- ისევ შევხვდით ერთმანეთს.
ერთი კვირა გავიდა ჩვენი შეხვედრიდან. და ჩვენ ისევ იმ სკამზე ვიჯექით. ერთმანეთის გვერდით. ცოტათი შეიძლება გაუცხოებას ვგრძნობდით ერთმანეთის მიმართ, მაგრამ ამავდტოულად ერთმანეთის მეტი არავინ გვყავდა.
- ჩემზე ყველაფერი იცი. და შენზე არ გინდა მომიყვე??
გამომხედა და ყავის ჭიქა მომაწოდა.
- თითქმის ყველაფერი. მე მხოლოდ ის ვიცი რასაც ეკრანებზე ამბობდნენ შენზე და შენს 6 მეგობარზე. რაც მე შემეხება, დღეს არა მაგრამ ერთ დღეს მოგიყვები.
- ყველაფერი ისე არაა როგორც ეკრანზე ჩანს. - ჩუმად ჩაილაპარაკა.
- ვიცი. იქ ყველაფერი ლამაზადაა დახატული.
- მართალია...- ისე თქვა თითქოს დაიწუწუნა.
ჩუმად ვიყავით. ცხელ ყავას ვსვავდით დაახლოებით ღამის 11 საათი იქნებოდა.
- დღეს ლამაზად გამოიყურები. ხომ არ გცივა??- მითხრა და შემომხედა.
- მადლობა. არა არ მცივა . შენც კარგად გამოიყურები. უფრო სწორედ სიმპათიურად.
გაიღიმა.
როგორ მიყვარდა მისი ფუმფულა ლოყები ეხლა კიდევ აღარ აქვს. ცოტა აქვს შემორჩენილი.
- შენი ნათქვამი სიმპათიური უფრო ლამაზად ჟღერს.
- იმოტო რომ მე სწორედ მაშინ გიწოდე, როდესაც ამას არავინ გეძახდა.
- მართალია.
ჩუმად ვიყავით. ერთდროულად ძალიან ბევრი სათქმელიც გვქონდა და ამავდროულად არაფერი არ გვქონდა ერთმანეთისთვის სათქმელი. ერთმანეთისთვის ძალიან ნაცნობები და ძალიან უცნობებიც ვიყავით.
- მეგონა როდესაც გნახავდი ყველაფერს მოგიყვებოდი ეხლა კი არც კი ვიცი რაზე გელაპარაკო.
დაიწუწუნა.
- ხომ იცი სათქმელი ყოველთვის თავის დროზე მოვა.
რაღაც საყვარლობა გააკეთა ხელები ლოყაზე მიმკიდა და ლოყები დამიჭმუჭნა.
- ისევ ისე გეჭმუჭნება ლოყები.
გამიღიმა. ხელები მიმხვია და ჩამეხუტა.
