- ნაია.
-მმმ..
- კარგად ხარ??
- კი ცოტას დავიძინებ.
- დღეს წიგნის პრეზენტაციაა.
- ხოო ვიცი.
დასაფარებელში გავეხვიე.
- პატარა კარგად ხარ?? არ მომწონხარ ესე რომ ხარ მოწყენილი.
- არ ვარ მოწყენილი დაღლილი ვარ.
- პატარა... რამის თქმა ხომ არ გინდა??
საწოლზე წამოვჯექი. გაბრუებული ვიყავი.
- რა გჭირს?? ქორწილის გამო გინდა რამე შევცვალოთ??
- არაა.
ღრმად ჩავისუნთქე.
-ჯიმინ!!!
- გისმენ!!
- მეე... მეე...
- გისმენ?? რამე სერიოზულია??
- კი.!!
- კარგი გისმენ რა ხდება მითხარი??
გავჩუმდი, ისიც მიყურებდა. მელოდებიდა როდის ვეტყიდი.
- კარგი გისმენ!! მითხარი რა ხდება??
- ჯიმინ ორი თვის ორსული ვარ.
სწრაფად ვუთხარი. გავშეშდით ორივენი.
- ხო მოვაგვარებთ მაგას.
თქვა და საწოლიდან ადგა.
გაჩერდა.
- მოიცა რა თქვი?? მართლა ორსულად ხარ??
- კი.
- აქამდე რატომ არ მითხარი??
- არ ვიცი... მეე...
- მიყვარხარ.
თქვა და ჩამეხუტა. ხელები მომხვია და ხელს არ მიშვებდა. საწოლზე ვგორაობდით
ჩემს ზემოდან მოექცა.
სახე დამიკოცნა.
- ვერც კი წარმოიდგენ როგორი ბედნიერი ვარ.
გაჩერდა.
- მოიცა ღამე რომ ჭამდი, გული გერეოდა და ეს პატარა მუცელიც ამის გამოა???
- კიი!! ყველაფერი...
- ჩემი პატარაა!!!!
მუცელზე ტანსაცმელი ამიწია და დამიკოცნა.
- მეც არ ვთქვი რატო მომწონდა ეს პატარა მუცელი ესე ძალიანთქო.
მკოცნიდა და მეფერებიდა.
მეცინებოდა.
- მომწონს ეს საყვარელი არსება.
თმაზე ვეფერებოდი. მუცელზე თავი დამადო და მეფერებოდა.
- ჯიმინ ეხლა რა იქნება???
დიდი ხნის დუმილის შემდეგ შევაპარე.
- რა უნდა ვქნათ?? დაქორწინებას ისედაც ვაპირებდით.
- მე ბავშვზე ვამბობ??
- ჩვენ გვეყოლება შვილი. და მასზე ქორწილის შემდეგ ვიტყვით.
