PROLOGUE

38 3 0
                                    

"Paulit-ulit nalang Ino! Kailan ka ba titigil?!"

Hinila ko ang buhok ko dahil sa stress at pagod. Inirapan ko si Ino then I walked away and slammed the door of my room as hard as I could, but he caught it. Shit.

"Bobo ka ba?! Tang-" pasigaw niyang sagot pagkatapos niyang itulak nang malakas ang pinto ko.

"Ano! Sige, ituloy mo! Hindi mo na ako tinigilang bwiset ka, you are the only asshole in my life. Kwarto ko 'to, alis!"

Kinuha ko ang bag ko at inilagay ang mga gamit ko sa loob. Nagsuot ng gray na jacket at saka lumayas na ako papunta sa bahay ng Tita ko. It was raining seeing as there was a storm, but I didn't mind. I had to get out, I had to go. Tila ako ay isang basang sisiw, ngunit nagpatuloy pa rin sa aking paglalakad. Along with the blur in my eyes due to the rain from my tear ducts and from the sky, I couldn't breathe properly. I was hyperventilating, pero kailangan kong maglakad.

Ngayon pa talaga... Ano ba naman 'to, Lord? Lahat na ng negatibong pwede kong maisip ay naisip ko na.

"Ma.. uwi ka na please.." Panginig na sabi ko dahil sa kakaiyak. Nang sumagot si Mommy sa tawag ko, nagulat siya. "Anak? Hello? What happened? Are you okay?" Sunod-sunod na tanong niya, halatang nag-aalala dahil sa boses ko. "Basang-basa na ako, umuwi na kayo please! I can't take it anymore!" Pagmamakaawa ko.

Dahil sa kakaiyak, hindi ko napansing, there was a high-speed Lamborghini rushing towards my direction and I didn't have enough time para makaiwas... I got hit, hard.

Everything flashed right before my eyes, and all went black.

Regret was all he felt, all he felt within a time interval. He'll explode again, because that's what he was, a ticking bomb. A worthless stupid bomb. Go to hell, Ino.

To The LightWhere stories live. Discover now