*ჯიმინი*
შუა კვირა იყო ნაიასთან ვერ დარეკვა მოვახერხე და ვერც მიწერა, ძალიან გადატვირთული გრაფიკი მქონდა. მას შემდეგ რაც ხელი ვთხოვე არ გვილაპარაკია. მე კი ამას ძალიან განვიცდი.
ბევრ რამეზე ვფიქრობ. მეც ჩემი ცხოვრება მაქვს მასაც მაგრამმ......
ის ჩემი ცხოვრენის სიყვარულია.
ყველაზე მეტად რაც მასში მომწონდა ის იყო რომ შეეძლო ჩემი გაგება. არცერთი სხვა გოგოს მსგავსად ისტერია არ მოუწყვია თუ დრო არ მქონდა.
ალბათ იმიტო რომ თვითონაც ძალიან დაკავებული იყო. სამსახური, ცეკვა, სწავლა. თავისუფალი დრო რაც გვქონდა ყოველთვის ერთად ვიყავი.
ვფიქრობდი რომ სიყვარული სწორედ ეს არის ერთმანეთის სიტყვების გარეშე გაგება.
მომდიოდა მესიჯები მისგან. რომ ვენატრებოდი ვუყვარდი, მაგრამ არასოდეს დაუწუწუნია პასუხი რომ არ დამიბრუნებია. ხანდახან ვფიქრობდი რომ ერთხელაც მიმატოვებდა ჩემი ნაკლები ყურადღების გამო. ამასაც ვფიქტობდი მაგრამ მას მსგავსი რამ არ დადცდენია პირიდან.
- როგორ მინდა ჩაგეხუტო.
ხმადაბლა ჩავილაპატაკე.
- მე ნუ ჩამეხუტები და რაც გინდა ის გიქნია.
გვერდით შუგა მეჯდა.
- შენ რატომ უნდა ჩაგეხუტო??
-აბა შენ არ ჩაილაპარაკე მინდა ჩაგეხუტოო.
- შენზე არ მითქვამს.
- ნაია მოგენატრა??
მისი სახელის გაგონებაზე გამეღიმა.
- ეს დღეები ვერ მოვახერხე მასთან დალაპარაკება .
- აიღე ტელეფონი და დაურეკე ეხლა ხომ თავისუფალი ხარ??
- მე კი მაგრამ ეხლა სამსახურში არის.
- მაშინ მესიჯი მიწერე. მე ხომ არ გასწავლი რა უნდა გააკეთო. ისიც ხომ გიგზავნის მესიქჯებს როდესაც სცალია.
ტრლეფონი ავიღე და უნდა მომეწერა როდესაც. მისი სახელი დაეწერა.
-პატარა!!!
ამის გაგონებაზე შუგამ ჩაიცინა.
მისი ტირილის ხმა გავიგე.
- რატომ ტირიხარ???
- სახლში ეხლა მოვედი მეპატრონეს სახლის პაროლი შეუცვლია და მეუბნება რომ ამ თვის ფული არ გადამიხდია არადა ორი თვის წინასწარ მივეცი გარეთ ვზივარ და არ ვიცი რა ჯანდაბა გავაკეთოო.
- რააა ???
- არ მინდოდა შენი შეწუხება მაგრამ შენს მეტი აქ არავინ მყავს.
- სად ხარ???
სახლის წინ სკვერში.
