Koşturarak ormana daldım. Korku tüm bedenimi ele geçirmişti. Her yerim titriyordu. Ama koşmak zorundaydım.
Koşmak ve kaçmak.
Beni yakalarsa iyi şeyler olmayacağını biliyordum çünkü.
Ondan uzaklaşmaya çalışıp, ne kadar hızlı koşsamda sanki ona dahada yaklaşıyordum.
Ben bu lanet olası yere neden ve nasıl düşmüştüm?
Derin derin nefesler alırken ileride bir yerlerde büyük bir ağaç gördüm. Gövdesi, gövdeside beni saklamak için yeterince büyüktü.
Dahada hızlı koşmaya çalışarak. Ağaca doğru gidiyordum.
Arkama bakmadan sadece ağaca odaklanmış bir şekilde.
Ne kadar korksamda sakin kalmalıydım. Çünkü eğer fazla korkarsam bayırlırdım. Evet öyle bir hastalığım vardı.
Fazla korkuda bayılabiliyordum.
Beyin kendini güvende hissetmek için vücuda uyku veriyor,sakin kalmamı sağlıyordu. Eğer uykuda olursam yani bayılırsam korkuda hissetmezdim.
Ağacın arkasına geçip hızlı inip Kalkan göğsümü kontrol etmeye çalıştım. Nefes seslerimden bile beni duyabilirdi.
Ah! Hadi ama. Kokumu bile alabilirdi!
Nefesimi olabildiğince sesssiz bir şekilde düzene sokmaya çalışıyordum.
Sürekli olarak aklımdan geçirdim.
Sakin olmayalım, yoksa bayılırım.
İçime derin bir nefes çektiğimde etrafta kuş ile böcek seslerinden başka ses yoktu.
Sadece doğanın sesleri vardı.
Sadece doğanın.
Acaba beni çoktan kovalamayı bırakmıştıda benim mi haberim yoktu? Korkudan fark etmemişmiydim?
Nefesim hafif hafif düzene girerken kulağıma bir çıtırtı geldi.
Hayır. Burdaydı.
Nefeslerim derinleşti.
Sanki adım adım bana yaklaşıyordu.
İyice ağaca yapıştım. Korkum hâlâ büyümeye devam ediyordu.
Eğer bir anda çıkarsa büyük bir ihtimal bayılabilirdim.
Büyük bir ihtimal değil, bayılırdım.
Bir çıtırtı daha duydum. Bu dahada yakından gelmişti.
Hemen gözlerimi sıkıca kapattım. Hayır görmeye hazır değildim. Veya duymaya veya bilmeye. Ben şuan hiç bir şeye hazır değildim.
Sanki bütün orman,bir tiyatro gösterisindeydi kurban bendim arkamda ise beni yemeye çalışan bir cavnavar.
Soruda şuydu;
Kurban kaçabilecek mi?
Canavar yakalayabilecek mi?
O an, o an, bi sessizlik oluştu.
Belkide bana öyle geldi.
Ama herşey durmuştu.
'Tık' ses duymuyordum sanki.
şuan canavar üstüme atlamak istiyorduda hazırlık yapıyordu.
Nefeslerim duzenleşmişken korkumda bir değişme hâlâ yoktu. Hatta iyice artıyordu.
Başım dönmeye başladı.
Avuç içlerimle ağaca sıkıca yapıştım.
Gözlerim kararmaya başladı.
Bir hışırtı duydum. Küvettli bir hışırtı. Bir şey, büyük bir şey üstüme atlarken, başka ve ondan daha büyük bir şey onu havada kapıp yere fırlatmıştı.
Bilincim kapanırken, en son duyduğum bir yavru köpek inilti sesiydi.
YOU ARE READING
Ruh Eşi
Teen Fiction"Ruhumun eşi" Kurt, masum bir kızı aşkıyla koruyabiliecek mi? Kız o aşka inanıp kurda sığınabilecek mi? 🤍✨ "Bişi sorucam" diyip dudaklarımı yaladım. Gergindim. "Ben tekrar evime gidebilecek miyim?" Dediğimde elini başından çekti. Doğrulup oda ba...
