** Wattys 2023 yarı finalisti***
Dünyanın düzenini korumak için onlara yedi hayat bahşedilmişti. Yedi kez ölecek, yedi kez doğacak, her defasında biraz daha güçleneceklerdi. Ta ki ruhları yolculuğunu tamamlayıp mutlak huzura erene dek... Işığı çalan...
2023'ün ilk bölümü bomba gibi düşüyor Wattpad'inize. Çılgın bir aksiyon ve tokat gibi bir sona hazır olun. Şu ana kadarki en şaşırtıcı bölümle karşınızdayım :)
Keyifli okumalar,
E.Ç.
***
Sound the alarm
We're breakin' out
***
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Gömleğin düğmelerini iliklerken bir yandan etrafımı inceliyordum. Bir gardırobun içinde değil de bir mağazadaydım sanki. Önümde uzanan askıyı dolduran gömlekler beyazdan siyaha gidecek şekilde muntazamca dizilmişti. Hepsinin bir zamanlar Nova'nın babasına ait olduğunu, onun bu odada üzerini değiştirdiğini hayal etmek garip bir şekilde huzursuz ediciydi. Nedense şimdiye dek Nova'nın tek odalı bir evde, kendi başına yaşadığını hayal etmiştim. İşin aslını ancak Nova evinin konumunu telefonuma gönderdiğinde öğrenmiştim.
Şehrin biraz dışında, müstakil bir evde kalıyordu Nova. Sekiz yaşına kadar babasıyla birlikte yaşadığı, onu kaybettikten sonra da terk ettiği evdi bu. On sekizine geldiğinde merkezden ayrılıp yeniden buraya dönmüştü, ama evde onu yansıtan hiçbir şey yoktu sanki. Salon genç bir kadına ait olamayacak kadar ağır döşenmişti. Koyu kestane mobilyalar, altın varaklı tablolar, müzayedelerden toplanmış eserler... Koridordaki duvar saati bizim yüzyıla bile ait değildi. Nova için üzülmeden edemedim. Geçmişi saplantı haline getirmiş biri olarak şüphesiz ki onu benden daha iyi kimse anlayamazdı. Olur da bugünü kazasız belasız atlatırsak onu tanımak için daha çok efor sarf etmek üzere kendime söz verdim.
Sonunda hazırlanmayı bitirdiğimde aynadaki yansımam olduğumdan daha yaşlı görünüyordu. Bordo gömleğim de altına giydiğim siyah kumaş pantolon da Nova'nın babasına aitti. Kıyafet ölçülerimizin neredeyse aynı olması büyük bir şanstı gerçekten. Ayakkabı konusunda ise aynı şeyi söyleyemezdim. Kendi spor ayakkabılarımı bu şık takımın altına giymek zorunda kalmıştım. Son olarak siyah ceketi üstüme geçirdim. Yo yo yo... Bu kesinlikle ben değildim! Ceketten vazgeçip yola gömlekle devam etmeye karar vermem oldukça hızlı oldu. Evet, artık savaşa hazırdım.
Odadan çıkıp koridor boyunca ilerledim. Alt kata uzanan basamakların sonunda Nova beni bekliyordu. O da üzerini değiştirmişti. Daha bu mesafeden bile onun gerçekten emek sarf ettiğini söyleyebilirdim. Her zamankinden farklı görünüyordu. Üzerinde siyah, askılı bir elbise ve kırmızı topuklu ayakkabılar vardı. Omuzlarına dökülen sarı saçları bugün bukle bukleydi. Sesimi duyup arkasını döndüğünde kırmızıya boyadığı dudakları aralandı. Çoğu zaman onun düşüncelerini okumam imkansızdı. İyi bir eğitimin sonucu olan muazzam bir zihin kontrolü vardı, ama heyecanı bir an için perdenin aralanmasına neden olmuştu. Babasının bu bordo gömlek içindeki hayali zihninde benim görüntüme karıştı. Şaşkındı. Etkilenmişti. Nefesini tutuyordu.
