- Amnezi - | Taekook

22

  -İyi Okumalar

  •  •  •  •  •  •  •

  Jeon Jungkook mutluluğu en çok hakedenlerden birisiydi, Kim Taehyung nezdinde. Ama neden Taehyung böyle hissediyordu. Jungkook'un mutlu bir evlilik yapmış olma düşüncesi neden onu bu denli rahatsız etmişti?

  Bencilce mi davranıyordu? Belki de evet. Kendisinin dışında kimseyi yakıştıramıyordu sevdiğinin yanına. Bunun düşüncesi bile inanılmaz huzursuz hissettirdi onu ama gene de duygularından sıyrılması gerektiğini biliyordu. Profesyonel olmalıydı.

  Jungkook'un son cümlesi üzerinde düşündü, aldatılmış olmasını zamanında annesine karşı sessiz kalmasına bağlıyordu. Sağlıklı bir düşünce değildi bu.

  "Seni anlıyorum Jungkook, seni bu düşünceye iten sebepleri de anlıyorum. Ama bana anlatmak ister misin? Seni tam olarak böyle düşündüren şeyi konuşalım mı?"

  "Bu aslında çok açık değil mi? Babamın annemi aldattığını bildiğim halde bir şey yapmadım. Tanrı da bana ceza verdi işte."

  Taehyung kafasını olumsuz anlamda salladı, doğrudan Jungkook'un gözlerine baktı, her daim parlayan hareleri sönük duruyordu, içinde hissettiği vicdan azabının büyüklüğünü Taehyung en derininde hissetti.

  "Sence de daha çocuk olan sana çok fazla yüklenmiyor musun? Yaptığının yanlış olduğunu düşündüğünü biliyorum, şimdi de şöyle düşün. 15 yaşlarında bir danışanının sana böyle bir olayla geldiğini ve senin yaptığın gibi yaptığını anlattığını var say. Ne yaparsın? Ne dersin?"

  Jungkook Dr. Kim'e bakarak gülümsedi, yaptığı şeyi anlamak zor değildi. Jungkook'un vereceği cevap da belliydi.

  "Beni profesyonel düşünmeye itiyorsunuz" dedi gülümsemesi hala dudaklarında yer ederken.

  Bu sözüne Taehyung da gülümsedi, sorusuna sözlü bir cevap alamadığını fark etti, ama almasına gerek de yoktu.

  "Bana olayı detaylıca anlatmak ister misin?"

  Dr. Kim'in söyledi her ne kadar Jungkook'un empati yapmasını sağlasa da içinde bu olayı çözümlemek öyle kolay değildi, ama detaylıca anlatmak, konuşmak olaya farklı bakış açıları sunmasını sağlardı.

  "İsterim tabi ki, bunun için biraz geçmişe gitmem gerek. Nasıl ve neden evlendiğimle başlamalıyım." Bir an duraksadı, sehpada ki suya uzanıp bir iki yudum aldı ve devam etti.

  "Malum kazadan sonra bir süre komada kaldım, yaklaşık 6-7 ay civarı, uyandıktan sonra 3-4 ay da hastanede yattım. Doktorlar çıkabilecek kadar iyi olmadığımı söyledi, - ah ayrıca bana Jimin'le kaza detaylarını konuşmalısın demiştiniz, ona sordum o gün eve gittiğimde ama benim bildiğimden daha fazlasını bilmiyor yüksek bir yerden düşmüşüm, öyle söyledi- devam ediyorum.
 
  Koma ve hastane süreci yaklaşık bir senemi aldı, uyandığımda zaten hafızamın bir sürü parçası kayıptı, ben kendimi lise zamanlarımda sanıyordum, yaşadığım o 4-5 sene tamamen yok olduğu için günümüze gelmem kolay olmadı. Bu yüzden zaten hastane sürecim uzundu. Gerçi bir işe de yaramadı.
 
  Sonrasında, eve çıktık evde ki düzene uyum sağlamaya çalıştım. Ev bana çok boş ve eksik geliyordu ama bunun sebebini hiç bilemedim.
  Jimin dışında görüştüğüm kimse yoktu, arkadaşım var mı yok mu onu bile bilmiyordum. Uzun zaman evde kaldım ruh gibi yaşadım, ama sonra Jimin'in de yardımıyla kendime gelmem gerektiğini fark ettim. Depresyondaydım, hem de çok büyük bir depresyondu bu. Çoğu gün yataktan çıkmıyor yemek bile yemiyordum. Gece ansızın gelen ağlama nöbetleri yaşıyordum, telefonum bile yoktu. Jimin olmasaydı ulaşabileceğim kimse olmayacaktı."