Gewoon een "prank"

De prank

Matthy's POV:
Ik kijk naar Milo. Ik zag hem net staren, maar nu kijkt hij weer weg. Het was vast niks.
Ik heb het zo koud, jezus.
Rillingen lopen over mijn rug en ik ga nog iets dichter bij Milo lopen.
Ik kijk omhoog. Milo zijn ogen glanzen in het licht van de lantaarnpalen.
Hij is zo loyaal en grappig.
Onze ogen zijn bijna hetzelfde.
Ik wil hem zo graag knuffelen.
Holy shit, Matt. Doe niet zo homo.
Ik zucht en kijk weer vooruit.
We willen net de hoek omlopen als ik 2 handen voor mijn ogen krijg.
"Tering, zijn we gevonden?" Hoor ik Milo roepen.
"Godver." Mompel ik.
Maar dan voel ik tape om mijn mond en iemand plaatst een muts voor mijn ogen. Mijn handen worden vastgehouden.
"LOPEN!" Hoor ik een zware stem roepen.
Mijn hart klopt veels te hard.
Ik voel Milo naast me bewegen. Dat maakt het iets fijner.
Word ik nou gekidnapt?
"De auto in, NU!" Schreeuwt een andere stem. Ik word de auto in gesmeten, met Milo erachteraan.
Als de deur dichtklapt, probeer ik te voelen of Milo er is.
Ik vind zijn hand en grijp hem vast.
Hij knijpt in mijn hand en ik hoor hem snikken.
Ik kan alleen door mijn neus ademen en ik stik bijna.
Mijn tranen maken de muts voor mijn ogen nat.
Wat gaat er gebeuren?

De auto stopt na 3 minuten en de deuren vliegen open.
Ik blijf Milo zijn hand vasthouden en hij die van mij.
We worden een trap opgeleid. Het wordt steeds kouder.
"LOPEN!" Schreeuwen dezelfde mannen.
Ik hoor Milo nog harden snikken en ik kan mijn tranen zelf ook niet meer inhouden.
We worden op 2 stoelen geplaatst.
Door mijn muts heen, schijnt er fel licht in mijn ogen.
Het tape wordt van mijn mond gehaald.
Ik haal diep adem.
Wat doe ik hier?

Milo's POV:
Ik haal te diep adem en mijn adem schokt.
Matt zit naast me, gelukkig.
"Miel?" Hoor ik hem snikken. "Milo?"
Ik haal nog één keer diep adem. "Matt, we gaan dood." Fluister ik terug.
Ik hoor Matt zijn neus ophalen.
"Miel, ik heb het zo koud. Ik ben zo bang." Fluistert hij iets harder nu.
Ik probeer zijn hand te vinden.
Als ik hem vind, voel ik de warmte door mijn lijf stromen.
"Weet je Matt? Ik ben blij dat ik met jou doodga." De tranen stromen over mijn kin.
Matthy huilt nu nog harder. "Ik wil niet dood."
Ik knijp in zijn hand. "Sorry maatje."
Ik voel een zware hand op mijn schouders en ik schrik op.
"Milo ter Reegen." Hoor ik een zware stem zeggen.
Ik blijf stil en Matt knijpt nu in mijn hand.
"En Matthyas het Lam." De hand verschuift nu naar Matthy zijn schouder.
Er komt een gek geluidje uit Matthy zijn mond.
"Wat zeg je daar?" Vraagt dezelfde man.
"Niks." Mompelt Matt zacht.
"Oh nee?" Vraagt een andere stem.
Ze staan allemaal bij Matthy en niet meer bij mij.
Er waren er 3, toch?
Waar was de derde dan?
Ik voel alweer tape op mijn mond. Godver.
Ik luister aandachtig.
"Hey, Matthy, mn vriend. Ik heb slecht nieuws en goed nieuws." Zegt een van de mannen.
"Wat wil je eerst horen?" Zegt de ander.
"Goed nieuws." Mompelt Matthy.
De mannen lachen.
"Je blijft leven! Fijn hè?" Vraagt een van de mannen met een sarcastisch, hoog stemmetje.
Matthy haalt zijn neus op. "Ja."
"Maar Mieltje gaat eraan." Zegt een andere man.
Mijn ogen vliegen open. Godverdomme. Ik ga dood.
Ze gaan Matthy traumatiseren.
Ik had nog een heel leven voor me.
Ik sluit mijn ogen en zucht. Laat het maar komen.

Alle 3 de mannen lopen nu naar mij. Ik heb nog steeds Matthy zijn hand vast.
Ik lig in 1 keer op de grond. Mijn hand wordt losgerukt van die van Matt.
Met een klap kom ik neer op de grond.
Ik hoor Matthy schreeuwen.
"NEE! NEE, MILO, ALSJEBLIEFT!" Schreeuwt hij.
"ALSJEBLIEFT NIET MILO!"
"WE ZIJN NOG ZO JONG"
"MILOOOO!"
Er klinkt een schot en Matt is stil.
Ze hebben geschoten, maar niet op mij.
Opeens barst Matthy uit.
"Hij is dood." Huilt hij
"Het is mijn schuld"
"Ik hield van hem"
"Waarom niet ik?"
Ik wou dat ik hem kon vertellen dat ik er nog was, maar mijn mond zat dicht gemetseld.
Dan hoor ik dat de mannen Matthy losmaken.
Ik hoor Matthy haperend ademhalen.
Maar ik lig nog op de grond.
Hij hoor Matt nu overeind strompelen.
Hij hijgt hard en de mannen zijn hard aan het lachen.
Iemand fluistert iets in mn oor.
"Ik haal het tape van je mond, maar als je ook maar iets zegt, schieten we je echt neer."
Ik knik en het tape wordt van mijn smoel getrokken.
Ik haal weer adem.
Iemand trekt me overeind en ik voel dat ik tegenover Matthy word gezet.
Wat is dit?

Matthy's POV:
Ik zie het nut van leven er niet meer in zitten.
Ik kom er nu achter hoeveel ik echt van Milo hield.
Het is al te laat. Hij is er niet meer.
Elke keer als ik er aan denk, barst ik in tranen uit.
Ik word opgesleurd en ze zetten me ergens neer.
Ergens hier ligt Milo.
"Ik ga je muts eraf halen. Als je rent, vermoorden we je." Zegt iemand.
"Oké." Zeg ik met een schorre stem.
Sloom en voorzichtig wordt mijn muts eraf gehaald.
Ik open mijn ogen en kijk recht in Milo zijn ogen.
Hij is niet dood.
Ik val in zijn armen en ik barst helemaal uit.
Ik druk mezelf in zijn natte, koude jas.
Het maakt me niks meer uit. Hij leeft.
Milo drukt me nog dichter tegen zich aan.
"Oh, Milo, ik dacht dat je dood was." Huil ik.
Milo huilt net zo hard als ik en legt zijn kin op mijn hoofd.
"Ik ook, maatje." Huilt hij.
Dan hoor ik gelach. Bekend gelach.
Ik haal mijn hoofd uit Milo zijn jas en pak zijn arm.
Dan draai ik me om en kijk ik naar de 3 andere Bankzitters, die brullend op de grond liggen.
Zij hebben dit uitgehaald. Dit was hun plan.
Ik ben woedend.
Ik kijk naar Milo zijn blik. Hij is nog bozer dan ik.
Er stromen tranen over zijn wangen, maar hij kijkt heel boos.
Ik zie de mannen die ons 'gekidnapt hadden' naar ons toe lopen.
"Sorry, jongens. Ze hebben jullie in de maling genomen." Zegt een stevige man met een baard.
"Een behoorlijke kut grap." Gromt Milo.
Hij pakt mijn arm en we lopen het gebouw af.
"Jongens, wacht!" Hoor ik Koen roepen.
Milo loopt door, met mij achter hem aan.

Eindelijk bij het kantoor aangekomen, ploffen we op de bank.
Milo kijkt me aan en er vormen weer tranen in zijn ogen, maar hij lacht zachtjes.
"Ik ben zo blij dat jij er voor me was." Fluistert hij.
Ik veeg met mijn mouw zijn traan weg. "Ik besefte toen ik daar zat, dat ik zo zielsveel van je hou."
Milo zijn ogen staren naar die van mij.
"Milo?" Vraag ik, nog steeds kijkend in zijn ogen.
"Wat is er?" Milo veegt nu zelf zijn tranen weg.
"We blijven toch wel bij de Bankzitters?"
Milo kijkt naar buiten. "Als ze sorry zeggen wel, ja."
Ik ga tegen zijn schouder aanliggen. "Natuurlijk zeggen ze sorry. Ze hebben ons getraumatiseerd."
Milo zucht en streelt mijn schouder. "Je hebt gelijk."
Nu nog wachten tot ze binnenkomen.

—————
Het is goed afgelopen. Maar blijft de vriendschap nog heel?