Meyus

2.Bölüm; Portakal Sözü

Lady Gaga- LoveGame

Prague Cello Quartet- The Phantom Of The Opera: Overture

Bon Jovi- You Give Love A Bad Name

  Hayatımın neredeyse tamamı boyunca karşıma çıkan sıkıntılarda, sorunun hep benden başladığını düşünmüşümdür. Sorun bendeydi ve ben sorunu çekiyordum. Sorun bende başlıyordu ve peşine benden bağımsız sorunlar da gelişiyordu. Bu yüzden kusursuzu oynadım. Her zaman her seferinde en iyisi benmişim gibi davrandım, böyle yansıttım. Eğer ben böyle davranırsam insanlar asıl sorunun benden çıktığını göremeyecekti. Çenem dik, burnum havada gezmeye çalıştım her zaman. Yani kendimi bildim bileli. Ondan öncesinde yalnızca küçük bir çocuktum, oturmamış bir kişiliğim, oturmamış bir hayatım vardı. Bütün o felaketler başıma gelmeden önce olduğum çocuk şimdi bana bir rüyadan bile uzak geliyordu.

   Her sorunlu hissettiğimde dışarıya öfke püskürttüm, öfkeye sığındım. Ben kusursuzdum ama herkes kusurluydu bu yüzden öfkeyi hak ediyorlardı. Hep bunu düşünmeye çalıştım, bunu düşünüyorum sanılsın istedim. Başardım da. Bu saraydan bozma evin içerisinde her adımladığımda, beni ayak seslerimden tanıdılar. Ben konuştuğumda el pençe divan durdular. Lafımı ikiletebilecek sayılı insan vardı bu yapının içinde. Okul hayatımda da aynı şekilde oldu. En başarılı olmam gerektiğini düşündüm, tüm o dik duruşun altında sadece babasına güvenen kız olsun istemedim, burnum kanayana, uykusuzluktan bayılana kadar ders çalıştım. Tabi başarı tek başına yetersizdi benim için, en güzel de olmam gerekiyordu, bir bakanın dönüp bir daha bakmak istemesi gerekiyordu. Onu da yaptım, saçlarım her zaman bakımlı oldu bir kez olsun elimdeki oje bozuk olmadı. Gecesine matematik kitapları üzerine burnum kanamış olsa da ben rimelsin tek bir gün bile okula gitmedim. Günlerce aç kalıp spor yaptığımda kimse ne kadar bitkin hissettiğimi bilmedi, bilemedi. Yine de lisede benden korktular, daha ötesi benden nefret ettiler. Kimse yaklaşamadı yanıma, kusursuz oldum, korkulan oldum. Bunların bana çok şey getireceğine inandım ama yalnızlıktan ve nefretten başka bir şey kalmadı elimde. Güzel olmak için kendimden feda ettiğim her şeye aslında gerek olmadığını da çok geç fark ettim. Zaten kontrolü elimden çoktan kaybetmiştim.

Tüm bunların sebebinin ben olduğunu söylüyor olsam da hiçbir zaman kendime söyleyemediğim bir şey vardı. Aslında tüm bu kusursuzluk arzumun en temel sebebi Sadık Çağlı'ydı. Onunla tanıştığımda ve beni yanına aldığında on iki yaşımdaydım, hayatın asıl yüzüyle de o zaman tanışmış olmuştum. Annem öldü, babam zaten ortalıkta yoktu, hiç olmamıştı. Bana yolladığı birkaç kartpostal ve doğum günü hediyeleri dışında bir kez olsun yüzünü görememiştim. Sonra o geldi, elimden tuttu, ''Benim kızımsın bundan sonra.'' Dedi. Bana ev verdi, oda verdi, tok bir karın verdi, en iyi okullarda en iyi eğitimi verdi. En önemlisi bana bir baba verdi. Bense ona bütün sadakatimi sundum, o harika birisiydi benim de ona yakışır bir evlat olmam gerekiyordu. Tek bir kusura yer vermezsem kimse ona laf söyleyemezdi. Eğer onun istediği kişi olursam ona olan borcumu öderim sandım. Güvendim.

Şimdiyse odamda öylece oturmuş, beni neden Arslan'ın kim olduğunu bilerek oraya yolladığını anlamaya çalışıyordum.

  ''Matilda?'' kapının ardından gelen sesle daldığım yerden çıktım.

''Gel.'' Dedim ama duyulup duyulmadığından emin olamadım, kendim bile zor duymuşum sesimi. Ardından kapı açıldı, içeriye elinde fincanla Fuat girdi.

''Kahve demledim sana, süt de kattım.'' Sesi sakin geliyordu, anlayışlı. Sanki ruh halimi alt kattan anlamış gibiydi ki anlardı. Beni bu kadar tanıyan tek kişiydi çünkü, başkaları beni anlayamazdı, ben de kendimi anlatamazdım zaten. Fuat ile arkadaşlığımızın en iyi yanı buydu, ben anlatamazdım ama o yine de anlardı. Kimse beni göremezdi ama Fuat görürdü. Elindeki fincanı komodine bırakıp yatağa, önüme oturdu. ''Teşekkür ederim.'' Diye mırıldandım. O da önemli değil dercesine başını salladı.