1 bina 99 kat

kat 99,gün 1

Hafif gozlerimi aralarken etrafın zifiri karanlık olduğunu gördüm.
En son hastanede olduğumuzu hatırlıyorum... Başka birsey yok. Adımı biliyorum Lara, Denizi hatırlıyorum. Çoğu şeyi hatırlamaya çalışırken etrafa baktım. Hastane eskimiş,paslanmış ve bir sürü bitkiyle kaplanmıştı. Gerçekten nefes almak benim için güçtü. Ortam çok havasızdı. Ben ise bir hastane yatağında yatıyordum. Üstümde hala o lanet hastane önlük veya kıyafetlerinden vardı. Yataktan yavaşca ayağı kalktım. Heryer karanlıktı sadece biraz paslı ve birsürü bitkilerle kaplı olan camdan güneş ışığı alabiliyordum. Koridora yavaşca çıktım. Yerler de bitkiyle kaplıydı,heryer sarmaşık olmuş sanki burası yüz yıllardır kullanılmıyormuş gibi bir havası vardı. Az ötede asansörü gördüm. Harika belki çalışıyordur burdan çıkabilirim... Aradan 8 dakika gećmesinden sonra farkına vardım... Ben bomboş yıkık bir hatanedeyim!!! Deniz nerede pekii noldu ona??! Hızla asansöre doğru koştum. Tuşa delirmişcesine basarken katta elektrik daha olmadiğini gördüm. Bu beni daha da paniğe sokarken, şuanın tarihini merak ettim. Bu kadar eskimiş olması için en az 20 yıl gerek ve bitkiler için de. Çıldırmış gibi hissediyordum. En son bileğimi kırmıştım!! Ben buraya nasıl geldim,okuluma nolduu,ailem ne durumdadırr??!! Bunların hepsini düşünürken bir yandan da ağlıyordum. Yavaşca yere çöktüm. Kollarımla kendimi sardım. Bunu her ne zaman güvende hissetmesem yapardım. Bana aitliği,sevgiyi anımsatıyordu güven veriyordu bu his. Ben bunların neden bana oldugunu sorgularken koridorun sonundan bir çığlık duydum. Hemen sesin olduğu yöne baktım. Ne yani yanlız değil miydim!!? Başkalarıda mı burda kalmıştı. Hele bir kız daha mı!!? Çığlık bir kız sesiydi.? Göz yaşlarımı silip o yöne doğru teredütlü adımlarla yürüdüm... Koridorun sonuna gelince yere çökmüş benim yaşlarımda uzun sarışın bir kız gördüm. Benden başka birileri olması rahatlatmış olsada bende en az onun kadar koemuş ve delirmiştim. Hemen kızın yanına çöktüm. "Hey,bana bak burda bende varım, korkma, sakin ol !!" Kızı rahatlatmak için bu,sözleri söylerken hiç de gerçekci söylememiştim. Kız duyar duymaz beni başını kaldırdı. "Biri daha mıı, neredeyim ben nasıl geldik nolmuş buraya!!!!?" Kız soru yağdırırken aynı şeyleri düşünmeden edemedim. "Adın ne senin!?" Kıza ne kadar da önemli bir soru sormuştum! "B-ben İnci!!" Kız korkudan ve ağlamaktan sesi titrerken ben onu sakinleştirmek için sakın kalmaya çalışiyordum. Çünkü 1 panik olmuş insandan daha kötü ne var? 2 panik olmuş insan. İnci her ne kadar şuan olgun düşünemesede birinin mantıklı durmadı lazımdı,değil mi?? "Inci bak ben Lara... burdan çıkıcaz ve sakinlicez ama ondan önce başka biri var mı kontrol etmemiz lazım tamam mı!!?" Inci hala ağlarken başını salladı. Yavaşca İnciyi kaldırırken bileğin de bir bileklik fark ettim. Üzerinde C harfi vardı. Biz hızlı adımlarla yürürken İncinin kolunda tutuyordum. Elleri ne kadar çok titresede en az benim de o kadar titriyordu. "C kimin baş harfi,sevgilin filan mı??" Ortamı rahatlatmak için İnciye birkaç soru sorucağım. "H-hayır ,sevgilim yok kız kardesimin baş harfi 'Cemre'" ben ona gülümserken bir anda duraksadım. "Lütfen kız kardeşiokardeşininlduğunu söyleme!!?" Eğer Cemre burdaysa ona sahil çıkmak kormuak daha da zor olacaktıı! Ve eğer gerçekten burda tıkalı kaldıysak bu ne Cemre için ne de bizim için iyi olacaktı. "Biz Cemreyle hasta olduk, ikimizde burda yatıyoruz..." bunu duymak hiç iyi değilken beni daha da strese sokuyordu. İlerde bir erkek figürü gördüm,telaş ve panik içindeydi. Tabi haklı! "Burdan,belki çıkış burdadır!!?" Çocuk gerçekten çıldırmış gibiydi. "O iyi mii??" Incinin bu sorusuna sinirim bozulmuştu şuan kim iyi olabilir acaba İncicim!!!? Gel sen uyan bomboş terkedilmiş eski bir hastane de,sonra korkma,iyi ol!? Yok ya? Çocuk bizi görünce hızla buraya geldi. "2 kişisiniz çok iyi, ben Ceyhun. Burda düşündüğünüzden fazla kişi var ve ben ve Deniz diye bir çocuk yarım saattir etrafı geziyoruz! Ve burası tam bir labirent çıkış kapısını bulmamız nerdeyse imkansız,en azından 2 kişi. Bizde diğerlerini arıyoruz!!" Ceyhun Denizle olması benim içim rahatlatırken diğer 2 haber ise beni ağlatmıştı. "Ne demek labirent gibi nasıl çıkıcaz, ve daha çok kişi var!!?!!??" Çıldırmış gibi soru yağdırırken Deniz koşarak bana sarıldı. "Kayboldun diye çok korktum Lara!! Nolduğunu bizde bilmiyoruz ama diğerlerini bulucaz!!" Deniz beni teselli ederken ben daha da ağlamaya başlamıştım. Deniz benim için bir kardeş gibiydi. Ve bir an ona birşey oldu sandım. Deniz de titriyordu. "Ceyhun benim kız kardeşim var 13 yaşında adı Cemre, onu bulmam lazım o çok korkar yanlızlıktan!!!" Inci kardeşi için endişelenirken Deniz söze atıldı. "Birçok oda var helsine bakacağız,korkma!" Helimiz hızla aramaya devam ederken ben ne yapacağımı bilmiyordum. Neden bize olmuştu ve diğerleri, görevliler neredeydi!? Deniz ve Ceyhun rastgele odalara dalarken İnci bir ses duydu ve duraksadı. Birden bir odanın içine daldı. "Cemre!!" O an sesi o kadar neşeli çıktı ki. Ceyhun ve ben hızlıca içeriye girdik. Cemre yatakta bir oyuncak kermite sarılmış,sırtında peluş bir çanta yorgana gömülmüş öylece jıçkırarak aģlıyor. Bu yaşta çok büyük bir travma. Cemreye üzülüyorum. O da tıpkı ablası gibi sarışın dı. Siyah gözleri çok güzel dururken kalın ve küçük burunu da gözden kaçmıyordu. Çok güzel bir kızdı Cemre,ablası İnci'de. Ceyhun ve ben bir oh çekerken Denizi göremedim. Ay bir de şimdi sen kaybol Deniz! "Larw yardım et buraya!" Denizin bana aniden seslenmesi beni korkuturken Denizin seslendiği yöne doğru koştum. 2 birbirine benzeyen kız ve erkek. Sarılmışlar bekliyorlar. Kızın kıvırcık kızıl saçları ve çilleri,erkeğin de aynısı. Ikizler galiba. Uyumuşlardı,bu kargaşa,felaket arasında o kadar huzurlu furuyorlardı ki. "Merhaba uyanmanız lazım..." hafifçe korkutmadan uyandırdım. Ikisi de aynı anda gözlerini açtı ve bana baktılar. "Neler olduğunu biliyoruz,anlatma sizdrn uzun süredir uyanıktık!" Kız beni terslerken Deniz öylece ikisini izliyordu. Deniz bir el at ya. "Kusura bakmayın,sadece ikizim çok gergin." Erkek ayağa kalkıp elimi sıkarken kız da öylece beni süzüyordu. "Ben Melih,kaç kişiyi buldunuz?" Melih oldukça sakin olması beni şaşırtmıştı. Ve halan da bana gülümsüyordu. Melih Denizle konuşurken kız bana döndü. "Ben de Melis,Melihin ikiziyim..." bu sefer terslemeden düzgünce bana gülümsedi. Dengesiz kesin bu Melis. Benden demesi. Melis ve Melihi diğerlerinin yanına götürürken,Ceyhun koridora çıktı. Aynı şekilde Melis ve Melihle tanıştı. Sonra da odada hasret gideren İnci ve Cemreyle. Ben ne olduğu hakkında bir fikrim yokken Melis ve Melih hepimizden daha çok şey biliyorlardı. Bize bunları kısa zamanda anlatacaklarıni söylediler. Bir koridora oturduk,dinlenmeye ve olanları idrak etmemkz lazımdı. Bacağım hala acıyordu. Tabii ki de değneklerim vardı onlarla yürüyordum. "Siz ne zamandır uyanıksınız,ki çoktan etrafı biliyorsunuz biraz!?" İnci kınar gibi bir soru sordu. Ama doğru demişti,nasıl biliyorlardı. "Biraz gezdik işte,kat bir labirentten farksız eğer biriniz aptallık edip tek dolaşmaya çıkarsa kaybolması uzun sürmez ben diyim!" Melis bizi uyarırken ukala tavrı ne benim ne de Ceyhun un hoşuna gitmişti. "Ben açım abla,korkuyorum napıcazz!!??" Cemre halan ağlarken herkes tükenmiş artık aralık olan camlardan da az ışık geliyordu. Cemre haklıydı hepimiz acıkmıştık. "Koridorlarda otomatlar var,oldukça büyük bence yeterde artar." Ceyhun bizi bilgilendirirken ben koridordan bir ses duydum. Biri ağlıyordu galiba? Melis buralar sanki onun mulküymüş,doğma-büyüme burasıymış gibi bilgi verirken hiç oralı olmadım. Kalktım ayağı bakmaya gidicektim sese. Deniz bana anlam verememiş gibi bakarken koridor başında bir kız gördüm. Gelmeye çalışıyor ama sarsaklıyor. Sarhoş mu bu?! Ama değilmiş kız beni gördü. Gözlerime yalvarır gibi bakarken ben onun bayılacağını anlafım. Hemen koşmaya başladım kız tam düşerken tuttum. Saçı,kaşları ve kirpikleri yoktu. Kanser olabilirdi. Ki zaten halsiz kalmasından anlayabildim. Kız kucağında baygın yatarken onu taşıyamazdım. "Denizzz!!!! Çabuk su getirr!!" Denizden su isterken Melis yanıma geldi. Ne yapacağını bilmezken ben yapacaģım herşeyi biliyordum. Tıp öğrencisiyim,hemşirelik okuyorum. Deniz otomattan su almış ve gelmişti. Kapağı hızlıca açıp biraz içirdim. Kızdan tepki gelmeyince avcuma döktüm ve yüzüne sürdüm. 1 dakika 24 saniye sonra kız uyandı. Deniz kızı kucağına alıp oturduğumuz yere götürdü. Kız daha iyi olmuş ki konuşmaya başlamıştı. "Nerdeyiz bizz!!!? Ben kanserim tedavilerirm nolucakk???!!!" Kız uyandığı gibi sorular sorarken doğru birşey sormuştu. Biz nerdeydik? Neden burdaydık!?

3 saat sonra~
Etrafı biraz daha dolaşmış bozuk otomatlardan yemek almıştık. Kanserli kızın adının Pelin olduğunu öğrenmiştik. Hepimiz bir panik halindeyken Melisin bu rahatlığı İnciyle gözümüzden kaçmadı değil. Oturup biraz daha sakinleşmiştik. Ceyhun ve İnci herşeyi kabullenmiş sadece bir an önce çıkmayı bekliyordu. Ben korkuyordum sadece. Korku. Ailemi bir daha görebilecek miyim? Okuluma noldu? Peki neden bu kat bu kadar eski? Noldu bize!? Bu son 3 saatte birbirimizi daha çok tanımıştık. Pelin bizle yaşıttı 14 yaşında beri kanser hastasıymış ve bu hastane de yatıyormuş. O yüzden katı biliyordu. Biraz dinlendikten sonra bizi çıkış kapısına götürecekti. Ancak buranın bir labirent gibi yapıldığını ayrılmamamız gerektiģini aksi takdirde kolayca kaybolacağımızı söyledi... "Sence ne kadar burda kalacağız Lara?" Pelin sordu. Bir umutla cevap bekliyordu. Hava karardığından herkes yatmaya hazırlanıyordu. "Bir fikrim yok ama ilk işimiz bu kattan çıkmak ve bi alt kata inmek..." hedefimiz ilk olarak 98. Kata inmek olmalıydı. Küçük hedefler gittikçe büyük hedeflere dönüşmeliydi. En azından ben böyle düşünüyorum. "Yan yana 7 oda buldum,orada yatıcaz hemen yan koridor." Melis bize nerede kalacğımızı gösterirken Incinin gözleri hala doluydu. Pelin in yüzünde çaresizlik. Ceyhun un yüzünde saf korku. Deniz de ise panik. Cemre de ise korku ve panik. Melih ikizinin aksine telaşlı. Ve Meliste ise kimsenin anlam veremediği bir rahatlık vardı. Peki ben ne hissediyordum. Çaresizlik,korku. Bu tutsak kaldığımız yerdeki 1. Günümüz,umarım bu günler uzamaz...
                                               Lara'