Yürüyorum hayatımın zifiri karanlık duvarlarında,
Korkmadan geçiyorum içlerinden.
Güneşim bir türlü doğmak bilmezken,
Çevremdeki yıldızlar da sönüyor yavaş yavaş.
Yanıma yaklaşan her insan,
Labirentlerimde kaybolup aklını kaybederken,
İzliyorum onları öylece, delirmelerini beklerken.
Oysa ben zaten kaybolmuştum,
Bu ucu bucağı olmayan yollarda.
Tam kendimi korkularımdan soyutlamışken,
Sıkışıp kalıyorum korkularımın arasında.
Üstüme geliyor tüm duvarlar,
Ve de sönen ışıklar...
Sana diyorum!
Neredesin?
Gör artık beni ruhum, ve de birleştirilmeyi bekleyen kalbim.
Buradayım, bir ömür karşında...
- - -
Yeniden karşınızda bambaşka, farklı duygularla dolu bir şiir. Umarım beğenmişsinizdir. Diğer şiirde görüşmek üzere. Hoşça kalın canlarım! 💙
