üzgünüm günlük'

19'

Defteri bastan sona okumasının, tüm olanlarla yüzleşmesinin üstünden üç gün geçmişti. Üç gün boyunca düşünmek dışında hiçbir şey yapmamıştı. Sadece düşünüyordu, gerçekten düşünüyordu. Sonunda bunu yapabildiği için mutluydu ama bir sorun vardı. Düşünmenin, gerçekten düşünmenin, fazlası zarardı. Kız çocuğu bunu biliyordu elbette ama engelleyememişti.

Gözlerini odanın içinde gezdirip üç gün boyunca ne düşündüyse onu yazmaya karar verdi. Nasıl yapacağını ya da yapıp yapamayacağını bilemiyordu ama deneyecekti. Olmazsa bile denedim sonuçta diyecekti ya da kendine yalan söylüyordu.

***

Üzgünüm günlük,

Üç gündür sadece kendimle yüzleşiyorum. Bu fazlasıyla ağır geldi ama aynı zamanda bazı şeylerin farkına varmamı da sağladı.

Sesler.

Onları ben yarattım. Kafamın içinde olanlar aslında başkaları değil, bizzat benim kendi seslerim. Sadece biri depresif, bir diğeriyse saf olan yönüm.

Onları ya yalnızlıktan korktuğum için ya da o iki yönümü de görmem gerektiğinden yarattım. Doğrusu bilemiyorum.

Ben neyi biliyorum ki, günlük?
Kendimi bile bilmiyorum daha ben.
Çok acınası bir insanım ben. Kendine bile yalan söyleyen, acınası bir insan.

Özür dilerim.

Bunları söylememem gerekliydi, değil mi?

Üzgünüm, artık silemem de. Çünkü silsem bile geçmez, silip üstüne başka şeyler yazsam da. Çünkü izler hep kalır. Ne kadar çabalasak da derinlerde bir yerlerde kalır.

Acı gerçek bu.

Her neyse,

Daha iyiyim günlük..

***

Yazdı. Yazdıklarını okudu. Şimdiyse sıra düşünmekteydi. Kız çocuğuysa bunu seviyordu ya da kurtulamadığı için seviyor gibi davranıyordu.

Gözlerini kapatıp kendini o bitmek bilmeyen düşüncelerin kollarına bıraktı.