Gardenya

İnat

Murat akşama doğru gözünü açtığında oldukça aydınlık olan ortam yüzünden gözlerini kısmak zorunda kaldı. Vücudunun her yeri ayrı şekilde sızlıyordu, başında katlanılmayacak kadar acı bir ağrı vardı.

Bir kaç dakika acıya alışmak için zaman tanıdı kendine, sonrasında ise teker teker görüntüler doldu zihnine. Her tokat, her yumruk, yediği her tekmeyi bir bir hatırladı. Dişlerini sıkmaya çalışmasıyla beraber çenesine hoş bir ağrı saplanınca bu haraketten vazgeçti.

Sevmediği ilaç kokusu, kolundaki serum ve üstüne gelen duvarlardan anladığı kadarıyla hastanedeydi.

Etrafına baktı ve boş olan koltuğu gördü, yalnızdı.

Kimseyi beklemiyordu ama yine de yalnız olmak istememişti anlık olarak. Yarım saat geçti, Murat düşüncelerinde kayboldu her geçen dakikada.

Kapının açılma sesiyle kafasını sağa çevirdi.

"Murat, uyanmışsın."

"Savcı."

Emre aceleyle Murat'ın yanına geçip ona baktı.

"İyi misin? Acıyor mu bir yerin?"

'Evet, tüm vücudum.' diye düşünsede kafasını olumsuz salladı.

Emre her zamanki gibi özendiği üstü ve saçıyla karşısında duruyordu. Gözlerinde endişe vardı, bunu saklamıyordu.

"İyiyim."

"Sen bekle ben sana hemen bir hemşire çağıracağım."

Savcı odadan aceleyle çıktı, kısa süre sonra ise yanında bir polis, bir de hemşire ile odaya döndü. 

Hemşire yanına gelip gerekli şeyleri kontrol ederken odadaki kimseden ses çıkmıyordu, herkes ortamın gerginliğini anlamıştı.

Kısa sürede hemşire işini bitirip çıktı ve üç adam odada yalnız kaldılar.

"Murat, senden ne olduğunu teker teker Nazım beye anlatmanı istiyorum."

Anlatınca ne olacaktı? Onlar ceza mı alacaktı? Buna gülesi gelse de her yeri acıyordu.

"Hatırlamıyorum."

Nazım bey konuştu.

"Murat bey, en ufak bilgi işimize yarar."

"4 kişilerdi."

"Ve?"

"Gerisini hatırlamıyorum."

Her şeyi sessizce dinleyen savcının kaşları çatıktı.

"Hiç bir şey yok mu?"

Murat kafasını sağa sola salladı.

"Hiç bir şey yok."

"Nazım bey bize biraz müsaade edebilir misiniz?"

"Tabi savcı bey."

Nazım odadan çıktı.

Emre, yatakta yatan adama yaklaştı.