Bankzitters vinden een kind

Kantoor

Ik ben op het kantoor van de bankzitters. Ik ben een tosti aan het maken voor mezelf. Ik heb 2 dagen niks gehoord van die gast. Ik weet niet eens of ik er blij mee moet zijn, vind het juist een beetje eng. Straks is hij iets aan het maken voor mij. Ik doe mijn ellebogen op het aanrecht en leun op die manier. De tranen prikken alweer in m'n ogen. Jezus ik kan echt niet met mezelf, ik ken mezelf helemaal niet op deze manier. Ik sta weer recht en ik kijk of de tosti klaar is. Ik vind het genoeg dus haal hem eraf en leg hem op mn bordje. Ik snij hem door de helft in zo een tosti vorm.

Ik toef er wat curry naast en loop met mijn boordje richting de trap. 'Lynn wij gaan nu even een video opnemen. Dus je kan wel beneden komen maar er staan dan wel camera's op je' zegt Robbie. 'Oh ja is goed' zeg ik en loop verder de trap op. Als ik boven ben ga ik naar de chill kamer. Niet de opnamen kamer met de gele bank. Nee die andere. Ik zet mijn boordje op de tafel en ga op de bank zitten.

Ik kijk op mijn telefoon 14:57 geeft het aan. Ik zucht. Morgen is het weer maandag. Dan moet ik weer naar school. Nou ik kan je vertellen ik en school gaan niet samen. Ik pak mijn bord en eet mijn tosti op. Als die op is krijg ik dorst, maar ja ze zijn een video aan het opnemen. Ik vind op beeld komen niet erg. Maar toch wil ik nu niet naar beneden lopen. Toch bang dat ik ze stoor.

Ik laat me naar achter vallen. Ik kijk om me heen. Het is best stil hier. Ja ze hebben geluid dichte hokken. Maar deze niet, want hier nemen ze niks op, of nemen ze niks door. Dit is eigenlijk de chill kamer. Ik zie en poster hangen van iemand, zal wel weer iemand zijn van een bepaalde meme die ze heel grappig vinden. De kamer heeft helemaal geen kleur, kapot saai. Wel licht er een suzan en freek deken.

Dan vallen mijn ogen op de gordijnen die nog dicht zijn. Waarom zou je die überhaupt dicht doen? Er slaapt hier toch niemand. Ik sta op en kijk door de gordijnen heen. Auto's, fietsers, lopers alles zie je hier in Utrecht. Ik kijk naar de auto's. Sommige zijn echt lelijk vind ik. Mijn ogen stoppen op een grijze audi. Die herken ik ergens van, maar kan het me niet plaatsen.

Dat niet herkennen word me snel duidelijk, want er stapt een man uit. En nee niet zomaar een man. De man, de man die mijn leven omtovert. Hij kijkt mij aan. Ik krijg een brok in m'n keel. Ik slik hem weg. Hij kijkt nog eens goed. Wat moet ik doen? Help. Hij wijst naar mij en komt dan met grote passen richting het kantoor lopen. Ik gil het uit.

Alles om me heen word raar. Ik val naar achter op de bank en kruip helemaal naar de hoek toe. Gillend, trillend, huilend. De tranen stromen over m'n wangen.

Klopt het is geen woensdag, maar ik heb te lang niet geüpload dus daarom
Nu een postje🤗