Neden? -Sasunaru-

-35-

Ne kadar sinirlensem bile hiç ses çıkarmadan Sasuke'nin sapıklıklarını çekmeye devam etmiştim. Sonunda ameliyathaneden bir doktor çıktığında ayağa kalkmıştık.

Naruto:Durumları nasıl doktor hanım.

Doktor:Malesef babayı kaybettik.

Sasuke:Peki annesi?

Doktor:Onun ameliyatı hâlâ devam ediyor. Ameliyat bitince doktor arkadaş sizi bilgilendirir. Başınız sağ olsun.

İkimizde sessizce ayakta dururken bir anda bir burun çekme sesi gelmişti. Arkamızı döndüğümüz zaman Sarada'nın ağaladığını gördük. Hızlıca onun yanına oturduğumuz gibi kucağıma aldım ve ona sarıldım. Şuan bir şey desem bile işe yaramiyacağını biliyordum bu yüzdem susup ağlamasına izin verdim.

Sarada kucağımda ağlamaya devam ederken Sasuke'de onun saçını okşuyordu sanki ona güç vermek istemiş gibi. Sonuçta o da küçük yaşta bu acıyo tatmıştı şuan Sarada'yı en iyi anlıyan oydu bu yüzden. Kafamı kaldırıp Sasuke'ye baktığım zaman yüzünde hafif üzüntülü bir ifade vardı.

.....

Sarada sonunda uyumuştu. Ama uyuyana kadar ağlamıştı. Cidden küçük bir çocuğa göre çok ağır bir şey yaşamıştı. Umarım annesi ameliyattan sağ çıkar eğer sağ çıkamazsa her şey daha da kötü olabilirdi.

Sasuke:Zavallı küçük kız... Umarım annesi yaşar.. Yoksa hiçbir şey güzel gitmez..

Naruto:Ne kadar sağ çıkmasını umsamda başaramicakmış gibi hissediyorum...

İkimizde susmuştuk. Böyle bir ortamda en mantıklı olan şeyde böyle susup sadece o ameliyattan Sarada'nın annesinin sağ çıkmasını beklemekti.

Bir süre sonra ameliyathanenin kapısı tekrardan açıldı bu sefer içeriden erkek bir doktor çıkmıştı. Doktor bir süre yere baktı sonra başını bize çevirip konuşmaya başladı.

Doktor:Malesef anneyi kurtaramadık...

Naruto:N-nasıl kurtaramadık.

Doktor:Başta her şey güzel gidiyordu ama bir anda olan oldu. Başınız sağ olsun.

Aldığımız ikinci kötü haberden sonra uzun bir süre susmuştuk. Peki şimdi ne yapıcaktık? Sarada'ya ne olucaktı? Bu küçük yaşta anne ve babası olmiyacak mıydı artık!? Peki o bunu nasıl karşilicaktı? Nereye gidicekti? Bilmiyordum. Hiçbir sorunun cevabını bilmiyordum. Tek bildiğim bu hastaneden çıkıp eve gidip düzgün bir kafa ile annemlere ve İtachi abilere danışıp karar almaktı. Başımı Sasuke'ye çevirdiğim zaman onunda bana baktığını gördüm. Tam ağzımı açıp konuşacağım sırada o benden önce davranmıştı.

Sasuke:Eve gidelim. Biraz dinlenip düzgün bir kafa ile abim ve Kushina teyzelerinde yardımıyla düzgün bir karar alırız.

Diyip kucağımıza uzanarak yatan Sarada'yı aldı ve ayağa kalktı. Bende fazla vakit kaybetmeden oturduğum yerden kalktım. Birlikte hastanenin çıkışına doğru ilerlerken yine bir kelime bile konuşmamıştık. Çıkışa geldiğimiz zaman bir tane taksi çevirdim ve arabaya binip eve gitmeye başladık.

.....

Shisui:Zavallı kız nasılda üzülüyordur şimdi.

Kushina:Bu acılar için daha çok küçük o.

Evet eve geleli 2 saat olmuştu ve o 2 saatte dinlenip annemlere her şeyi anlatmıştık. Şimdi ise onların fikirkerini ve tepkilerini dinliyorduk.

Minato:Bence şöyle bir şey yapabiliriz...

Dediği zaman herkes susup babama dönmüştü.

Minato:Şimdilik sadece Sarada'nın uyanmasını bekliyelim ve ona soralım ne yapmak istediğini. Çünkü bu onun yaşamı. Evet biliyorum Sarada küçük ama kendi yaşındaki bir çocuğa göre baya olgun bir kız.

İtachi:Mantıklı eğer başka bir aile üyesinde kalmak isterse polis karakoluna gider ve yapmamız gerekeni yaparız.

Evet eğer başka bir akrabası varsa... Bu fikir niyeyse hiç güzel gelmemişti bana. Sarada'yı kimseye vermek istemiyorum çünkü. Ona bu kısa zamanda bağlandım. Ne kadar istemesem de. Tek ben değil Sasuke'de ona çok bağlandı. O söylemese de onun davranışlarından anlamıştım ben. Çünkü Sarada'ya diğer çocuklara davrandığı gibi davranmıyordu. İkimizde Sarada'yı bu kadar sevmiş, bu kadar bağlanmışken onun gitmesi ikimiz içinde hiç iyi olmazdı...

                Bölüm Sonu