Masum ve Suçlu

5.Bölüm

Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Düşüncelerinizi bekliyorum.

İyi okumalar canlarım😘

              OYUNUN BAŞLANGICI

Küçüktüm, ağladığımda anneme koşardım. Korkardım, anneme sarılırdım. Yere düştüğümde, yaralandığım zaman annemi isterdim. Annem her zaman yanımda olurdu. Düştüğümde kalkmayı öğretti. Ağladığımda gülmeyi öğretti. Korktuğumda cesur olmayı, güçsüzken, güçlü olmayı öğretti. Büyüdüm, ne zaman çaresiz kalsam annemin yanına gittim. Büyümeme rağmen arkamda durmaya devam etti.

Kızlar normalde babalarına düşkün olurdu. Ben ise anneme düşkündüm. Babamda her zaman yanımda olurdu. Ama ben anneme daha yakın olurdum.

Acıyan yanağıma elimi koyduğumda dolan gözlerimle anneme baktım. Bugüne kadar bana sadece kızan annem ilk defa bugün bana vurmuştu.

Yüzünde büyük bir kızgınlık vardı. Asya ayağa kalkıp yanımda durdu. Çınar şaşırmış bir şekilde annem ile bana bakıyordu. Asya anlam verememiş şekilde anneme "Betül abla ne yapıyorsun?"dedi. İkiside şaşırmıştı onlarda annemi ilk defa böyle görüyorlardı.

Anneme ifadesizce baktığımda dişlerini sıkarak "Nasıl yaptın bunu, kızımı nasıl koruyamadın?"dedi.

Annem Zeynep'in ölüm haberini almıştı. Babam ile buraya geleceklerini söylemişlerdi. Babam şuan yoktu. Onun yerine annem gelmişti. Kardeşimi koruyamadığımı söylüyordu.

Fısıldar bi şekilde "Anne,"dediğimde elini tehdit eder bir şekilde kaldırdı. Öfkeyle "Sakın bana anne deme. Ben artık senin annen değilim. Sen benim sana olan güvenimi kırdın. Benim kızıma sahip çıkamadın."dedi.

Gözlerim doldu. Ağlamamak için zor duruyordum. Annem bana ilk defa kötü cümleler kullanıyordu.

"Ben... Benim suçum değil." dediğimde sesini daha fazla yükseltti. "Seni polis yaptım. Sevgimi eksik etmedim. Ben sana Zeynep'i emanet ettim. Birbirinizi koruyun dedim. Ama sen yapamadın. Abla olamadın. Kardeşinin ölümüne sen sebep oldun."

gözünden yaş aktı "Benim kızımın ölümüne sen sebep oldun."dedi.

Nefes alamaz gibi oldum. Annem beni suçluyordu. Rüyamda gördüğüm gibiydi.

Suçlu ben olmuştum.

"Benim suçum değil."dedim. Annem gözlerindeki öfkeyle bana bakmaya devam ederek "Benim kızımın hayatı senin yüzünden bitti. Ben canımı kaybettim. Canım diye bağrıma bastığım insan benim canımı elimden aldı."dedi.

Ağlamamak için direniyordum. Duymak istemiyordum. Annemi dinlemek istemiyordum.

"Beni nasıl suçlarsın anne. Ben böyle olmasını istemedim."dedim.

Benden bir adım uzaklaştı. "Bana anne deme. Keşke kızım yerine sen ölseydin."

Kalbim acıdı. Annem ölmemi istedi. Beni seven annem kızının kalbinin kırılmasına izin vermeyen annem kendi elleriyle kalbimi kırdı.

Öfkeyle "Seni doğuracağıma taş doğursaydım."dilinden zehirli cümleler çıktığında sözlerine devam etti "Bundan sonra benim Başak diye bir kızım yok. Ben onu Zeynep ile gömdüm. Artık seninde Betül diye bir annen yok anladın mı?"dedi.

Göğsümdeki bıçak canımı acıttı. Kötülük gördükçe daha fazla acıtıyordu canımı.

Gözümden yaş akmasına izin verdim.
Annem son kez canımı acıtacak sözlerini söyledi "Katilsin sen. Benim kızımın katilisin. Bu olanların sebebi sensin. Katil bir insan benim kızım olamaz. Sen kendi ellerinle katil oldun, bir değil iki kişiyi öldürdün. Sakın unutma sen benden canımı aldın. Seni ölene kadar affetmeyeceğim."dedi ve arkasına bakmadan kapıyı hızla sert bir şekilde çarptı ve gitti.