ဟုတ်ပါ့တယ့်...Lee Ji Eun...
"အေပါ..မပြောတော့ပါဘူး..."
လာထိုင်လေ....
jiminနဲ့tahyungလဲဝင်ထိုင်လိုက်တယ့်...
"ကျွန်ပ်ကထယ့်ပျော်ရွှင်စေတဲ့အရာမှန်သမျှဆို
လုပ်ပေးနေရရင်ပြောတာ..."
"ဟီး...အဲဒါကြောင့်..ထယ့်ထယ့်ကချစ်နေရတာပေါ့"
"taeနင်ကလဲအမြဲjiminကို
အဲစကားတွေနဲ့ချုပ်နေလိုက်"
"ကဲပါ..ထားပါတော့"
"ညနေကျရင်ကန်တင်းသွားကြမယ့်နော်."
"ကျောင်းရဲ့အမှတ်တရကောင်းတစ်ခုဖြစ်တဲ့
ကန်တင်းသို့..သူငယ်ချင်းသုံးယောက်ဝိုင်းဖွဲ့ထိုင်လိုက်တယ့်"
"Lee ji eun ကစကားစလိုက်တဲ့"
"ထယ့်မနက်ဖြန်ကျောင်းတတ်မှာလား"
"အင်း...မှတ်မိနေတာလား"
"မလာဖြစ်လောက်ဘူး
ommaတို့ဆုံးတာ..၁၈နှစ်ပြည့်လေ"
"Lee ji eun နင်ကလဲမေးစရာမရှိ
ထယ့်ကိုစိတ်မကောင်းစရာအတိတ်ကို
မေးရလား"
"အော်..ငါကဒိတိုင်းမေးရုံပါ..
သူ့အတွက်စိတ်မကောင်းစရာဆိုပင်မဲ့
ငါတို့လဲထပ်တူစိတ်မကောင်းရတာဘဲလေ"
"ရပါတယ့်..ထယ့်ဘာမှာမဖြစ်ပါဘူး..."
"ကဲ..အမောင်kingလဲဘယ်တွေငေး"
"ဟာ..ဟိုဆော့ကလဲ..ရှူး..တိုး..တိုး..
taehyungတို့ကိုကြည့်နေတာ"
"မင်းကလဲ...ဒီတိုင်းဘဲကြည့်နေတော့မှာလား
ဖွင့်ပြောလိုက်ပေါ့"
"မင်းမသိပါဘူးကွာ..ယွန်းဂီရား.."
"သူ့ပြောတာလဲ..ဟုတ်နေတာဘဲလေjungkookကလဲ"
"ကျွန်ပ်ပြောမှာပါ...ခုကအခြေအနေကမကောင်းဘူး"
"ဟိုဆော့..ယွန်းဂီ ဘာအခြေအနေမကောင်းတာလဲ"
"ဟိုမှာလေ..taehyungမျက်နှာလေးက
ညှိုးနေတယ့်"
"အယ့်မယ့်...သူ့စိတ်ဝင်စားနေတာဆိုတော့လဲ
လူအကဲခတ်တောင်တော်နေရော.."
"ဟုတ်ပ...ငါကောင်ကြီးရေ"
"ထယ့်ဘာမှာစိတ်မကောင်းဖြစ်မနေနဲ့တော့"
