Kwijt, voor altijd?

39. Milo productions

Ik trek een net jasje aan. Een goede eerste indruk is altijd belangrijk en dat is nu wel van belang. Toen ik een week geleden door de vacatures zat te scrollen bleef mijn muis een tijdje staan op deze vacature. Als cameraman aan de slag bij concerten/festivals. Het sprak me gelijk aan. Een grote liefde voor camerawerk, zowel voor als achter de camera. En in voor een feestje. Jongere Milo zou trots zijn als hij wist dat oudere Milo nu op deze leeftijd zo'n baan zou hebben gehad. Ik wil deze baan echt heel graag.

Ik strijk mijn haren nog even glad, knoop mijn colbertje en spuit een luchtje op. Ik heb veel voor deze baan over. En ik wil dat ze straks bij het sollicitatiegesprek een goede eerste indruk van me krijgen.

Matthy zet me af bij station. Vanaf hier is het nog zo'n halfuurtje in de trein. Niet heel ver dus als je in zo'n afgelegen boeren dorp woont. Ik blijf even staan voor de deur en check de tijd op mijn horloge. Drie minuten te vroeg. Perfect. Ik had al gehoopt er iets eerder te zijn. Nog even tijd om na te denken wat ik nou eigenlijk wil zeggen en wat zij van mij willen weten. Ik herhaal het nog een keer in mijn hoofd en stap dan de ruimte binnen. Ik zie twee mensen zitten; een man en vrouw. Ik schud ze de hand en neem dan plaats aan de grote vergadertafel. Ik moet zeggen dat deze ruimte me meer spanning geeft dan nodig is. Het is zo minimalistisch en perfect.

Ik loop de ruimte uit. Na een halfuurtje te hebben gepraat, waarbij vooral ík aan het woord was, waren we klaar. Ik bedankte ze en liep de ruimte uit. Nu sta ik hier. Ik zucht even kort. Geen idee of ik tevreden kan zijn. Ik wil deze baan écht écht heel graag, maar toch heb ik het gevoel dat ik ze dat niet goed genoeg heb laten weten.

Ik wacht op de trein die over tien minuten aankomt. De knoopjes van zowel mijn overhemd als colbert zijn losgeschoten en een laagje zweet is op mijn hoofd komen zitten. Ik ben moe en wil naar huis. Als het goed is krijg ik vanavond al uitslag. Of ik ben aangenomen of niet. Al vrij snel dus.

Zonder iets te zeggen val ik Matthy in de armen die me op is komen halen vanaf station. Die knuffel had ik echt even nodig. "En?" Vraagt hij zodra we een tijdje in de auto zitten. "Idk" Ik voel een hand op mijn been. "Schat, we zien het vanzelf" "En anders kijken we verder. Je hebt nog zoveel tijd" Dat is waar. Ik heb ook genoeg tijd om een baan te zoeken, maar toch. Ik wil nu een baan en ook precies die baan. Ik kan me niet voorstellen dat ik straks bij een lokale omroep als technicus werk. De enige andere vrije banen die tussen de vacatures op het gebied van media vrij waren. Daarnaast wil ik mee kunnen betalen aan de huur, ik kan het niet verdragen dat hij alles betaald. Hij heeft dan misschien wel een aardig dikke portemonnee, maar toch.

Zodra we thuis zijn gekomen plof ik neer op de bank. Gek dat het nu ons huis is en ik het mijn thuis kan noemen. Ook al noem ik hem het allerliefst mijn thuis. Mijn colbert beland ergens aan de andere kant van de kamer en mijn blouse is ook al snel uit. Met een ontbloot boven lichaam lig ik op de bank. Ik voel warmte naast me. Hij komt bij me liggen en plaatst zijn hand op mijn onderbuik. Één van mijn favoriet. En dat weet hij.

Mijn oogleden beginnen zwaar aan te voelen en zorgen ervoor dat mijn zicht bijna weg is. Slapen is wat ik nu wil, zelfs hier op de bank. Hij ligt tenminste bij me. Mijn telefoon denkt daar anders over. De beltoon klinkt hard, net zoals mijn hart nu langzaam harder begint te kloppen. Het is de uitslag van mijn sollicitatiegesprek. "Met Milo" Neem ik op. Ik zie hoe Matthy me vanaf de bank probeert te lezen. Ik hou mijn gezicht neutraal, tegen fronzen aan zelfs.

"Dat meent u niet?" Mijn mondhoek schiet omhoog. Het liefst schreeuw ik nu van blijdschap. Maar ik blijf nog even professioneel. "Ja...mmh...ja prima" antwoord ik nog op een paar laatste vragen. "Heel erg bedankt, doei" Hang ik op. "Is het echt?" Matthy komt even enthousiast als ik naast me staan. Ik spring lichtjes van enthousiasme. "Ik heb een baan!" Zeg ik nog even voor mezelf om het echt te kunnen geloven. "Jij hebt gewoon een baan!" Herhaalt hij mijn woorden. Mijn mond staat inmiddels open van besef. Ik ben zo blij echt niet te geloven. "Milo productions" grapt Matthy. Ik moet keihard lachen om zijn opmerking. Milo productions. Is het nu realiteit?

Twee hoofdstukken op één dag??