Ahsen, babasının ihanetinden sonra terk etmek zorunda kaldığı Artvin'e seneler sonra tekrar dönmek zorunda kaldığında başına geleceklerden habersizdi.
Mesela babasının günahının bedelini ona ödetecek bir bir kadın onun en büyük talihsizliğiydi.
En...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
*
..bazen bir hatıra insanın canını çok acıtsa da, gerçekle karşılaşmak kadar yaralayıcı olmuyor.
Alexandre Dumas - Üç Silahşörler
*
"O neydi kız?"
"Reziller!"
"E ama o oğlan demişti!"
"Nasıl da emmiş kızın ağzını hii!"
"Ahmet Efendi tüfeğini sırtlanmıştır."
Salonda sesler birbirine girmişken kitlenmiş karşıdaki manzaraya bakıyordum. Firuze ve Yiğit donmuş bir halde ortada durmuşken, insanların yaftalamaları ise havada uçuşuyordu.
"Ulan İstanbullu!"
Cihan'ın kızgın sesini duymamla ona bakacakken tüm salonu saran böğürme ile irkilerek sesin geldiği yere döndü bakışlarım.
"Lan!"
Firuze'nin babası öfkeden kıpkırmızı kesilmiş bir halde oturduğu yerden fırlamış Yiğit'lerin tarafına yürümeye başladı. Yiğit basılmanın daha doğrusu ifşalanmanın şokunu hızla atıp Firuze'yi arkasına aldı. Önüne siper olmasıyla suratına yumruğu yemesi bir olmuştu.
"Irz düşmanı şerefsiz!"
Yiğit yumrukla sendelemiş ama hemen toparlanarak eliyle Firuze'yi kenara çekmişti. Ahmet Bey'in gözü öyle dönmüştü ki hiçbir şey görmeden yakasına yapıştığı adama peş peşe yumruklarını geçirdi.
"Sana kızımdan uzak dur demedim mi lan it herif!"
Yiğit hiçbir tepki vermeden yumrukları yiyor sadece adam Firuze'ye yaklaşacak sandığı anlarda dirseğiyle onu ittiriyordu. İnsanlar onları ayırmaya çalışsa da pek başarılı olamıyorlardı. Başarılı olacak biri vardı ama o kişi de şu an yanımda durmuş benimle beraber onları izliyordu.
"Cihan koşsana!"
Ona döndüğümde sakallarını sıkıntıyla kaşıyıp karşıya bakıyordu. Sesimle bana döndü ve hiçbir şey demeden baktı.
Ya akıl tutulması yaşıyordu ya da manyaktı çünkü arkadaşı dayak yerken durmuş izliyordu.
"Ya hadisene be adam!"
Kolundan tutup kendimle beraber onlara doğru çektiğimde bana ayak uydurdu.
"İki paralık ettin lan adımı!"
İnsanlar ayırmaya çalışıyor ama Ahmet Bey bulduğu her fırsatta sıyrılıp tekrar Yiğit'e saldırıyordu. Yiğit ise hiçbir tepki vermeden yiyeceği her darbeye izin veriyordu. Kuşağı olan adam tek yumrukta rakibini zemine yapıştırabilirdi ama o yediği her yumruğu tepkisizce kabul ediyordu.
