İskambil Maçası

13. Fotoğraf

Umarım güzel bir bölüm olmuştur.

İyi okumalarr.

Kutuyu komodinin üzerine bırakıp açtım ve büyük gri kutudan sadece bir adet fotoğraf çıktı, iki küçük çocuğun birlikte dans ettiği bir fotoğraf. Fotoğrafın arkasını çevirdim ve arkasındaki iskambil maçası amblemini gördüm, kutuya tekrar baktım ama herhangi bir not veya başka bir şey bulamadım.

Fotoğrafa bakmaya devam ettim. Siyah saçlı, mavi gözlü bir erkek çocuğu; Kızıl saçlı ve upuzun saçlı bir kız çocuğu vardı. Fotoğrafa anlam veremeyerek baktım ve en sonunda omuz silkip yatak odamdaki masaya bıraktım ve banyoya girdim. Duş boyunca da fotoğrafı düşünmeye devam ettim.

İki tane küçük çocuğun dans ettiği bir fotoğraf, artısı daha önce de hiç görmemiştim. Gördüysem de hatırlamıyordum, zaten çoğu şeyi de hatırlamıyordum yani bana göre önemsiz olan şeyleri.

Fotoğrafı gözümün önüne getirdim ve kendimi zorlayarak fotoğraf hakkında bir şeyler hatırlamaya çalıştım. Ama ne bir anı ne de bir şeyi anımsattı bana, fotoğrafı kimim gönderebileceğini düşündüm.

Ama kimse böyle bir şey yapmazdı, en azından fotoğrafı gönderse bile onu tanıyacağım bir not falan bırakırdı.

Kendini belki bana hatırlatmak istedi ama bilmediği bir şey vardı, ben onu hatırlamıyor değildim unutmuştum. Hatırladıklarım sınırlıydı.

Aslında sınırlı değildi sadece son 5 yıl içinde unutmaya başlamıştım bir takım ilaçlar yardımıyla, çünkü insanlar bazen her şeyi sıfırlamak ve yeniden başlamak ister ve en sıfırlamaya anılarımdan ve geçmişimden başlamıştım.

İnsan doğar ve büyür; ve yaptığı hataları zamanı geri alıp telafi etmek ister veya başına kötü bir olay gelince de zamanı geriye almak ister, ama zamanı geriye almak mümkün değildir ve o yüzden bütün yaşananlar bizde birer acı bırakır. Ama bazı acılar vardır veya hatalar artık ne olursa onları zamanı geriye alsanız bile düzeltemezsiniz.

Ama hepsinin yani zamanı geriye alıp düzeltilebilecek veya düzeltilemeyecek her şeyin tedavisi unutmaktır. Bazı şeyler kolay unutulur ama bazıları sizinle ölene kadar gelir ve bu yüzden hayatınıza bile son verebilirsiniz veya akıl sağlığınızı ciddi bir ölçüde kaybedersiniz.

Ve bunları yaşamaktansa unutmak en iyisidir, ilaçlarla olsun veya başka bir şeyle olsun, unutmak istenilen şeyi de yargılamamak lazım sizin için basit olan bir şey başkası için zor olabilir çünkü o kişi o kadar çok şey yaşamıştır ki en ufak bir şeyde çok büyük sıkıntılar onu bekliyor olabilir.

Belki ilaç almam yanlıştır? Belki de doğru? Bu konu objektif bakılacak bir şeyde değil bence, çünkü objektiflik bile bir karşılaştırma içerir.

Evet belki bunun için bazı yardım kuruluşları, psikologlar ve psikiyatristler olabilir ama bunlar öyle şeylerdir ki birine anlatman hayatının sonu olabilir.

....

Duşta beklediğimden uzun kaldım ve parmak uçlarımın buruştuğunu fark ettim suyu kapatıp bornozuma sarıldım. Burnumu çekip odama girdim oradan da kıyafet odasına. Rahat edebileceğim pijamaları seçtim ve giymeye başladım. Aynanın karşısına geçip saçlarımı taradım, saçlarım oldukça uzamıştı ve bakımı da bir o kadar zorlaşmıştı.

kurutma kısmı ise en zoruydu, saç kurutma makinesine baktım ve saçlarımı kurutmaktan vazgeçtim.

Sonra telefonumu alıp aşağı indim ve kanepeye rahatça ve yayılarak oturdum, televizyon kumandasını gözlerimle aradım ve bulup televizyonu açtım biraz kanallara baktım ve en son bir kanalda durup izledim ve sonra telefonumun kilidini açtım.