Σώσε με

Κεφάλαιο 16

Αφού έκλεισε το τηλέφωνο ο Στέλιος στράφηκε στην Δήμητρα που είχε χλωμιάσει.
" Δήμητρα είσαι καλά;"
Δεν πήρε απάντηση.
" Δήμητρα σου μιλάω. Τι έπαθες;"
" Έεεε τίποτα."
" Πώς το συμπέρανες ότι εκεί σκοτώθηκε η Νεφέλη;"
Η Δήμητρα πήρε μια βαθιά ανάσα και έσφιξε τα δόντια της.
" Σε εκείνη τη βαλίτσα που είπε η κυρία ξέρεις τι είχε μέσα;"
" Προφανώς πολλά ρούχα."
" Όχι. Το πτώμα της Νεφέλης."
" Ναι ρε πώς και δεν το σκέφτηκα;"

Μετά από λίγη ώρα είχαν φτάσει και αφού έσπασαν την πόρτα μπήκαν μέσα και βρήκαν παντού αίματα. Μόλις τα είδε η Δήμητρα έχασε την ισορροπία της και πήγε να πέσει κάτω αλλά την πρόλαβε ο Στέλιος.
" Δήμητρα; Δήμητρα; Με ακούς;"
" Εεε ναι καλά είμαι άσε με τώρα."
" Πάς καλά; Δεν σε αφήνω ούτε λεπτό εδώ μέσα."
Την παίρνει από το χέρι και μπαίνουν στο ασανσέρ χωρίς η Δήμητρα να μπορεί να αντιδράσει.
Αφού κατεβαίνουν κάτω η Δήμητρα ξαφνικά συνέρχεται και του λέει:
" Να σου πω γιατί με κατέβασες κάτω;"
" Γιατί ήσουν έτοιμη να λιποθυμήσεις. Για αυτό."
" Είναι η δουλειά μου και εσύ δεν μπορείς να μου απαγορεύεις να ψάξω να βρω στοιχεία για τον δολοφόνο της ανιψιάς μου και εσύ δεν μπορείς να με καταλάβεις. Οπότε άσε με να πάω πάνω. Αν θέλεις να έρθεις και εσύ καλώς, αν δεν.. τότε άσε με να κάνω τη δουλειά μου."
" Κάνε ότι θες! Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Πρέπει όμως να ανέβω και εγώ πάνω γιατί είμαι ο εισαγγελέας που έχει αναλάβει την υπόθεση."

Αφού ανέβηκαν πάνω η Δήμητρα θυμήθηκε ότι στη βαλίτσα που βρέθηκε η Νεφέλη δεν βρέθηκαν αποτυπώματα.
" Γιώργο πόσων ανθρώπων αποτυπώματα βρήκατε εδώ μέσα;"
" Βρήκαμε σίγουρα αποτυπώματα που ταιριάζουν με το DNA που βρέθηκε στους τοίχους και στα πατώματα και βρήκαμε ελάχιστα αποτυπώματα που ταιριάζουν σε άντρα. Αυτά.."
" Θέλω γρήγορη ταυτοποίηση σε παρακαλώ. "
" Μάλιστα κυρία Ροζάκη."
" Α επίσης θέλω να εξετάσετε εξονυχιστικά το σπίτι σε παρακαλώ. Δεν θα αφήσετε γωνία του σπιτιού που να μην ψάξετε."
" Θα τα κάναμε αυτά και χωρίς να μας τα πείτε. Μην ανησυχείτε!"
" Σε ευχαριστώ πολύ!"

Η Δήμητρα κοιτούσε τα αίματα στον τοίχο και ξαφνικά άκουσε τα ουρλιαχτά της Νεφέλης. Ένα δάκρυ κύλησε
" Δήμητρα φεύγουμε;"
" Ναι ναι πάμε"
" Γιατί κοιτούσες τα αίματα;"
" Δεν ...δεν.. α και συγγνώμη για πριν που σου φώναξα. Ήμουν λίγο ζαλισμένη."
"Δεν πειράζει! Που πάμε τώρα;"
" Δεν ξέρω εγώ πάντως στο γραφείο δεν μπορώ να πάω. "
" Καλά εντάξει . Ούτε και εγώ θέλω οπότε... πάμε σπίτι μου;"
" Ναι έχω ανάγκη να ξεκουραστώ."
" Ήταν έντονη μέρα για εσένα."