ဂျွန်Parkအိမ်တော်ကြီးသ်ို့ရောက်ခဲ့ပြီး၂ပတ်မျှအကြာ။
ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့မနက်ခင်းတစ်ခုပေါ့။
ဘယ်တော့မှအငွေ့အသက်မကောင်းခဲ့တဲ့
အိမ်တော်ကြီးမှာ လန်းဆန်းတဲ့မနက်တွေဆိုတာ
ဘယ်တုန်းကမှမရှိခဲ့ဖူးဘူး။
အပြစ်မဲ့ခြေဖဝါးလေးတွေဖြတ်နင်းဝင်
သွားပြီးထဲက ထိုကလေးလေးရဲ့နှလုံးသားနာကျင်
မှုတွေကြောင့်အရင်ကထက်အငွေ့အသက်တွေပိုဆိုး
ခဲ့သည်။
"ကျန်းမာရေးပိုဆိုးလာတယ်ဆိုရင်
ထပ်ထောက်ပံ့ပေးလိုက်သူ့ကလေး
ငါတို့ကိုပေးထားတာ တာဝန်တော့ရှိတယ်Kim
မြေးက Jungkookကိုရက်နည်းနည်းကြာလာရင်
ရိုးသွားလိမ့်မယ်ထင်တာထင်သလိုမဖြစ်လာခဲ့ဘူး"
သခင်မကြီးသည်အခက်တွေ့နေသလိုဟန်ရှိနေသည်။
"သခင်လေးကအမြဲတမ်းကစားဖော်မရှိခဲ့လို့ထင်တယ်"
"အင်း.....စ်ိတ်ချမ်းသာပျော်ရွှင်နေတယ်ဆိုရင်
ရပါပြီ သူ့ထက်ဒီအိမ်မှာအရေးကြီးတာဘာမှမရှိဘူး
မြေးငယ်လေး အနားသေသေချာချာခယပြုစု
နိုင်ရင် စာချုပ်စာတမ်းနဲ့မွေးလိုက်သင့်ရင်လည်း
မွေးတာပေါ့....ဒါပေမယ့်မြေးငယ်ကဘာတွေပြောင်းလဲ
လာဦးမလဲမှမသိဘူး..."
"မွေးစားတာကလွယ်ပါ့မလား သခင်မကြီး..."
"ဘာခက်လို့လဲ...ငွေပဲပေါ့...."
ဦးလေးKimသည်ခေါင်းကိုသာရိုရိုသေသေ
ငြိမ့်ပြလာခဲ့သည်။
Jungkook ဆိုတဲ့ကလေးလေး
အိမ်ကိုရောက်လာခဲ့တယ်။
သူကကျွန်တော့်လိုခြံထဲကအရေးပါအလုပ်သမား
တွေနေရတဲ့အဆောင်လိုနေရာမှာနေရတာမဟုတ်ဘူး။
အိမ်တော်ကြီးထဲမှာပဲနေရတယ်။
စရောက်တဲ့နေ့ထဲကငိုယိုကာပြေးထွက်လာတိုင်း
အိမ်တော်ထဲကလူတွေဖမ်းချူပ်ကာအိမ်ထဲ
ပြန်ဆွဲထည့်သွားတဲ့မြင်ကွင်းတွေကိုကျွန်တော်
ညနေစောင်းစာကျက်တိုင်းမြင်ခဲ့ရတယ်။
သိပ်သနားစရာကောင်းခဲ့တာ။
ကြာကြာပြုပြုမကြည့်နိုင်ခဲ့ဘူး။
ကိုယ်တောင်မရုန်းနိုင်တာ အဲ့ဒီကလေးဆိုတာ
အဝေးဆုံးမှာ....။အပြင်ပန်းမှာသာလှပြီး
အတွင်းပိုင်းတွေမှာအတ္တတွေနဲ့ရုပ်ဆိုးအကျည်းတန်
နေတဲ့အိမ်တော်ကြီးမှန်းဘယ်သူမှလည်းမရိပ်မိခဲ့။
မကောင်းဘူးဟုမသတ်မှတ်ခဲ့ကြတာလည်း
ငွေကြောင့်တစ်ခုထဲကြောင့်ပါပဲ။
