KIYAMET PERİLERİ VADİSİ

16. KRİSTAL KRALLIK

KIYAMET PERİLERİ VADİSİ

♪ Katy Perry, E. T.

16. KRİSTAL KRALLIK

🌘

Bilincim yerine geldiğinde ölümlü topraklarındaydım. Vadi kasabasında. Yuvamda.

Buraya nasıl geldiğimi, beni kimin getirdiğini ya da Alpes hakkındaki son güncel durumu bilmiyordum. Üstelik Niflheim topraklarında işlerin nasıl ilerlediğini güçlü bir kaynaktan duymaya ihtiyacım vardı. Her şey yoluna mı girmişti, yoksa Ador'un gücü bile gökyüzünün çökmesini engelleyememiş miydi?

Bilmiyordum.

Bildiğim tek şey, göğüs kafesimin içine dolan boşluğun beni anbean yok ettiğiydi. Nefes alamıyordum. Duvarlar üstüme üstüme geliyordu. Alpes'in yokluğu beni çok kötü vuruyordu. Yapamıyordum. Onun iyi olup olmadığını bilmemek beni mahvediyordu.

Derin bir nefes vererek oturduğum koltukta iyice arkama yaslandığımda, bilincimi kaybetmeden önce Ador'un sarf ettiği zehirli sözcükleri sanki saatlerdir zihnimden geçirmiyormuşum gibi bir kez daha düşündüm.

Sen Kıyamet Perisi'sin. Diyarın gizli hazinesisin. Alpes dengeyi sağlayacak kişiyken, sen bu dengeyi bozmak için Tanrı tarafından gönderildin. Sen en büyük kıyamet alametisin. Bu yüzden kaçıp gitmelisin.

Ellerimle yüzümü sıvazladım. Her şey artık o kadar fazla geliyordu ki, kaldıramıyordum. Artık tatmin edici bir yanıta ve birinin bana her şeyi başından sonuna kadar açıklamasına ihtiyacım vardı.

"Dolapları karıştırdım biraz, bunu buldum." diyerek mutfaktan çıktı Kayram. Sabah yanıma uğramıştı. Ayrıca son zamanlarda onunla vakit geçiremediğim için de yakınmıştı ama tükenmiş hâlimi görünce benim için endişelenip, neye kızdığını bile unutmuştu.

Fakat yakınmakta haklıydı. Son dönemlerde buradaki hayatıma yabancılaşmıştım. Çevreme yabancılaşmıştım. Kayram'a, haftalardır kayıp olan kardeşime ve yıllardır içinde yaşadığım bu izbe kulübe evine.

Denis.

Onu bulmak için çıktığım bu intikam yolculuğunda, unuttuğum ilk kişi o olmuştu.

Onu bulmak için çıktığım bu intikam yolculuğunda, içimde yatan farklı bir kişiliğimi bulmuştum ben. Farklı bir yanımı, insanüstü, kudretli irademi... Bir şeyleri bulmuştum evet ama bu kardeşim değildi. Kardeşim hâlâ kayıptı.

Eve geri dönmeyecekti. Aylardır kapısı kapalı olan o odası, artık sonsuza kadar öyle kalacaktı. Başımı mercimek çorbası diye şişiren kişi artık yalnızca Kayram olacaktı. Eve geç geldiği için azarlayacağım biri olmayacaktı. Denis bundan sonra olmayacaktı. Ve sanırım artık bunu kabullenmem gerekiyordu. Kardeşimi kaybetmiştim. Ebediyen.

İçimdeki ağlama isteğini güçlükle bastırarak, "O ne?" diye sordum Kayram'ın uzattığı kupayı alırken.

"Ihlamur yaptım," diye açıkladı ve aynı endişeli ifadesiyle birlikte karşıma oturdu. "Aslında ökse otu olsa iyi olurdu. Boğazın tahriş olmuş gibi geldi, iyi gelirdi ona." Bağırmaktan tahriş olmuştur o, hastalandığımdan değil.