~In Love With My Enemy~ {Italian Mafia Book} ✓✓✓ ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

34.

  Η Sara με βοηθάει να φορέσω το νυφικό της μητέρας μου. Κουμπώνει το φερμουάρ και στρώνει σωστά το κάτω μέρος του. Έκανε μερικά βήματα πίσω και με τσέκαρε από πάνω μέχρι κάτω με ένα τρυφερό χαμόγελο.

“Είσαι πανέμορφη...” Είπε χαμηλόφωνα φέρνοντας τα χέρια της στο στόμα της. Της χαμογέλασα πλατιά και έκανα μια στροφή γύρω από τον εαυτό μου.

Τα μαλλιά μου ήταν ανάλαφρες μπούκλες και μερικές από αυτές ήταν πιασμένες πίσω σχηματίζοντας ένα μικρό στεφανάκι, στο οποίο η κολλητή μου είχε βάλει ως λεπτομέρειες μερικά στρασάκια για να κάνουν αντίθεση με τα σκούρα μου μαλλιά. Το μακιγιάζ μου δεν ήταν έντονο, ήταν ένα πιο απαλό σε ήπιες ροζ αποχρώσεις. Στο λαιμό φοράω το περιδέραιο της μητέρας μου που φορούσε όταν γνώρισε τον Marco. Θα ήθελε να το φορέσω μαζί με το νυφικό της.

Χαμογελάω μια τελευταία φορά στην Sara, πριν πιάσω το χέρι της και την τραβήξω σε μια αγκαλιά.

“Πάμε?” Ρώτησε όταν τραβηχτήκαμε από την αγκαλιά. Της έγνεψα καταφατικά και βγήκαμε από το δωμάτιο μου, κατεβαίνοντας την σκάλα όπου μας περίμεναν στην άκρη της σκάλας σε μια σειρά η κυρία Maria και οι υπόλοιπες υπηρέτριες.

“Αχ Valentina μου! Είσαι πολύ όμορφη! Σας εύχομαι τα καλύτερα!” Είπε η κυρία Maria και με τράβηξε σε μια σφιχτή αγκαλιά.

“Σας ευχαριστώ.” Της απάντησα με ένα χαμόγελο.

“Άσε τα ‘σας’. Πόσα χρόνια μέσα σε αυτό το σπίτι πρέπει να σταματήσεις αυτό το συνήθειο. Σαν κόρη μου σε έχω από τότε που σε έφερε εδώ μέσα ο Francesco.” Είπε και άφησε μερικά δάκρυα χαράς να πέσουν στα ριτιδιασμένα μάγουλα της.

Της χαμογέλασα και μαζί με την Sara προχωρήσαμε προς την έξοδο όπου και μας περίμενε ο Armando με ένα άσπρο, υψωμένο τζιπ το οποίο είχε στερεωμένο στο καπό του μια ανθοδέσμη με λευκά τριαντάφυλλα. Με βοήθησε να ανέβω στην πίσω θέση και ακολούθησε και η Sara από την άλλη μεριά. Ο Armando οδήγησε μέχρι την δεξίωση όπου παρευρίσκονταν οι Μαφίες του Francesco, του Alessandro, της Sara και η οικογένεια της μητέρας μου από την Ισπανία.

♡♡♡

“

Valentina Fuentes?” Ρώτησε μια φωνή από πίσω μου. Γύρισα και είδα μια κυρία λίγο μετά τα 50, με τα μάτια της μάνας μου. Ένιωσα μια οικειότητα απέναντι της παρόλο που έβλεπα αυτήν την κυρία πρώτη φορά στην ζωή μου.

"Σας γνωρίζω από κάπου;” Ρώτησα μπερδεμένη.

“Είμαι αδερφή της μητέρας σου. Είναι απίστευτο. Έχεις μεγαλώσει πάρα πολύ... Μου, μου επιτρέπεις να σε πάρω αγκαλιά?” Είπε χαμηλόφωνα κρατώντας τα δάκρυα της πίσω. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και την αγκάλιασα σφιχτά.

“Marilyn Fuentes. Είμαι δύο χρόνια μεγαλύτερη από την μητέρα σου. Έχω μάθει για τα καμώματα σου, όλη η οικογένεια στην Ισπανία έχει μάθει. Σε έψαχνα χρόνια. Όταν σε έβρισκα θα σε έπαιρνα πίσω στην Ισπανία με την οικογένειά σου, αλλά φαίνεται πως έχεις ήδη την οικογένεια σου εδώ. Έτοιμη να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά.” Είπε. Θυμήθηκα όλες τις φορές που κοιτούσα τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες και τα ονόματα δίπλα. Οι γιαγιά μου, οι θείες μου. Οι άντρες της οικογένειας είχαν σκοτωθεί σε αποστολές ή σε ξεκαθάριση λογαριασμών.

“Θα ήθελα να είστε εκεί την ημέρα του γάμου μου. Όλοι σας. Πολύ θα το ήθελα. Αν είναι φυσικά εύκολο και για εσάς.” Της είπα με ένα τρυφερό χαμόγελο.

Βρήκα κομμάτι της οικογένειας μου. Περίμενα για αυτήν την στιγμή!

“Φυσικά κόρη μου! Τα πάντα για εσένα.” Χαμογέλασε και με τράβηξε σε άλλη μια αγκαλιά.

♡♡♡

Η

Sara με κρατούσε από το χέρι και μαζί κατεβαίναμε το κόκκινο χαλί, προχωρώντας προς τον Francesco και τον Alessandro. Ο Francesco γυρνάει και κοιτάει τον κολλητό του, με ένα βλέμμα που λέει ‘Τα κατάφερα, παντρεύομαι την γυναίκα που αγαπάω’.

Στάθηκα απέναντι του και τον κοίταξα στα μάτια. Όλοι κάθισαν στις θέσεις τους και η γαμήλια τελετή άρχισε. Ο ήλιος έπεφτε αργά δημιουργώντας μια χρυσαφένια ατμόσφαιρα.

“Δέχομαι.”

*6 μήνες αργότερα*

“Valentina?!!” Φώναξε από το δωμάτιο μας ο Francesco. Κάθομαι στο σαλόνι προσπαθώντας να κρύψω το χαμόγελο μου. Βγήκε από το δωμάτιο, κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες και ήρθε στο σαλόνι. Με σήκωσε στην αγκαλιά του και με στριφογύρισε στον αέρα.

“Είναι αλήθεια? Είσαι έγκυος? Θα γίνουμε γονείς?” Είπε με ένα χαμόγελο να λάμπει στο πρόσωπο του.

Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και τύλιξα τα χέρια μου γύρω του αγκαλιάζοντας τον πιο σφιχτά.

   Δεν έχουν όλες οι ιστορίες αίσιο τέλος. Η δικιά μας όμως έχει. Μας αξίζει ένα αίσιο τέλος, μετά από όσα περάσαμε, μετά από όσους χάσαμε. Όλες οι δυσκολίες μας βγήκαν σε καλό. Βρίσκομαι αγκαλιά με τους τρεις ανθρώπους που αγαπάω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Τον άντρα μου, τον μεγάλο μου γιο και την κόρη μου.

Εμείς είμαστε το τέλος σε όλη αυτήν την ιστορία. Τα καταφέραμε. Για άλλη μια φορά, τα καταφέραμε μαζί.

ΤΕΛΟΣ