KALP YARASI

Direniş

Boşlukta süzülmeye benziyordu ufacık bir umut ışığına tutunup yaşamaya çalışmak. Bir yıl öncesine kadar çok güzel bir unuverstie hayatım vardı. Başka bir şehirdeydim. Mesleğimi yapmak için verdiğim en büyük çabanın sonucuydu o okul. İstanbulda hemşirelik okuyordum fakat ilk yılı tamamlayamadan o çok istediğim hastane koridorlarına mahkum kalmıştım.

Hemşire olarak değilde hasta olarak. Hayatım tamamen değişmiş zor Ken daha da zor bi hal almıştı. Kalbimde bir delik oluşmaya başlamış ve beni gün geçtikçe ölüme sürüklüyor Du.

İlk zamanlar testler ilaçlar tedaviler derken aylar geçti anladık ki bunu durdurmanın bir yolu yok. Yurt dışında bana çağre olabilecek doktor lar vardı ama bizim gücümüz de bir yere kadar dayanıyor.

Annem o zamanlar çok direnmiş ablam ile ellerinden geleni yapmışlardı ama sonuç alamadık maalesef.

Şimdi ise yine bir hastane odasında kolumda serum ile gözlerimi açtım. Annem bir köşede ağlarken uyuya kalmıştı belliydi beyaz teni onu ele verir gibi burnu ve göz çevresi kızarıklık vardı.

Ablam baş ucumda içleri kanlanmis şekilde bana bakıyordu. Elinden birsey gelmiyor oluşu onu mahvediyordu.
" iyisisin dimi meleğim. Ağrın varmı?"
Zorla tebessüm ettim. Artık nefes almak bile zulüm gibi olmaya başlamıştı.
" iyiyim ablacım merak etme... Abla lütfen daha fazla üzülmeyin artık. Biliyorum zor ama elimizden birsey gelmiyor. Yapacağımız tek şey elimizdeki zamanın kıymetini bilmek."

Ona söylüyordum ama benim de gözlerim çoktan dolmuştu.
"Biliyorum ablacım Biliyorum ama elim kolum bağlı çaresizce kaldım böyle. Gözlerimin önünde eriyorsun hergun" artık ablam da ağlıyordu. Onu en son ağlarken gördüğümde tedavim min olmadığını ogrendigimizdeydi. Bir de babamın kanserden öldüğü gün...