Mafya Ailesi

Bölüm-3

Duyduklarım beni biraz şaşırtmıştı seneler sonra sonunda ailemi öğrenmiştim.Ve hepsinde aynı benim gibi yer altında korku salan mafyalardı.

Karşımdaki benden büyük olduğuna inandığım çocuk bana nefretle bakarken ayaklandım.Tamam belki bulmuştum sonunda ailemi ama şimdiye kadar neden yoklardı.Eski anne babam yüzünden neler yaşamıştım ben.O zaman nerdelerdi?

Ellerim titremeye başlamıştı.Test sonuçları açıklanmadan önce böyle değildim.Gayet rahattım şimdi neden böyle olmuştum?Aslında anne,babası ve abileriyle mutlu mesut yaşayan bir kız olabilecekken.Daha küçücük yaşımda korkunç şeyler görmüş ve yaşamış biriydim ben.

Bunun sonucunda da yer altına düşmüş biriydim ben.Yaşadığım onca kötü anı aklıma gelirken ayaklandım."Ben lavaboya gidiyorum."diyerek odadan çıkıp kendimi lavaboya attım.

Sinir krizi geçiriyordum.İlk defa bu kadar hızlı bir duygu değişimi yaşamıştım.Normalde durdurmayı başarırdım yani etrafa zarar vermeden ama artık çoktan başlamıştı bir kere.Etraftaki aynaları yumruklayarak kırmaya ve her şeyi dağıtmaya başladım.

Elimden çok fazla kan akıyordu ama umursamıyordum.Oysaki acı unuttururdu.Acı düşünmemi engellerdi şimdi niye olmuyordu.İçimden saymaya başladım.

————

Yıllar önce

"Şişşşşşt...Buraya gel ,al yemek!"diyerek kapının altından yemek atmıştı onun adamlarından biri.

Bu iğrenç odaya kapatılmıştım o adam beni de satın aldığı kadınlarla beraber bu zindan gibi yere atmıştı.Soğuk mermer,kirli duvarlar ve ahşap bir kapı kırmak için çok çalışmıştım ama bu küçük ellerle denemek nafileydi.

Bense hiç hareket etmeden öylece oturmaya ve boş boş duvara bakmaya devam ediyordum.Kendimden iğreniyordum

O iğrenç adam her yerime dokunmuştu.Kendimi gerçekten pis hissediyordum.Nefret ettiğim babam bile aklımdaydı sayıklıyordum."Lütfen beni kurtar anne.Lütfen beni kurtar baba."

Abim olsaydı bari beni her şeyden koruyan kahramanım yanımda olsaydı.Ama o yurt dışındaydı asla beni bulamazdı.

Gözlerimde yaş kalmayana kadar ağlamıştım.Bacaklarım sızlıyordu ve kıyafetim iğrenç bir durumdaydı.Keşke diyordum keşke bana yardım edecek biri olsa ama her zamanki gibi yalnızdım.O iğrenç adam bana küçük kızlardan hoşlandığını ve onu çok eğlendirdiğimi söylüyordu.

Sürekli ziyarete geliyordu.Oysa ben hareket bile etmiyordum.Nefes bile almak istemiyordum.Ağzımdan tek kelime çıkmıyordu.

Söyledikleri kulağımda yankılanıyordu.

"Çok güzelsin."Keşke çok çirkin olsam.
"Sen de seviyorsun değil mi?"HAYIR kesinlikle hayır nefret ediyorum.Beni yıllarca döven babamdan daha çok nefret ediyordum onun yaptıklarından.
"Biraz daha hareketli olmalısın."O dedikçe ben nefes bile almıyordum.Ölmek istiyordum.Lanet olsun ki sadece ölmek.O ise bunu gördükçe tokat atıyor tekmeliyor, yumrukluyordu.Asla izin vermedim ona daha fazla zevk vermek istemedim.

Bırakıp gittiğinde düşünmemek için sayı sayıyor saat başı da koluma yerdeki taşla bir çizik atıyordum.Kolum kanıyordu hem de çok ama acısı düşünmemi engelliyordu.

Diğer acılarımı hissetmememe yardım ediyordu.Tam 30 çizik sonra bir silah girdi normalde yemek giren yerden silahı aldım inceledim.Küçük bir çocuktum ama ne olduğunu biliyordum.

O adam tekrar geldiğinde tetiği çektim ama vuramamıştım.İçimden intikam alıcağıma yemin ederek hızla kapıdaki adamı vurdum tam kafasından ve kaçtım var gücümle koşarak kaçtım.Başardım oradan kurtulmayı.