'' လမ္းထိပ္ကေန နည္းနည္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ဆိုက္ကားဂိတ္ေရာက္ၿပီ ။ လမ္းထိပ္က အပင္မရွိ အေဆာက္အအုံမရွိနဲ႔ ပူလို႔ ဒီနားမွာလာလုပ္ထားတာ ၊ အန္တီေအး အိမ္က သိပ္မလိုေတာ့လို႔ ဆိုက္ကားငွားစရာေတာ့မလိုေတာ့ပါဘူး ''
ရပ္ကြက္ထဲဝင္လာရင္း ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ဆိုက္ကားဂိတ္ကို ရထာက ေမးဆတ္ျပကာ ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ ခန႔္မင္းသက္တည္က အခုမွနားလည္သြားသည့္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္သည္။
ရွပ္အိက်ႌအျဖဴႏွင့္ အနက္ေရာင္ style pant တစ္ထည္ကိုသာဝတ္ထားေပမယ့္ ခန႔္မင္းသက္တည္ရဲ႕ပုံစံကထင္းေနတာေၾကာင့္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားက ကြက္တိ။ ထို႔အျပင္ရပ္ကြက္ထဲကကိုလူေခ်ာ ရထာနဲ႔ တြဲေလွ်ာက္လာတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သားက မိန္းမပ်ိဳေလးေတြအျမင္မွာ ႏွစ္သက္ခ်င္စရာေကာင္းေနေတာ့သည္။
'' ေရွ႕ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္က အန္တီေအးအိမ္ပဲ ''
မိဘအိမ္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ခန႔္မင္းသက္တည္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကပိုသြက္လာသည္။မႏၲေလးမွာ အလုပ္စလုပ္ကထဲက အေမနဲ႔မေတြ႕ရေတာ့တာ ။ ပိတ္ရက္ေတြေရာက္ရင္ ျပန္လာခ်င္ေပမယ့္ အေမက အၾကာႀကီးမဟုတ္ရင္ မျပန္လာေစခ်င္ေသး ။
တကယ္က အေမ့ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ခနခနျပန္သြားရမဲ့သားျဖစ္သူကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔အင္အားမရွိတာဟုပင္ ခန႔္မင္းသက္တည္ ေတြးမိပါသည္။ မႏၲေလးလိုက္ေနဖို႔ ခနခနေခၚေပမယ့္ အေဖေခါင္းခ်ရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာပဲ ေပ်ာ္သည္ဆိုေသာေၾကာင့္ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရတာအႀကိမ္ႀကိမ္။ အေဖ့ဘက္က အေမြရတဲ့ေမွာ္ဘီဘက္ကၿခံေတြကိုလည္း အေမက မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္မလုပ္ႏိုင္တာလည္းပါမည္။
သိပ္မၾကာ... အိမ္ေရွ႕မွာ ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္နဲ႔ လည္တဆန္႔ဆန္႔ေမွ်ာ္ေနပုံရတဲ့ မိခင္ျဖစ္သူကိုေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ ခန႔္မင္းသက္တည္ လက္ထဲကအထုတ္ေတြကိုပစ္ခ်ကာ ခ်က္ခ်င္းေျပးသြားလိုက္၏ ။
'' အေမ! ''
'' သား! ''
ေဒၚေအးျမင့္တစ္ေယာက္ ရင္ခြင္ထဲေျပးဝင္လာတဲ့ သားျဖစ္သူကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ေထြးေပြ႕လိုက္သည္။ ဒီသားေလးကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သတိရၿပီး ေအာက္ေမ့ေနခဲ့ရသလဲ ။ လူေကာင္ထြားထြားနဲ႔ အမ်ားႀကီးၾကည့္ေကာင္းလာတဲ့ သားက ၂၅ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ေပမယ့္ အခုေတာ့ သူမရင္ခြင္ထဲမွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္သဖြယ္ တိုးဝင္လို႔ ။
