Είναι άνθρωποι που απλά θέλουν κάποιος να ασχοληθεί μαζί τους για να τους κάνει να αισθανθούν ξεχωριστοί. Κι ας μην είναι. Προσδοκούν ν' ακούσουν ότι η μοίρα τους επιφυλάσσει μεγαλεία, συγκινήσεις, ανατροπές. Κι ας μην έχει τίποτα στα σκαριά για αυτούς. 

Nada. 

Nichts. 

Rien. 

Το να επισκεφτείς ένα μέντιουμ είναι πιο φτηνό από τον μέσο ψυχολόγο, απαιτεί λιγότερη δέσμευση απ' το να σφυρηλατήσεις περίπλοκες και ουσιαστικές διαπροσωπικές σχέσεις και λιγότερο χρόνο απ' το να κάνεις τους άλλους να σε νοιάζονται. Έτσι, κάθε τόσο ένα από αυτά τα χαϊβάνια έρχεται στο Ψυχομαντείο.

Και τι κάνουμε εμείς τότε;

Τους λέμε αυτό που θέλουν να ακούσουν. Σωστά. Σωστά.

"Θέλω να μάθω ποιο είναι το πεπρωμένο μου," μου ζήτησε ένας μίζερος χαρτογιακάς τριαντάρης τις προάλλες. "Θα με βοηθήσεις να το ανακαλύψω;"

"Ω, μα φυσικά," προθυμοποιήθηκα, και σκέφτηκα: Λοιπόν, Κρίστοφερ, το πεπρωμένο σου είναι να πετάξεις κοιλιά, να κάνεις καράφλα, να δουλεύεις σαν σκυλί και να πληρώνεις φόρους μέχρι να πεθάνεις, αντ' αυτού είπα: "Ένα μεγάλο πάθος θα έρθει στη ζωή σου σύντομα, έχε το νου σου όμως! Πρέπει να βαδίσεις προσεκτικά, αλλιώς θα σε απορροφήσει, θα επισκιάσει ότι άλλο αγαπάς!"

"Πώς να κάνω τον Μάικλ να με θέλει;" νιαούρισε μια ξελιγωμένη γεροντοκόρη προχθές. "Τον πολιορκώ τρεις μήνες τώρα, αλλά δεν μου ρίχνει ματιά!"

Δεν τον αδικώ, μου ήρθε να πω. "Μα Κάρεν, διαισθάνομαι ότι ο Μάικλ είναι ήδη δικός σου," την διαβεβαίωσα με ένα συνωμοτικό χαμόγελο. "Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ρίξεις στον καφέ του ένα ερωτικό φίλτρο. Πολύ σπέσιαλ πράγμα. Άκρως αποτελεσματικό. Τι λες;"

"Ε-ερωτικό φίλτρο; Μα καλά, τι έχει μέσα;"

"Χμμ, ας ρίξουμε μια ματιά." Άνοιξα τον τούρκικο τσελεμεντέ της θείας Βαντόμα, και τον ξεφύλλισα με προσποιητό ενδιαφέρον ώσπου βρήκα την συνταγή για ιμάμ μπαϊλντί και... "Ααα, βέβαια, βέβαια! Καλά το θυμόμουν!" είπα με περισπούδαστο ύφος, κι έπειτα άρχισα να μετονομάζω τις μελιτζάνες σε εσθίρ, το κρεμμύδι σε γαρυφαλέλαιο, το θυμάρι σε λευκά ροδοπέταλα και ούτω καθεξής. Το μόνο βέβαιο ήταν πως εάν η Κάρεν δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει την παντελή και ολοφάνερη αδιαφορία του Μάικλ, τότε σίγουρα δεν θα μπορούσε να εξιχνιάσει το τουρκικό αλφάβητο και τα μυστικά της πολίτικης κουζίνας.