Give it a shot! (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 27

Τζάκσον

Συνεχίσαμε να περπατάμε αμίλητοι. Ένιωθα ότι η Νατάσα δεν τολμούσε να κάνει ερωτήσεις. Ήταν έξυπνη κοπέλα. Και μόνο από το γεγονός ότι δεν είχα ιδέα ότι πέθανε η μητέρα μου, κατάλαβε πολλά. Σίγουρα το ότι μόλις έμαθα για το θάνατό της μόλις τώρα, ήταν αρκετά μεγάλο σοκ. Δε χρειαζόταν να με ρωτήσει περισσότερα και να με κάνει να νιώσω ακόμα πιο άσχημα. Ήμουν απομακρυσμένος από τη μητέρα μου. Αυτό και μόνο ήταν αρκετά δύσκολο και άβολο να το συζητήσεις. Εκτίμησα περισσότερο τη σιωπή και τη διακριτικότητά της. Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμουν λίγο χρόνο να το χωνέψω.

Το μυαλό μου έγινε υποδοχέας όλων των αναμνήσεων που με χτυπούσαν σαν τα άγρια κύματα μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας. Αναμνήσεις από την παιδική ηλικία...Προσπάθησα να θυμηθώ, μα ήταν θλιβερό το ότι δεν θυμόμουν τίποτα το αξιομνημόνευτο. Το μόνο που θυμόμουν αμυδρά, ήταν μια σκιά να στέκεται στην πόρτα του δωματίου μου κόντρα στο φως του διαδρόμου. Μια σιλουέτα που θύμιζε αυτή της μητέρας μου. Πάντα ήμουν νυσταγμένος όταν την έβλεπα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να προσπαθεί να μείνει ξύπνιος μέχρι να έρθει η μητέρα μου και να μπορέσω να τρέξω κοντά της, να της μιλήσω, να την αγκαλιάσω, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνα.

Όταν πάλι την ένιωθα κοντά μου και την καταλάβαινα κυρίως από το άρωμα της λεβάντας, ήταν πολύ νωρίς το πρωί. Δεν είχα συνέλθει από τον ύπνο ακόμα κι είχε ήδη φύγει.

Γιορτές που περνούσαμε μαζί, όλη η οικογένεια, ήταν τόσο αμήχανα σαν να είχαμε ανάμεσα μας έναν ξένο επισκέπτη κι όχι τη μητέρα μου. Ακόμα κι εγώ ήμουν διστακτικός κι απόμακρος. Ήταν απόλυτα φυσιολογικό όταν ήταν σχεδόν άφαντη όλο το χρόνο και τη βλέπαμε τη μέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς...

Αυτό που ξέρω είναι ότι πέρασε μια ζωή χωρίς ζήσει στιγμές με το παιδί της, ν' ανταλλάξει μια κουβέντα, να νιώσω την παρουσία της μητέρας στο σπίτι. Ένιωθα ότι μεγάλωσα ορφανός. Τώρα είμαι πράγματι ορφανός. Ποιά η διαφορά με πριν;

Άρχισα να γελάω.

- Τζάκσον; Είσαι εντάξει;

- Ναι Νατάσα. Με συγχωρείς.

Είπα και συνέχισα να γελάω. Το σοβαρό πρόσωπό της όμως και σχεδόν τρομαγμένο μ' έκανε να γελάσω περισσότερο.

- Μην ανησυχείς απλά...είναι αστείο...

Είπα προσπαθώντας να συγκρατήσω το γέλιο μου, αλλά δεν το κατάφερνα.