ေတာ္ပါၿပီ ႏြယ္မိန္းမဘယ္လိုခိုးလာသလဲေတာ့ အက်ယ္တဝင့္မရွင္းျပေတာ့ပါဘူး တစ္မိုးေအာက္ကႏြယ္ရဲ႕သိကၡာကလည္းရွိေသးတယ္မလား။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာျဖည့္စြက္ေတြးေပေတာ့။
အခုေလာေလာဆယ္အေရးႀကီးတာက ဒီ႐ြပိုးထိုးေနတဲ့
ဇနီးေလးကိုေနရထိုင္ရသက္သာေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ပဲ။
"မရေတာ့ဘူး မမႏြယ္ရယ္ မရေတာ့ဘူး"
ဒါဟာခိုးမႈတြင္ပါဝင္အားျဖည့္ေပးခဲ့တဲ့ ခင္ခင္ပ်ိဳ၏ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားျဖစ္တဲ့ ဖိုးလုံးနဲ႔ေနလင္းတို႔ထြက္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ႏြယ္တစ္ေယာက္မီးဖိုထဲဝင္ၿပီးညစာျပင္ၿပီး
ခင္ခင္ပ်ိဳကိုညစာေကြၽးဖို႔လိုက္ရွာတုန္းေတြ႕တဲ့ျပႆနာပဲ။
"ဘာျဖစ္တာလဲဟင္ မမႏြယ္စိတ္ပူလြန္းလို႔ပါ"
"ႏွလုံးေအာင့္ျပန္ပလားဟင္"
ကေလးငယ္ရဲ႕ႏွလုံးကရံဖန္ရံခါထထေအာင့္တတ္တာမို႔
ႏြယ္တစ္ေယာက္ပ်ာယာခတ္ေလသည္။
"ႏွလုံးေအာင့္တာထက္ပိုဆိုးတယ္ မမရယ္"
"မမႏြယ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲကြယ္ မမႏြယ္လုပ္ေပးႏိုင္တာ
ရွိလား"
"ရွိတယ္ မမႏြယ္ မဟုတ္လည္း ဒီညလုပ္ေပးရမွာပဲ
အရွိန္မတူေတာ့တာတစ္ခုပဲ"
"ဘာေတြလဲ မမႏြယ္ျဖင့္နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး"
ေခြၽးေစးေတြနဲ႔မသာမယာျဖစ္ေနၿပီးရင္ဘတ္ႀကီးကိုကိုင္ၿပီးခုတင္မွာလူးကာလွိမ့္ကာအေနခက္ေနတဲ့ကေလးငယ္က ႏြယ့္အားရီေဝစြာျဖင့္ၾကည့္လာသည္။
ခင္ခင္ပ်ိဳတစ္ေယာက္ အေတြးမ်ားက လြန္ခဲ့တဲ့တစ္နာရီခန႔္ကိုျပန္ေရာက္သည္။
"မင္းၾကည့္ရတာအရမ္းအားနည္းေနတယ္ ေရာ့ ဒါေလးေသာက္" ဆိုၿပီး ပါးစပ္ထဲအတင္းထိုးထည့္ေပးသြားတဲ့
ဖိုးလုံးရဲ႕ေဆးလုံးေတြ။
ခင္ခင္ပ်ိဳသည္ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ကာ အံကိုႀကိတ္ရင္း
"ဟိုသေတာင္းစားဖိုးလုံးလက္ခ်က္ေပါ့မမႏြယ္ ေသခ်င္းဆိုး"
"ဖိုးလုံးကဘာလုပ္လို႔လဲကြယ္"
"ပူလိုက္တာ မရေတာ့ဘူး မမႏြယ္ က်ဳပ္ ေျဖးေျဖးခ်င္းသြားလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး"
YOU ARE READING
ခင်ခင်ပျိုရေ မမုန်းလိုက်နဲ့
Romance"ဒေါ်နွယ်" "ဗုဒ္ဓေါ ဘယ်လို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်" "ကြားတဲ့အတိုင်းပဲ အဒေါ်ကြီးရယ်" "ေဒၚႏြယ္" "ဗုေဒၶါ ဘယ္လို ဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္" "ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ အေဒၚႀကီးရယ္"
