Hissiz ve donuk ifadem ile elimi mutakta ki tezgaha sürterken oluşan gıcırtılı ses, ne kadar sinirmi bozsana da bozuntuya vermiyordum. Aksine neredeyse hoşuma gidiyordu.
Oturduğum sandalyeden kalkıp salona doğru ilerlerken ayaklarımı yere sürtmeyi ihmal etmedim. Abim hep böyle yapardı.
Salonun giriş kısmının en göze batan duvarında duran çerçeve dikkatimi çektim. Çerçeveye doğru ilerlerken yutkunmama engel olamadım.
Koltuğun üzerine çıkıp çerçeveyi elime aldığım da gözümden bir damla yaş çerçevenin üzerine düştü.
Abimin fotoğrafı üzerinde ellerimi gezdirirken gözlerimin yavaş yavaş dolduğunu hissediyordum. Gözlerim bulanıklaşmaya başlamıştı.
"Abi..." diye mırıldandım sessizce, sesimin titrediğini hissettim.
"Neden abi neden?" Diye sordum bu sefer, fotoğrafına daha dikkatli bakmaya başlamıştım.
Uzun kahverengi saçları, yeşil - kahverengi karışık gözleri, pürüssüz cildi. Abim... bir sürü komutan, asker, yüzbaşı, albay görmüştüm. Ama en yakışıklısı benim abimdi. Zaten lojmanda abime yakışıklı diye hitap ederlermiş.
"Yakışıklım..." diye mırılandım bu sefer, belki bu ismi seviyordur. Geri gelir istedim. Gelmedi.
"Abi biliyor musun beni çok üzdüler..." hıçkırmaya başladığımda elimle ağzımı kapattım. Gözyaşlarım çerçeve üzerindeki yakışıklı üzerine düşüyordu.
"Sen olsaydın abi," diye mırıldandım. Yüzüme bir tebessüm yayıldı. "Sen olsan onları döver miydin abi?" Ufak bir kahkaha attım. Ama bu kahkaham saniyeler sürmedi.
Elimi onun gözlerine sürttüm, "Sanki beni beklesen ne olurdu? Ne olurdu seni son kez görsem..."
Hıçkırarak ağlamaya başladığımda elimi ağzımda kapattım, ağladığımı komşular duysun istemiyordum.
"Abi!" Çerçeveyi alıp kucağıma bastırdığımda bu sefer sadece kesik kesik hıçkırıyordum.
"Ne yapacağım..? Ben sensiz ne yapacağım..? Kimse sevmiyor, kızlarda yok artık. Kimse yok abi..." diye mırıldandığımda aklıma gelen ile tekrar konuştum.
"Ama o var abi, sadece o var.." yutkunduktan sonra devam ettim. "Beni koruyacağını söyledi, umarım o da sözünde durur." Bu sefer olasılık ile söylemiştim, ama abimin arkadaşıysa büyük ihtimal sözünde duracaktı.
"O beni korur mu abi?" Diye sordum sanki abim beni duyacakmış gibi, ama duyduğuna emindim. "Konuşamasan bile beni dinliyorsun çünkü sen konuşan birinin sözüne kesmeyi sevmezsin. Değil mi?"
Dudaklarımı birbiribe bastırdım, çerçeveye baktım bir kere daha. Sonra ufak bir tebessüm ile odamdan gitarımı aldım, abimin en sevdiği şarkıyı mırıldanmaya başladım.
"Değmesin ellerimiz,
Buluşmasın bu gözler
Yine erir gideriz,
Unutulur yeminler..."
Boğazımda oluşan yumruyu boş verip daha yüksek bir ses ile devam ettim.
"Biz hiç beceremedik,
Sevmeyi de, terk etmeyi de
Aşk kokan dudakların
Karşısında direnmeyi de.."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kimdiniz Komutanım? √ Texting
Teen Fiction"Kiminle konuştuğunuzu biliyorsunuz umarım." "Kimdiniz beyefendi! Kimdiniz?" "Yüzbaşı Kuzey Akar." dediğinde olduğum yerde buz kesmiştim. [Kurguda ki, kişiler ve karakterler hayal ürünüdür. İlk kitabım olduğundan dolayı sadece eğlencesine okuyun. Kl...
