üzgünüm günlük'

10'

Uyuyamıyordu. Neden olduğunu bilmediği bir şekilde uyuyamıyordu.

Kalktı. Işığı açtı ve masanın başına oturdu. Defteri açtı. Hiçbir şey yapmadan boş boş bakmaya başladı.

Kendine gelip kalemi eline aldı ve içindekileri yazmaya başladı.

***

Üzgünüm günlük,

Sabah saat 06.02 ve ben hâlâ uyanığım.

Uyuyamıyorum. Uyusam bile geri uyanıyorum.

Yine garip garip şeyler, yani.

Üzgünüm.

Ne yapacağımı bilmiyorum, her zamanki gibi.

Katlanamıyorum. Daralıyorum. Yoruluyorum.

Düşünmekten, düşünememekten yoruluyorum.

Bazen koca bir boşluk düşünüyormuşum gibi geliyor ve bu daha çok yoruyor.

Sanki düşünmüyormuşum gibi, ama aynı zamanda kafamda çok şey düşünüyormuşum gibi.

Evet, garip, fazlasıyla.

Görünürde gülüyor olmam, ama aslında gülmüyor olmam gibi bu da garip.

Aslına bakarsan, her şey çok garip.

Tekrar üzgünüm.

Garipliklerin arasında boğuluyorum. Gün geçtikçe nefes almak da zorlaşıyor, ama tutunmaya çalışıyorum.

Sadece çalışıyorum. Başarabildiğim pek söylenemez.

Tekrar ve tekrar üzgünüm.

Daha fazla yazacak gücü bulamıyorum kendimde.

Özür dilerim,

Boş şeyler yazdım, kirlettim güzel sayfalarını.

Bundan dolayı suçluluk duyuyorum, çoğu zaman.

Tekrar özür dilerim.

Daha iyiyim günlük..

***

Gerçekten boş şeyler yazdığını düşünüyordu. Okudu ve boş şeyler yazdığını tekrar fark etti. Nefes aldı ve aldığı nefesi bıkkınca geri verdi.

Defteri kapattı. Sandalyenin başında öylece oturup düşünmeye, gerçekten düşünmeye, çalıştı.