MİNİKŞE (Kitap Oluyor)

119- Ruhun Ateşi ve Suyu

Bana biçilmiş tüm kötü şeylere maruz kaldım. Haksızlığa uğrama, üzerime çöken eziyetler, sessiz kalışlarım. Ne yaşarsam yaşayayım benden sökülmeyen bir inanç da vardı. İnanmasam bu kadar ilerleyemezdim. Önümdeki kocaman karanlığın içinde minicik bir ışık tanesine tutunmam bile içimdeki umut kırıntısını körüklüyordu. Hiç pes etmedim. Çok yenilgiye uğradım, her defasında sona yaklaştığımı düşündüm ama adımlarımı bir kez olsun geri çevirmedim. Bu işin sonunda kendi sonumu yaşayacağımı bilsem de adımlarım ilerlemeye devam edecekti. Kurtuluş yakındı. Arınmak için fedalar elbette olacaktı. Kendim dışında kimseye zarar gelmeyecekti.

Odada neler olduğunu anlayamamıştım. Elimin kanaması devam ettiği için o duruma fazla takılmadım ve kendimi yeniden uzun loş koridora attım. Bu katta o kadar çok kapı vardı ki hangi kapıyı açsam kimin çıkacağı benim için sürpriz olacaktı. Bezginlikle olduğum yerde kaldım. Koridorun ucundan gelen Sinanlardan birini görmemle kanlı elimi arkama saklayıp diğer elimle saçlarımı geriye doğru yatırdım. Sinan sırıtarak yanımdan geçiyordu ki onu durdurdum. "Bizim de sayımız kalabalık. Belki kim hangi odada kalıyor aklında tutamamışsındır ama şansımı denemek istiyorum." Elimle başımın tepesini işaret ettim. "Böyle kenarları üç numaraya vurulmuş, başının tepesini ise uzun kıvırcık saçlarıyla bırakan adam var. Doktor olan. Hatta çirkin bir papağanı da var. Berat? Hangi odada kaldığını biliyor musun?"

Mümkünmüşçesine çok sırıttı. Hemen yan tarafımda kalan odayı gösterdi. Gözlerimi kırpıştırdım. Bir işe başlamak gerekiyorsa uzakta değil de önce çevreden başlanılması gerektiğini şimdi daha iyi anlamıştım. "Teşekkür ederim, iyi geceler." Her zamanki surat şekliyle yanımdan uzaklaştı. Bunların odaları da bu binada mıydı acaba? Başımı sallayıp onları düşünmeyi bıraktım. Berat bilerek mi bizim odamızın yanındaki odayı tercih etmişti bilmiyordum. Aydız'ın Arzuların odasını gizlice dinlediği gibi Berat da bizim odayı dinliyorsa eğer onun canına okurdum. Kendi kendimi sinirden yükselttiğim için kapısını bile çalmaya gerek duymadan odaya hücum ettim. Gördüğüm ilk manzara, korkuyla birkaç adım gerileyen hemşire Elif oldu. Şaşkınlıkla kapıyı kapatıp ortaya doğru ilerledim. "Özür dilerim, korkuttum. Burası senin odan mı? Burada Berat kalıyor zannettim."

"Şey," dedi hemşire. Olduğu yerde kıvrandı. Gözüm bir anda yatak başlığının üzerine montelenmiş kuş tablosuna kaydı. O tablodaki kuş bizim papağan Siko idi.

"Siko'ya olan hayranlığın Berat'tan mı geliyor? Sana böyle kötü bir özellik aşılamasını istemezdim," dediğimde bana şaşkın gözlerle baktı. "Kaldığın odaya hemen başucuna Siko'nun tablosunu astırmayı aşılayıcı o özellikten bahsediyorum." Bana anlamamış gibi bakmayı sürdürürken gözüm bu defa karşı duvardaki koca tabloyu buldu. Bu tabloda da Berat vardı. Gözlerimi kırpıştırdım. Berat'ın tablodaki görseli öpücüktü. Karşı tablodaki kuşuna dudaklarını büzüştürmüş, öpücük yollarken Siko ise ağzını açmış öpücüğü yakalar gibi bir hali vardı. "İkisinin fotoğrafına bu odada nasıl katlanıyorsun? Sırf eziyet olsun diye Berat astı bunları, öyle değil mi? Kendi rızanla asmış olamazsın."

"Burası Beroş hocamın odası," dediğinde kaşlarım havalandı. "Benim odam iki oda ötede." Yutkundu, yanakları kızarmıştı.

"Anladım," dedim onu utandırmak istemeyerek. Ama sorduğum soruyla daha da utandırdım. "Senin bu odada ne işin var? Gördüğüm kadarıyla bu odada Berat yok." Alt dudağını ısırdı. Aklıma gelen şeyle kaşlarım çatıldı. "Yoksa onun odaya girdiğini görünce sen de peşinden odaya girip onun bir anda yok olduğunu mu gördün?" Tıpkı Bedir'in odadan yok oluşu gibi...

"Seni anlamadım Şehnaz," dedi ince sesiyle. İyice saçmalamıştım. "Burada karşılaşmamış gibi yaparsak sevinirim." Hareketlenip yanımdan geçiyordu ki bileğinden yakalayıp onu karşıma getirdim. Bakışları yere indiğinde bu defa o benim elimi tutup kaldırdı. Kanlı peçete yere düşmüştü. "Eline ne oldu? Derin kesilmiş." Bileğine tuttuğum için tenini kanıma bulamıştım.